Het is nazomer, maar met de komst van Enslaved naar Breda, zou je je kunnen afvragen of de winter al wat vroeger heeft ingezet. De Noren komen langs met een set die de krenten uit de discografie plukt, waarbij veel van het meer proggy werk wordt gespeeld. High on Fire komt mee in het kielzog van Enslaved en is eigenlijk bezig met een verkapte albumpresentatie, want Electric Messiah zal op 5 oktober het levenslicht zien. Als opwarmer is Krakow meegekomen, een Noorse band die post-metal maakt.
Als ik binnenkom, is Krakow bezig aan een set die even ingetogen als doordacht overkomt. Het observeren van de heren verraadt al snel waarom de band als voorprogramma is neergezet: het optreden komt wat futloos over, ondanks de inspanningen van de vier mannen op het podium. Ze doen zeker hun best, maar de grotendeels uitgesponnen muziek legt het toch af tegen de relatieve leegte in de zaal, om maar te zwijgen over de verwachtingen die de andere bands opwekken. De hierboven genoemde term post-metal dekt de lading niet helemaal, aangezien het gehalte onvervalste stoner rock redelijk hoog ligt en ook zeker de hoofdmoot vormt tussen het licht psychedelische gepingel tijdens de rest van de set. Niet erg bijzonder en zeker niets iets dat de aandacht lang vasthoudt.
De line-up van vanavond is vrij onconventioneel, iets dat wel blijkt uit het feit dat de volgende band van de avond rechtstreeks uit het pantheon van de zware goden is gekozen: High on Fire. De band met Matt Pike in de gelederen is toe aan zijn achtste album, Electric Messiah, dat de volgende dag zal uitkomen. Het ligt dus volledig in de lijn der verwachtingen dat de heren vanavond de nodige nummers van dat album spelen, iets dat zeer goed uitpakt: de grooves staan als een huis en de ene na de andere riff wordt over het publiek uitgerold. De kakofonie die optreedt door de vorm van de concertzaal is redelijk te omzeilen aan de zijkant, maar het ware geweld vindt natuurlijk voor het podium plaats.
De monsterlijke riffs hebben hun epicentrum aan de voeten van de heren Pike en Matz, waar iedere logge groove bij de luisteraars naar binnen wordt gestampt. Niet alleen het nieuwste album komt ruimschoots aan bod, maar ook voorganger Luminiferous is vertegenwoordigd, net als Death Is This Communion en De Vermis Mysteriis. Opvallend is dat er slechts een nummer uit de pre-Matz periode wordt gespeeld, het niet vaak gehoorde Sons of Thunder, wat dus ook betekent dat The Art of Self Defense totaal niet aan bod komt. Hoewel dat laatst genoemde album natuurlijk een mijlpaal is in het genre (net als veel andere werken van de band), moet zelfs ik als verknochte liefhebber van het debuut toegeven dat dit een uitstekende setlist is. Daaruit blijkt de positie die de band aan de top bekleedt, want het nieuwe materiaal is sterk genoeg om het zonder de klassiekers te doen. Petje af, heren.
Het publiek op deze avond lijkt enigszins verdeeld: enerzijds een horde stoners, maar anderzijds een aanzienlijke clique blekkies. Roadburn heeft deze groepen over het algemeen samengebracht en er een gemêleerd gezelschap van gemaakt, maar uit de reacties op de gang van het pand is toch af te leiden dat er sterke voorkeuren voor een genre (en vanavond dus band) zijn. Of Enslaved de verwachtingen inlost, is maar de vraag. De band gaat erg lekker op de tour rond E, het alom geprezen nieuwe album van de Noren. De proggy vibes van dit album zullen ook vanavond domineren, iets dat blijkt wanneer de band aftrapt en doorzet met werk van de meer recente albums. Hierbij mag gezegd worden dat de meerstemmige vocalen live zeker zo goed werken, wat de ervaring er alleen maar beter op maakt.
Enslaved verzaakt gelukkig niet om ook klassiekers als Frost en Hordanes Land aan te doen, waar toch een enthousiastere reactie op klinkt. Het gebrek aan reactie op het nieuwere werk valt ook Grutle Kjellson op, die vervolgens tot in het irritante het publiek probeert op te zwepen. Dit doet zeker tekort aan de atmosfeer, maar goed, uiteindelijk staat de muziek als een huis. Een onderhoudende show, waarbij de band een mooie dwarsdoorsnede heeft gemaakt van de discografie en daarmee het complete publiek bedient.
Een prima avond zo bij elkaar, met als uitblinker High on Fire. Ondanks het vaak matige geluid, heeft de band zijn positie bevestigd, niet in de laatste plaats door de gigantische grooves die werden opgeroepen. Aangezien dit een verkapte albumpresentatie was, kunnen we met zekerheid stellen dat Electric Messiah niet zal teleurstellen. Ook over Enslaved mag de nodige lof worden uitgesproken, zeker in licht van het proggy karakter van de set en de kwaliteit van het materiaal. De heren hebben zichzelf wederom gepositioneerd als een leider van Noorse scene, waarbij allang is gebleken dat experimentatie een toegevoegde waarde kan zijn. Dit soort onverwachte combinaties mogen van mij vaker op tour, zeker als ons land wordt aangedaan.
Fotografie:
Jurgen van Hest (JvH013Photo)
Datum en locatie:
4 oktober 2018, Mezz, Breda
Links: