Gregor Mackintosh, het muzikale brein van Paradise Lost, begon in 2010 Vallenfyre om de dood van zijn vader een plek te geven. Het leidde tot drie hooggewaardeerde platen waarin de band een fijne mix tussen death en doom metal liet horen met een lekkere punkuitstraling. In juni besloot Mackintosh te stoppen op het hoogtepunt en zou de laatst geplande show direct de laatste ooit worden. Dat werd een cluboptreden midden in Londen. En dus maakte Zware Metalen de oversteek naar de andere kant van het Kanaal.
Daar aangekomen is het niet lastig zoeken waar concertzaal Nambucca zich bevindt ten opzichte van het metrostation. Volg gewoon de metalheads die steeds meer opduiken in het straatbeeld, tot waar ze zich verzameld hebben met een glas bier in de hand. Binnenkomen is nog een ander ding. Om de een of andere reden moet ieder ticket handmatig gecontroleerd worden en dus maken we het optreden van Consecration half buiten in de rij staand mee. Lekkere zware doom, dat wel, maar de band krijgt niet genoeg aandacht van uw anonieme scribent om er verder een mening over te hebben.
Die is er wel over De Profundis, dat eerder dit jaar een enorme smak punten voor het laatste album toegespeeld kreeg en in thuisstad Londen laat horen dat het lekkere snelle, woeste death metal kan maken, waar zanger Craig Land met zijn vocalen een zwart randje overheen legt. De vingervlugheid van gitarist Shoi Sen is goed te horen, de bekken van het drumstel van Tom Atherton helaas ook: dat had echt wel minder gemogen. Neemt niet weg dat het allemaal lekker wegluistert op deze zaterdagavond, zonder dat het enorm spannend wordt. An Orgy of Grotesqueries, Beyond Judgement… het maakt vanavond simpelweg niet genoeg indruk. Na drie kwartier krijgt de band wel een beschaafd applaus van dit uit zijn krachten gegroeid café waar driehonderd man in gepropt zijn.
Vallenfyre heeft binnen een paar minuten de hele tent in vuur en vlam gezet. Een vol Nambucca betekent dat er geen plek is voor een pit of crowdsurfers en toch komen beiden er. De band speelt en klinkt gruizig. Het geluid is vandaag gewoon niet goed genoeg en dat is jammer, want Gregor Mackintosh heeft zijn huiswerk goed gedaan en lepelt de ene na de andere anekdote uit de bandgeschiedenis op. Helaas gaan de meeste verloren door de combinatie van matig geluid en accent. Spijtig is ook dat gitarist Hamish Hamilton Glencross nauwelijks te horen is.
Dan maar vooral kijken naar wat wél goed gaat. Mackintosh die tussen de grappen en grollen door vol passie en concentratie zingt bijvoorbeeld. Nummers als Cathedrals of Death en Degeneration, komen heerlijk over, Savages Arise heerst zelfs. Kill All Your Masters is een machtig nummer om live te horen en we krijgen ‘m vanavond zelfs twee keer: de zanger vond de eerste versie niet snel genoeg. The Grim Irony is dan weer lekker loom: gelukkig is het geluid weer een beetje bijgetrokken en dat komt een nummer als dit ten goede. De band eindigt met Splinters en haalt nog één keer alles uit de kast. Toegiften komen er niet, want: ‘We zijn geen Guns N’ Roses’, aldus Mackintosh. Dit was het, de koek is op. Vallenfyre is niet meer, Mackintosh gaat samen met bassist Chris Casket en drummer Waltteri Väyrynen verder met Strigoi. De verwachtingen zijn hooggespannen.
Datum en locatie:
29 september 2018, Nambucca, Londen
Link: