Cryptopsy, Grave + supports in Vera, Groningen
3 februari 2006
Argh! Wie verzint het. Zes bands op een avond, dat betekent dus vroeg beginnen. Iets na zevenen stond de eerste band al op de planken, dat betekent dus aanpoten om op tijd aanwezig te zijn, je staat immers niet voor niks op de gastenlijst voor een live-verslag. En daarbij was mijn collega Martin (MW) druk bezig met het interviewen van de headliner van de avond Cryptopsy (binnenkort online). Tot mijn grote spijt moet ik bekennen alleen de laatste paar akkoorden van Hurtlocker te hebben meegekregen, zodat ik over dit optreden verdomd weinig te melden heb. Maar goed, met nog vijf bands te gaan, bleef er gelukkig genoeg over om nog wat zinnigs over te melden. Volgende keer beter dus…
Het Poolse Vesania heeft met het vorig jaar verschenen God the Lux een erg lovenswaardig album afgeleverd. Ik was vantevoren niet helemaal bekend met dit album, maar ik moest het doen met een of twee nummers. De met toetsen doorspekte black/death metal is in ieder geval van erg hoog niveau en dat weet de band live ook zeker waar te maken. Maar er spelen dan ook niet de minste namen in dit gezelschap. Zo is drummer Daray tegenwoordig vellenmepper bij Vader en beroert frontman Orion de bassnaren bij Behemoth, dat moet dus wel goed komen normaalgesproken. Het geluid was even wennen, maar na verloop van tijd werd dit steeds beter en was alles prima in evenwicht. Af en toe kwamen de toetsenpartijen wel een beetje te hard over, zodat de gitaren overstemd werden, maar dat is ook een kwestie van smaak denk ik. Ik ben zeker niet vies van goed ingesmolten toetsenpartijen, maar het moet niet ten koste gaan van de kwaadaardige sfeer die het toch hoort uit de ademen. Maar strak gespeeld dat werd er zeker. Nummers van God the Lux alsPosthuman Kind, Rest in Pain en het titelnummer kwamen uitstekend uit de verf. Zanger/gitarist Orion had echt zo’n uitstraling van ‘die wil ik in een donker steegje liever niet tegenkomen’ en bracht een variërende grunt/schreeuw voort die mij erg aansprak. Achteraf bij de merch toch maar effe het laatste album aangeschaft. (RdL)
Vervolgens was het de beurt aan de Duitse thrashers van Dew-Scented. De laatste keer dat ik deze heren live aan het werk heb gezien was tijdens het Wacken Open Air festival van 2003, en ik kreeg toen al het idee dat de band zoals zo veel andere bands misschien beter tot z’n recht zou komen in een rokerig, donker zaaltje en tijdens deze avond kwam de band dan ook een stuk overtuigender op me over. De band speelde strak, straalde veel enthouiasme uit en deed z’n best zich van z’n sympathiekste kant te laten zien, ondanks het feit dat het publiek door het vroege tijdstip nog niet helemaal los ging, iets waar zanger Leif aangaf wel enig begrip begrip voor te hebben. Hij vertelde tevens dat gitarist Florian Mueller misschien een beetje stijf overkwam, maar dat was te wijten aan een botbreuk die hij een paar dagen eerder had opgelopen. Persoonlijk kon ik me daar niet al te druk om maken. De band leverde een prima optreden af en droeg zelfs nog het nummer Cities Of The Dead op aan het later op de avond spelende Grave. (MW)
Het leek even de verkeerde kant op te gaan met deze Belgen i.v.m. nogal drastische line-up wisselingen, maar Aborted heeft gelukkig weer de nodige mensen gecharterd om weer vol goede moed de podia onveilig te maken. Naast de line-up strubbelingen stond de vrouw van gitarist Steph ook nog eens op knappen en werd in Matty (Emeth) een vervanger gevonden. De opgestapte Aborted leden Tace en Free zijn tijdens deze tour vervangen door Seb (gitaar) en Olivia (bas). Laatstgenoemde dame deed het erg netjes op haar fretloze (!) bas moet ik zeggen! Held van de band is toch wel drummer Gilles die de boel enorm strak hield. Hij zat lekker dicht op het publiek en dat maakte het optreden nog meer genietbaar dan het al was. Aborted zette namelijk een dijk van een optreden neer met voor mij als hoogtepunt het werkelijk fantastische nummer en tevens opener Dead Wreckoning van hun laatste werkstuk The Archaic Abattoir. Daarnaast kwamen ook de albums Engineering the Dead en Goremageddon ruim aan bod. Frontman Svencho was goed bij strot en kwam erg enthousiast over. Plus aangezien het geluid ook nog eens meezat waren deze Belgische herrieschoppers een van de hoogtepunten van de avond. Een ERG prettige eerste live kennismaking! (RdL)
Na een vrij lange intro begon het Zweedse Grave aan haar optreden en meteen viel op dat de band nog steeds zonder tweede gitarist Jonas Torndal op het podium staat, iets dat tijdens de Arnhem Metal Meeting al het geval was. Meteen tijdens het eerste nummer sloeg het noodlot al toe, in de vorm van een knappende snaar bij zanger/gitarist Ola Lindgren. Hij kreeg een andere gitaar aangereikt, maar het geluid was daarna wel direct een stuk slechter. De band beukte wel hard door, maar het ontbrak naar mijn idee een beetje aan ethousiasme bij de band en ook het publiek leek iets minder voor het optreden warm te lopen dan bijvoorbeeld bij Aborted het geval was. Pas bij het laatste nummer Into The Grave waagde het publiek zich voorzichtig aan een moshpit en durfde een crowsurfer een duik van het podium te nemen. Hopelijk maakt de band bij een volgende gelegenheid een wat geïnspireerdere indruk. (MW)
De vierde keer dat ik de Canadese deathgrinders van Cryptopsy live aan het werk zie en de derde keer met een andere zanger. Op Dynamo 1999 maakte Mike diSalvo nog als een dolle stier het podium onveilig, twee jaar later was het de beurt aan Spasme zanger Martin Lacroix op tour door Europa. Sinds twee jaar is oude bekende Lord Worm weer terug op het oude nest en is dit sindsdien hun eerste Europese tour met hem op zang. Nou ja zang, als je een iemand niet kan verstaan wat ie grunt, krijst of brult dan is het natuurlijk Lord Worm wel, maar goed, eigenzinnig is hij wel! Persoonlijk was ik meer een Mike diSalvo fan maar daar lopen de meningen over uiteen. Uitstraling heeft de beste man in ieder geval wel en hij maakte tussen de nummers door regelmatig even een praatje met het publiek. Mythosis gitarist Christian Donaldson stond de band bij als tweede gitarist en dat verliep vlekkeloos, maar dit was dan ook niet de eerste keer dat ie met ze op tour is. Het geluid was eerst even wennen, maar het publiek ging al meteen volledig uit zijn dak. Tijdens het nummer Carrionshine afkomstig van het onlangs verschenen album Once Was Not gingen alle remmen los en werd het een heerlijk ouderwets avondje genadeloos rammen met die hap. Maar dan wel rammen met de nodige beheersing, want de heren weten de ingewikkelde riffs zoals bekend met speels gemak te reproduceren. Drummer Flo was, hoewel niet altijd even goed te horen tussen al het geweld, goed op dreef en de ultrasnelle blastpartijen werden weer zonder enige moeite gespeeld. Ook al kan ik erg goed uit de voeten met Once Was Not, mijn favorieten van de avond bleven toch krakers als We Bleed en afsluiter Phobophile. Nummers die ik graag had willen horen, maar die niet gespeeld werden waren Voice of Unreason en het verrassend achterwege gelaten Cold Hate, Warm Blood, maar dit mocht de pret eigenlijk ook niet drukken. De band had het naar zijn zin en het publiek al helemaal! De blauwe plekken zijn nu nog zichtbaar en dat is toch vaak een goed teken.
Memorabel avondje! (RdL)
Links: