Down en Warbeast in Antwerpen
Trix, 24 oktober 2012
Er hing dinsdag 24 oktober een zware, licht geurende mist over Antwerpen. Smog? Nee, daar was het te warm voor. Stond de politietoren in de fik? Was het maar waar. Kwam de wind van de verkeerde kant over de waterzuiveringsstations aangewaaid? Gelukkug niet. Er moest wat meer aan de hand zijn, de rook leek uit Trix te komen. De tourbus van Down stond te wachten, en dan zijn de leaf smokers nooit veraf. En voor zo’n topband kan je maar beter goed in de stemming zijn.
De thrashers van Warbeast mochten, in afwachting van het grote geweld, de debatten openen. De gitarist leek weggelopen uit een videoclip van Manowar en de zanger leek een tweelingbroer van ‘Lips’ (Anvil), maar ze stonden toch maar mooi een stevig stukje old school thrash te spelen. Voor de duidelijkheid, het ging dus niet om de Belgische band Warbeast, want die moesten enige tijd geleden verplicht hun naam veranderen in Warbeast Remains. Ene Philip Hansen Anselmo had hen namelijk laten weten dat het Amerikaanse Warbeast net een debuut had uitgebracht op zijn label Housecore Records. Pech gehad.
Die zelfde Anselmo stond overigens het hele optreden van Warbeast vrolijk mee luchtgitaar te spelen achter op het podium. Lullig doen over de bandnamen of niet, het siert de man dat hij letterlijk achter de bands van zijn eigen label staat. Wanneer hij ook nog een nummer kwam meebrullen kon de set al helemaal niet meer stuk. Maar ook zonder de steun van Big Phil bleven de mannen van Warbeast moeiteloos overeind. Hun muziek is misschien niet erg origineel, maar live zat het even strak als de broek van een dikke wielertoerist. Die mental picture krijg je er gratis bij.
Maar dan mag je set nog zo strak in elkaar zitten, als de volledige zaal op een legende staat te wachten komt er nooit schot in de zaak. Het lichtjes apathische publiek kwam dan ook pas tot leven zodra Down het podium betrad. Met Eyes Of The South gooiden ze er meteen stevig de beuk in. Stevig binnenkomen heet dat, maar met een nummer van het legendarische Nola kan je sowieso niet verkeerd gaan. Opvallend ook hoe goed de twee nieuwe nummers in de set pasten, niet toevallig werd bij de release van Down IV Part 1: The Purple EP de vergelijking met het vroegste werk gemaakt. Een volgepakt Trix stond Witchtripper mee te brullen alsof ze het al jaren kenden.
Vervolgens was het, naar goede gewoonte, bijna uitsluitend Nola en een beetje Down II dat de klok sloeg. Een beetje zonde, maar kom, dat zijn muggen die gezift worden. Het valt tijdens een optreden van Down ook allemaal niet zo op, de presence van Phil Anselmo op het podium is zo groot dat je gewoon vergeet dat het optreden eigenlijk wel heel erg kort was, of dat ze geniale nummers als Hail The Leaf, Dog Tired en The Man That Follows Hell gewoon helemaal niet spelen. In de plaats kreeg het publiek wel het aan Dimebag Darell opgedragen Lifer, het belachelijk imposante New Orleans Is A Dying Whore en Temptations Wings te horen.
Wie Down al eens eerder zag, merkte dat bepaalde nummertjes wat ingestuurd leken te zijn: standaard bindtekstje hier, eens vies kijken daar: het komt allemaal elke keer terug, maar het wordt nooit fake of ingestudeerd. Dat is namelijk de genialiteit van Phil Anselmo en bij uitbreiding de volledige band: ze staan zich echt fucking hard te amuseren op dat podium. Niemand die gelooft dat Anselmo enkele weken geleden in een Belgische krant nog verklaarde dat hij een grondige hekel heeft aan touren. Een set van twee uur zal er nooit van komen, maar zolang de optredens van zo’n pure kwaliteit blijven ligt daar niemand van wakker.
Een kleine vaststelling nadat Down een eerste keer van het podium was gewandeld: hoe klein dat drumstel van Jimmy Bower wel is. Je hoeft dus geen half fort het podium op te rijden om echt loodzwaar te kunnen klinken. Bower doet op een half jazzdrumstel wat de meeste metaldrummers niet krijgen klaargespeeld op vijf keer zo veel drums en cimbalen. Eerste bisnummer Temptation’s Wings klonk er in ieder geval niet minder zwaar om. Tijdens het laatste nummer Bury Me In Smoke (of wat had je gedacht) kwamen de heren van Warbeast en de roadies nog even overnemen, zodat Down uitgebreid het publiek kon groeten. Zij zagen dat het goed was. Wij zagen dat het goed was. Iedereen tevreden naar buiten. Hoewel: “when we walk away there’ll be no coming home”. Hopelijk is iedereen thuis geraakt.
Alle foto’s: Tim Tronckoe
Links: