Dat is even bijkomen zeg: het concert van Dragonforce op 4 februari 2020 in Tivoli, Utrecht. Wát een feest was het. Drie bands mogen vandaag aantreden. Het optreden werd enkele weken van tevoren naar een grotere zaal verplaatst. De tickets waren al uitverkocht en de vraag was er blijkbaar niet minder om geworden. Tweeduizend bezoekers passen in deze zaal, maar dat aantal redden we vandaag niet. Desondanks is half Nederland uitgelopen om vanavond een prettige avond te beleven. Redacteur Dypfrys en fotograaf Rob van Dalen nemen namens Zware Metalen de honneurs waar.
En die prettige avond begint met
Athanasia, het Griekse woord voor onsterfelijkheid. De drie heren maken een kabaalachtig potje ouwelullenmetal. Vrij simpele heavy/powermetal waarbij de harmonieuze samenzang en rauwe zang worden afgewisseld met grunts. Het publiek is al in redelijke mate aanwezig als de heren aftrappen met
Read Between the Lines. De drummer maakt indruk door als een echte showmaster zijn kit te mishandelen, terwijl hij de stokjes bij elke hit rondjes laat draaien. Enthousiasme en energie spatten ervanaf. Vocalist Caleb Bingham zingt samen met bassist Brandon Miller, zelfs al verliest die laatste even zijn snoer, waardoor de basgitaar ermee stopt. De heren pakken het professioneel op en zetten een prima set neer. De ruige zang van Caleb Bingham is best lekker en ook bij het aanspreken van het publiek blijft hij ‘in character’. Het publiek is duidelijk niet voor deze band gekomen, maar de heren zijn sympathiek genoeg om toch op aanvraag de vuisten en hoorntjes de lucht in te krijgen. Deze band is een prima opwarmer, maar niet helemaal passend bij de virtuoso metal die we later gaan krijgen vandaag. Tekenend daarvoor is dat er wat vrijwillig gejuich komt op het unieke moment dat de gitarist soleert. De muziek is bovendien erg drumgebaseerd, waardoor de melodie en zang af en toe verzuipen.
Spoils of War weet de meeste indruk te maken met
Guns ‘n Roses invloeden en meer gematigd drumwerk ditmaal.
Nu de alcohol langzaamaan de bloedbanen binnendringt mag het Italiaanse
Frozen Crown het podium op. De muziek van deze band ligt veel meer in lijn met de power metal die
Dragonforce maakt.
Frozen Crown heeft alleen vrouwelijke vocalen en een wat meer recht-toe-recht-aan songwriting, dus zonder al teveel solo’s, maar met catchy hooks. Op plaat wist deze band nog niet erg te overtuigen. Het lag zeker niet aan de uitstekende songwriting, maar het was meer vanwege de wat nasaal aandoende vrouwelijke vocalen. Live is dat een ander verhaal. Vocaal wordt toonvast indrukwekkend werk afgeleverd, voor de volle set. Wat een ontzettend goed optreden zet deze band hier vanavond neer!
Het is de tweede avond dat het gezelschap optreedt in het voorprogramma van
Dragonforce, en volgens vocalist Jade is dat ‘overdonderend’. De band straalt zoveel plezier uit dat binnen mum van tijd de hele zaal vrolijk meedoet. Een paar nummers na de enthousiaste opening kakt de band een beetje in. Jade staat wat verloren op het podium terwijl er een weinig boeiende solo wordt weggeven. De band weet het tij echter te keren.
Netherstorm telt als ‘een wat zwaarder nummer’ volgens Jade. Dat klopt, en iedereen is in één klap weer wakker. De eerste circle pit van de avond is een feit, terwijl het tempo flink omhoog gaat en we grunts krijgen. De band is weer flink op stoom en weet de aandacht weer volledig op te eisen. Op een nummer als
In the Dark komt de samenzang erg sterk over, het is zelfs gewoon mooi. Wow! Grapjes worden gemaakt, schreeuwen worden geschreeuwd, mooie zang en virtuoos gitaarwerk worden afgeleverd. Het epische
I am the Tyrant is het hoogtepunt van dit optreden, waarbij prachtig wordt gezongen en messcherp wordt gesoleerd. Het catchy refrein gaat er live als koek in, heerlijk! Dit optreden was meer dan een leuke opwarmer.
Frozen Crown is geen verzameling muzikanten die even wat muziek komt spelen, maar een echte band die daadwerkelijk een optreden neerzet.
Het duurt even voordat de meesters van de avond het podium betreden. Zij zullen vanavond vrij veel (vijf nummers als ik goed heb geteld) werk spelen van het nieuwe album
Extreme Power Metal. Een keyboardintro met bescheiden lichtshow laat echter weten dat de tijd gekomen is. Herman Li en Sam Totham nemen plaats bovenop een Arcade machine links en rechts op het podium.
Highway to Oblivion opent het feest. En een feest is het. Marc Hudson is niet alleen een fantastische zanger, hij is een entertainer pur sang. Voor mij staan twee heren waarvan de een tegen de ander zegt: ‘Geweldig’. Het dekt de lading uitstekend. Muzikaal staat het uiteraard als een huis. ‘Onze’ Coen Janssen (
Epica) mag opdraven met zijn keyboard tijdens
Highway to Oblivion. Hij wordt uiteraard onder luid gejuich onthaald. Live-bassiste/vocaliste Alicia Vigil is nieuw bij de club. De basgitaar is ongeveer net zo groot als haarzelf, maar dat weerhoudt haar er niet van om zelfovertuigd op het podium te staan. In het samenspel is het af en toe nog wat zoeken naar de juiste ‘snaar’. Gezien de instrumentbeheersing is het een kwestie van tijd voordat het als een geoliede machine gaat lopen. De vrouwelijke achtergrondzang geeft de muziek weer een nieuw jasje. De heren gitaristen hebben er plezier in. Met een bijna nonchalante houding word je met solo’s en sweeps om je oren geslagen, waarbij ze aan elkaar gewaagd zijn.
Zanger Marc Hudson gaat iets bijzonders doen, kondigt hij aan. Een gamemedley op gitaar. Volgens hem is nu het ideale moment aangebroken om een biertje te gaan halen, want de kans is groot dat dit een drama wordt. Hij vangt aan met gitaarspelen met bas- en drumondersteuning. Echte nerds horen dat de games Final Fantasy en Castlevania voorbijkomen. Herman Li grapt nog dat Marc niet teveel meer moet oefenen, anders raakt hij straks nog zijn baan kwijt. Het publiek vindt het hilarisch, wat het ook is, want het niveauverschil is vrij duidelijk. Bij
Cry Thunder mogen we eindelijk lekker meezingen. Als je geen kippenvel krijgt hiervan dan ben je dood. De sfeer is nu dermate relaxed dat het obligatoire ‘Broek uit, op je hoofd’ wordt gescandeerd. Hilariteit alom natuurlijk, op het moment dat de hoogblonde vocalist ziet dat iemand in het publiek zijn broek uittrekt. Na deze broek even als troffee te hebben gedragen vervolgt de set met de ballad
Remembrance Day.
Het publiek vandaag is helemaal op stoom. Dit zijn geen fans meer. Dit zijn mensen met liefde voor
Dragonforce. Dat de liefde wederzijds is, blijkt uit het feit dat er maar liefst twee encore nummers worden weggeven. Te beginnen met de opvallend goede cover van
Celine Dion‘s
My Heart Will Go On. De regenboog staat in de lucht, het mannelijke publiek staat dichter op elkaar dan verliefde stelletjes achterin de club, dit kan er dus ook nog wel bij. Als afsluiter krijgen we het hoogtepunt waar iedereen de hele avond al op heeft gewacht:
Through the Fire and the Flames.
Wat een avond, wat een avond. De bands uit het voorprogramma waren goed te pruimen. Sterker nog: beide bands wisten mijn verwachtingen te overtreffen. Vooral Frozen Crown wist een onuitwisbare indruk te maken door het aanstekelijke enthousiasme en speelplezier. Headliner Dragonforce maakte de avond in een woord: onvergetelijk.
Datum en locatie:
4 februari 2020, TivoliVredenburg, Utrecht
Link:
