Op een fraaie zondagavond in oktober, leidden de snelwegen Zware Metalen-fotograaf Markus Wiedenmann naar Utrecht. Een fraai Fins package in TivoliVredenburg had zijn aandacht getrokken: Tarja, de band rond voormalig Nightwish-zangeres Tarja Turunen en de powermetallers van Stratovarius gaven een co-headlinershow onder de noemer A Nordic Symphony ’18. Wiedenmann had niet alleen zijn camera in de aanslag, ook zijn notitieblok.
Voordat de Finnen het podium betreden, is er het vanuit Londen opererende kwintet Serpentyne om de Ronda-zaal van TivoliVredenburg te voorzien van de eerste energie. Mijn muziekradar heeft band niet eerder gedetecteerd en ik kan niet zeggen dat ik veel heb gemist. De dame en mannen spelen een set van dertig minuten met nummers die het midden houden tussen rock en symfonische metal, met folk en Celtic-invloeden. De kostuums van de bandleden zorgen ervoor dat de voorstelling iets wegheeft van een middeleeuws festijn en dat past goed bij de muziek. Spijtig is wel dat er met die kostuums middelmatige mystieke folk rock/metal-nummers worden gespeeld die nauwelijks tot de verbeelding spreken. De enige keer dat het publiek in beweging komt is als er met de doedelzak een pakkend deuntje wordt gespeeld. Dertig minuten Serpentyne is dan ook meer dan genoeg en wat volgt is een beschaafd applaus.
Stratovarius trapt het Noordse deel van de avond af. De band heeft met Enigma: Intermission 2 onlangs een tweede compilatiealbum uitgegeven, al staan er drie nieuwe nummers op. Van die drie komt alleen de single Oblivion voorbij, terwijl het krachtige Enigma en Burn Me Down worden overgeslagen. Stratovarius verlegt de aandacht vanavond naar ouder materiaal, waarbij Visions uit 1997 met drie nummers hofleverancier is. TivoliVredenburg kan de gang naar het verleden wel waarderen en zorgt voor een uitsmijter met hét Stratovarius-nummer Hunting High and Low van Infinite. Het nummer is gemaakt om mee te zingen en zanger Timo Kotipelto daagt Utrecht uit harder te zingen dan de Duitsers eerder deze tour. Of dat is gelukt zullen we nooit weten, maar feit is dat de zaal behoorlijk luidruchtig wordt tijdens de derde poging. De Finnen leveren een degelijke set af die echter niet spectaculair wordt. Daarvoor beweegt de band zich iets te statisch over het podium, met uitzondering van Kotipelto.
Tijdens het wachten op Tarja krijg ik de indruk dat een aantal bezoekers specifiek voor deze band komen, zoals er ook aanwezigen zijn die specifiek voor Stratovarius aanwezig zijn. En hoewel het een duo-headlinershow is, krijgt Tarja bij de verschijning op het podium een fanatiek applaus. De perfecte manier om met Demons in You de set te beginnen. Het is overbodig om te melden dat Tarja Turunen een uitstekend zangeres is. Wat wél vermeldenswaardig is, is dat haar band zorgt voor een heerlijk zwaar geluid. Gitarist Alex Scholpp levert de ene na de andere riff af tijdens het optreden en dat zorgt er onder meer voor dat nummers 500 Letters en Love to Hate veel steviger klinken dan op plaat.
De zangeres zelf is de hele show door prominent aanwezig. Van de eerste tot de laatste minuut draait het om haar: haar stem en haar verschijning. De drie verschillende outfits die ze draag, zorgen daarbij voor een extra visueel tintje. Het levert haar niet alleen een luid juichende TivoliVredenburg op, maar ook een knuffelbeer en rozen. Zoals gewoonlijk wordt het beste voor het laatst bewaard, met het nummer dat iedereen wil horen: Until My Last Breathe, de klassieker van het album What Lies Beneath. Tarja levert een indrukwekkende, zware en gepassioneerde show af. Wat wil een mens nog meer?
Foto’s:
Markus Wiedenmann (flickr)
Datum en locatie:
7 oktober 2018, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: