Circle II Circle + supports – 19-04-2007, Willem 2 – Den Bosch
Op een mooie lenteavond reis ik af naar ‘s Hertogenbosch om in de bijzonder gezellige Willem 2, waar wederom die warme huiskamersfeer heerst, het machtige Circle II Circle live te gaan aanschouwen. De hoofdstad van Brabant is deze avond gastheer van de band die in mijn ogen met Burden Of Truth één van de beste platen van 2006 afleverde en ik wil al dit moois dan ook dolgraag met eigen ogen en oren aanschouwen. Bij de zaal aangekomen volgt meteen een lichte teleurstelling. Wegens ziekte van hun bassist zal Savage Circus, één van de openingsacts op deze toer, vanavond niet optreden. Bijzonder spijtig, want hun debuutplaat Dreamland Manor mag beslist gehoord worden.
Het is Tempesta dat de avond opent. De band is onderweg om hun nieuwe plaat Fulltime Joker te promoten en slaagt daarin overtuigend. Vervelend voor de Zwitsers is echter dat niet meer dan zo’n 25 mensen er getuige van zijn, een troosteloze ambiance waar de band zich gelukkig niet door laat ontmoedigen. De heren zijn geroutineerd genoeg om een prima optreden neer te zetten en de weinige aanwezigen vermaken zich dan ook prima. De vet groovende metal van het viertal lijkt regelrecht te zijn weggelopen van Metallica‘s Load-album en ook de met een prachtige “Southern Rockhoed”-getooide zanger Reto Thalmann is niet vies van die typische Hetfield-geluiden die we allemaal wel kennen. Ik moet bekennen dat deze band voor mij een onbeschreven blad was, maar ik ga zeker op zoek naar plaatwerk van ze. Hebben ze toch nog een zieltje gewonnen vanavond.
Van het navolgende Tomorrow’s Eve ken ik eerlijk gezegd net zo veel als van Tempesta, helemaal niets dus. Na wat ik vanavond heb mogen aanschouwen gaat daar ook geen verandering in komen. Het gekke is dat dit eigenlijk een uitstekende band is, zoveel is mij na vanavond wel duidelijk. Tomorrow’s Eve bestaat namelijk uit uitmuntende muzikanten, maar wat naar mijn mening dan weer jammer is, is dat ze dat zelf ook weten en vooral aan iedereen willen laten horen.
De heren moeten het op deze tournee stellen zonder hun vaste bassist die een langdurige blessure aan beide polsen heeft opgelopen, waardoor men met een tijdelijke vervanger op pad is die zich het allesbehalve simpele materiaal in kort tijdsbestek eigen heeft moeten maken. Een bijzonder knap staaltje vakmanschap. De nummers van de band staan stijf van de ingewikkelde loopjes en onnavolgbare tempowisselingen, aangevuurd door drummer Tom Diener, een ware octopus. De muziek van de band doet mij denken aan Heaven’s Cry, ook zo’n band die het schrijven van pakkende nummers niet heeft verheven tot eerste levensdoel. Nogmaals, de heren zijn zonder meer briljant op hun instrument, maar mij persoonlijk pakt het niet en ook de langzaam voller lopende zaal lijkt alles een beetje voor kennisgeving aan te nemen. Hou het er maar op dat de schrijver dezes niet zo gecharmeerd is van allerhande ingewikkelde poespas en dat dit gewoon een band is met voldoende klasse in huis.
De reden dat de meeste aanwezigen de gang naar de Willem 2 hebben gemaakt is natuurlijk headliner Circle II Circle. Het eerste wat opvalt als de band het podium betreedt is dat bandleider Zak Stevens voor de verandering eens geen bandleden is kwijtgeraakt aan zijn ‘grote broer’ Jon Oliva. De line-up is nog dezelfde als toen ik de band twee jaar geleden een glanzend optreden zag geven als voorprogramma van Masterplan, vlak na de release van The Middle Of Nowhere. Inmiddels heeft de band een nieuw meesterwerk op de markt, getiteld Burden Of Truth en deze wederom prachtplaat wordt vanavond gepromoot.
Nadat de band beleefdheidshalve opent met All That Remains van het debuut Watching In Silence en Open Season van het eerder genoemde The Middle Of Nowhere komt de nieuwe plaat ruimschoots aan bod. De start is een beetje ongelukkig, met Zak’s haperende microfoon en een gesprongen bassnaar van Paul Stewart, maar daarna komt de band los en is het smullen geblazen van schitterende versies van Who Am I To Be, A Matter Of Time, Heal You, Revelations, Messiah en Live As One, allen afkomstig van de nieuwe plaat. Dissonant in het gezelschap is toch wel gitarist Andy Lee, die er het gehele optreden bijstaat alsof hij met tegenzin z’n werk staat te doen. Het steekt schril af tegen zijn maatje op de zes snaren Evan Cristopher, die het uitstekend naar z’n zin heeft. Zachery zelf is prima bij stem en leidt het optreden naar een climax in de vorm van de Savatage-krakers Conversation Piece, Follow Me en Taunting Cobras. De band komt nog terug voor twee andere klassiekers van Zak’s voormalige broodheer, te weten Handful Of Rain en het nog immer bloedstollende Edge Of Thorns, waarna na iets meer dan een uur de koek reeds op is. Veel te kort natuurlijk, hier had gewoon nog een half uur bij gemoeten, met bijvoorbeeld meer nummers van de twee voorgaande platen. Het is wat mij betreft het enige minpunt van de show, of het moet de schandalig lage opkomst zijn die de band ten deel valt. Een mannetje (en vrouwtje) of honderd, meer zullen het er niet geweest zijn. Veel te weinig voor een band van deze klasse.
Speciale dank ben ik verschuldigd aan fotografe Rachel Rijsdijk voor haar spontane medewerking betreffende de foto’s in dit verslag en het belangeloos aan mij verstrekken hiervan. Nogmaals hartstikke bedankt Rachel en tot een volgende keer. Je kunt Rachel’s website bezoeken door op de link onderaan dit verslag te klikken.
Links: