Stratovarius is terug! De Finse powermetalgiganten komen op 28 september met een opvolger op de uit 2001 afkomstige compilatie Intermission. Maar is dit dan alleen maar een compilatie? Nee, verre van! Het is een haast tachtig minuten durende verzameling van zeldzame bonusnummers en maar liefst drie nieuwe nummers! Als kers op de taart doet de band er ook nog vier orkestrale versies van eerder uitgebrachte nummers bij.
Het klinkt allemaal als een recept voor een succesvolle release. Voor iemand die nog niet helemaal thuis is in de power metal, lijkt dit dan ook een goede keuze om te recenseren. Het album begint in ieder geval groots, met het nieuwe nummer Enigma. Gelijk vanaf de start is er een killer riff te horen, ondersteund door een machtig ritme op de overige instrumenten. Een halve minuut in het nummer komt Timo Kotipelto om de hoek kijken en man, dat klinkt toch wel verdraaid goed! Het bevat alles wat je mag verwachten van een doorgewinterde band die zijn oorsprong kent in 1984: goed geschreven melodieën, pakkende zanglijnen, een sterke compositie en indrukwekkende gitaarsolo’s.
De volgende track is Hunter, afkomstig van de Japanse editie van het album Nemesis. Op deze plaat neemt de gitaar het op tegen de toetsen, in een bizar snelle solo. Met een koor op de achtergrond, snijdende riffs en epische zangstukken is dit ook een track om van te genieten. Na het iets kalmere Hallowed doet het volgende nieuwe nummer zich aan: het bijna vier minuten durende Burn Me Down. Opnieuw bewijzen de Finnen het nog steeds te kunnen. Een ontzettend pakkend nummer en een gaaf refrein. En dan is er nog een uur aan materiaal om te verkennen!
We doen even met zijn allen een Engelse wals op het prachtige Last Shore, krijgen haast een overdosis aan zinderend snelle riffs in Kill It With Fire en zijn dan aangekomen bij het derde nieuwe nummer: Oblivion. Hier horen we de band in een modern jasje. Met een ritme en melodie die doen denken aan de meer symfonische metal van tegenwoordig, is het een verfrissende plaat. Het luistert aangenaam weg, heeft een meeslepende solo en de plaat is voorbij voor ik er erg in heb. In mijn boekje is dat een goed teken. Ben je benieuwd geworden naar Oblivion? Hieronder vind je de officiele release.
En dan nu het laatste deel van het album, het bonusdeel of bonusbonusdeel of… de vier orkestrale versies van eerder uitgebrachte nummers! Eerlijk is eerlijk, hier ben ik minder enthousiast over. Fantasy klinkt nu ineens poeslief en Shine In The Dark klinkt haast als een musicalhit. De laatste twee orkestrale versies, Unbreakable en Winter Skies, zijn dan wel weer goed vertolkt. In het laatstgenoemde nummer is een magistrale akoustische gitaarsolo te horen waar ik erg van gecharmeerd ben.
Ondanks de kleine misser met twee van de vier orkestrale versies, is dit toch wel een zeer machtig album. Nog nooit eerder heb ik een band gekend die een compilatie maakt van bonustracks en daar een paar nieuwe nummers bij gooit. Het voelt dan ook eerder als een nieuw album aan. De Finnen verstaan hun vak uitermate goed en weten dit fantastisch te vertolken in hun muziek. Zowel de nieuwe nummers als de heruitgave van bestaande bonusnummers zijn stuk voor stuk indrukwekkend en weten bij elke luisterbeurt mijn aandacht vast te houden.
Zo bewijst Stratovarius maar weer dat het nog lang niet klaar is en nog meer dan genoeg inspiratie heeft voor een flinke dosis epische power metal. Fans van de band doen er dan zeker goed aan om Enigma: Intermission 2 in huis te halen!
Score:
86/100
Label:
earMUSIC, 2018
Tracklist:
- Enigma (new song)
- Hunter
- Hallowed
- Burn Me Down (new song)
- Last Shore
- Kill It With Fire
- Oblivion (new song)
- Second Sight
- Fireborn
- Giants
- Castaway
- Old Man And The Sea
- Fantasy (orchestral version)
- Shine in the Dark (orchestral version)
- Unbreakable (orchestral version)
- Winter Skies (orchestral version)
Line-up:
- Timo Kotipelto – Vocalen
- Matias Kupiainen – Gitaar
- Lauri Porra – Bas
- Jens Johansson – Keyboard
- Rolf Pilve – Drums
Links: