De Cacaofabriek in Helmond presenteert best een interessante metal package. God Dethroned en Bodyfarm spelen samen met het Belgische World Decay. Je zou verwachten dat deze combo op een zaterdagavond nog wel wat mensen op de been weet te brengen. Niets is minder waar. Slechts zo’n vijftig betalende bezoekers nemen de moeite om af te reizen naar de stad van de kattenmeppers. Het siert de bands vanavond wel dat ze zich daar niet door laten beïnvloeden en een goede show met veel inzet geven. Twee van de bezoekers vanavond zijn redacteur Friso en fotograaf Jostijn, die vanavond zijn eerste foto’s voor Zware Metalen schiet.
De wat lege zaal lijkt de mannen van World Decay niet heel erg te motiveren om tot veel actie over te gaan. Vrijwel het gehele optreden blijven ze op dezelfde plek staan en rammen hun ietwat gedateerde crossover/thrash de zaal in. Het publiek reageert met wat opgestoken horns, maar lijkt vooral bezig met bijpraten met elkaar.
Het wordt wat interessanter als de band meer het midtempo opzoekt. Daardoor knallen sommige thrash riffs nèt wat venijniger uit de speakers. Naast de podiumprestatie mag de drummer best wat meer werk besteden aan zijn spel. Het is allemaal erg minimaal – zo worden de bekkens soms vrijwel genegeerd – en het geheel klinkt daardoor wat kaal.
De zang van Ben is een kwestie van smaak. Zijn hoge geschreeuw begint op een gegeven moment wel erg monotoon te klinken, maar dat is op zich niet zo heel erg voor de stijl die de band speelt. Dapper ploegt de band ze zich door de set heen, waarbij er nog aan toegevoegd wordt dat De Cacaofabriek de coolste zaal is waar ze ooit hebben gespeeld. Jammer dat het dan zo leeg is.
Dan is het de beurt aan Bodyfarm. Als na het intro het eerste nummer (en het rookkanon) gelijk losbarst is het wel duidelijk: hier staat een band met ervaring. De mannen uit Amersfoort hebben een nieuwe plaat en een nieuwe zanger/bassist: Ralph de Boer (Deadhead). En die ontpopt zich vanavond als een ontzettend goede frontman. Hij neemt met zijn presentatie de band goed op sleeptouw, al is gitarist Alex (voorheen de bassist) ook flink in de weer met expressies tonen bij de messcherpe riffs die vanavond worden gespeeld. Maar eigenlijk is de hele band op dreef: hier staat een geoliede machine die weet hoe je death metal live overbrengt.
De band heeft net een nieuwe plaat uit (Ultimate Abonimation), waar vanzelfsprekend vanavond veel nummers van langskomen die laten horen dat de recente positieve kritieken op de plaat terecht zijn. Want er worden een hoop interessante riffs gespeeld, die live ook ontzettend lekker knallen. Dat geld zeker voor The Swamp. Wat een monsterlijke riffs zitten er in dit nummer! Maar ook een nummer als The Dark Age komt goed naar voren, waarin gitarist Bram zijn toffe gitaarspel etaleert.
De band ramt niet alleen op snelheid, maar vertraagt ook regelmatig. Ralph roept tot twee keer toe dat het tijd wordt voor meer doom. Zo traag worden de gespeelde nummers echter niet. Misschien maar goed ook, want de nummers die vandaag worden gebracht zijn gewoon af en laten horen waar de band goed in is : vette death metal met ruimte voor groove. De band wisselt regelmatig van ritme waaruit blijkt dat de meer midtempo nummers direct een effect hebben op het publiek. De combinatie van snelheid en logge ritmes zorgt voor heftig meeknikkende bezoekers. De weinig betalende bezoekers zien overigens wel een primeur. Het hagelnieuwe Soul Damnation wordt vandaag voor het eerst live gespeeld. Bodyfarm speelt een vette, professionele show en laat zien dat het tot de top van de Nederlandse death metal behoort.
Als laatste band vanavond speelt God Dethroned. Het intro is grotesk en hard. En het woord hard zal je vaker teruglezen in deze recensie. Vooral als het om het geluid gaat. Ik was een paar weken geleden op Roadburn, waarbij het credo redefining heaviness was. Vanavond lijkt het meer op een redefining loudness. Want zo de fucking tering, wat gaan de schuiven omhoog. Dat doet de nummers enerzijds goed, omdat de blackened death van God Dethroned zo wel heel erg overtuigend overkomt, anderzijds is het wel een aanslag op het gehoor.
Terug naar de muziek. God Dethroned heeft in tegenstelling tot Bodyfarm en World Decay geen nieuw materiaal om te promoten. Althans, in de zin dat er een nieuwe plaat uitgekomen is. De laatste was Illuminati, die in februari 2020 het levenslicht zag. Precies voor de corona-pandemie. Deze plaat is dus nauwelijks live gespeeld. Daar brengt de band vanavond wel wat verandering in, want er komen de nodige nummers van Illuminati voorbij. En die laten horen hoe tof en divers die plaat eigenlijk is en hoe de combinatie van vette riffs met memorabele lijnen worden gecombineerd. Een nummer als Spirit of Beëlzebub wordt voorzien van de epische samenzang van Jeroen en Dave. Maar ook het titelnummer Illuminati ramt lekker door. Het komt allemaal ook extra doeltreffend over omdat het geluid dus echt heel hard staat.
Henri vermoeit de luisteraars niet met overbodig geklets. De tijd wordt vooral benut om zoveel mogelijk nummers er zo snel mogelijk door te jassen. Dat lukt aardig. De band heeft dan ook enorm veel materiaal om uit te kiezen. Zo komt van Into the Lungs Of Hell het nog immer vette Soul Sweeper voorbij, dat nog altijd staat als een huis. Een ander nummer wat erg vet wordt gespeeld is Boiling Blood (van Bloody Blasphemy) dat bijna nog sneller wordt gespeeld dan op plaat.
Ondertussen laat de band zich niet uit het veld slaan door de weinige toeschouwers, maar geeft het publiek da wél gekomen is waar voor hun geld. Zo leeft bassist Jeroen Pomper zich helemaal uit in de nummers door fanatiek mee te schreeuwen of flink te headbangen. Bijzondere vermelding is er ook voor Frank Schilperoort. Achter zijn indrukwekkende drumkit ramt hij het ene na het andere nummer vol, al dan niet voorzien van toffe accenten. Hij tovert bij tijd en wijlen ook een grote grijns op zijn gezicht: mooi om te zien. Het geluid is ook erg goed wat de drums betreft.
De band speelt aan het eind nog twee nummers van Christhunt, een plaat die al 31(!) jaar oud is. Een cool gebaar voor de zaal, al vind ik dat die nummers net niet lekker lopen tussen de andere nummers uit de set. De songs zijn net wat slepender dan het nieuwere materiaal. Volgens mij is achter mij de geluidsman ondertussen extra ruimte in het mengpaneel aan het zagen om de schuiven nog hoger te rammen.
De band sluit na ruim een uur uiteindelijk af met het knallende Nihilism, waarbij alle registers nog een keer worden opengetrokken en kan rekenen op enthousiasme in de zaal. ‘Nou dat was toch best gezellig, Helmond?’ vraagt Henri aan het eind van de show. Dat was het wel Henri. En het was vooral oorverdovend hard.
Datum en locatie
6 mei 2023, Cacaofabriek, Helmond
Foto's:
Jostijn Ligtvoet (website en instagram)
Link: