Burst / Poison The Well / The Dillinger Escape Plan – Vera 10-11-04

Burst/Poison The Well/The Dillinger Escape Plan – Vera 10-11-2004

Woensdagavond was het dan zover: het langverwachte optreden van TDEP in Groningen. Weken vantevoren liep de spanning al hoog op, dit moest wel een goede show worden als je de verhalen over de successen op Lowlands en de andere clubshows eerder dit jaar mocht geloven, en met hun plaat Miss Machine hebben ze meteen de lat wat hoger gelegd voor collega math-core bands. En dan nemen ze meteen ook nog twee andere getalenteerde bands mee op deze avond.

Nadat we het uitverkochte Vera betreed hadden (en dat duurde nogal even aangezien er een enorme rij stond, bijna tot aan de Grote Markt stond men te wachten) konden we direct al naar de zaal gaan waar Burst het startschot gaf. En Burst leverde een prima visitekaartje af. Op plaat was het al een eigenzinnige band en ook live bleek Burst net wat anders dan andere moderne metalcore orkestjes. Lange nummers met harmonieuze dubbelstemmige riffs (niet voor niets riep de zanger Hi, we’re Burst and we´re from Gothenburg), veel tempowisselingen, maar net als op hun plaat Prey On Life stonden de nummers ook bol van de spannende akkoordenschema’s die herinneringen opriepen aan bands als Rush en King Crimson. Kortom Burst was anders dan andere bands en daarom wel zo lekker. Na een drie kwartier zat het er voor Burst op en ik denk dat zij zeker wel wat zieltjes gewonnen hebben.

Daaropvolgend was het de beurt aan Poison The Well. Langzamerhand begint deze band al aardig bekend te worden, hetgeen onder meer bleek uit de volksverhuizing die plaatsvond in Vera (de perfect gecoiffeerde emoscheidingen namen het vooraan over van de langharigere types). Ondanks het feit dat hun laatste plaat You Come Before You weer wat melodieuzer en dus minder bruut hardcore is dan de vorige schijfjes bleek dat Poison The Well live vooral wél lomphard en bruut is, met een hoofdrol voor de imposante zanger die steeds liep te klooien met zijn in-ear monitorsetje die bij elke sprint over het podium uit zijn oor vloog. Nummers van zowel de nieuwe plaat als voorgangers The Opposite Of December en Tear From The Red deden het allemaal prima bij het publiek, en de eerste mini slampit werd dan ook vrij vroeg geconstateerd tijdens de set. Ik heb ook het idee dat veel hardcore-kids speciaal voor deze band kwamen aangezien er in de hoek waarin ik mij gepositioneerd had aardig wat mensen de teksten meebrulden. Zo kan het dus bijna niet anders of moet Poison The Well ook goede zaken gedaan hebben deze avond.

Maar de band waar iedereen voor kwam was vanzelfsprekend The Dillinger Escape Plan. Hoewel de muziek niet bepaald makkelijk is, en de band veel te lang op zich liet wachten, zetten de heren met invalgitarist een show neer zoals ik die nog nooit gezien heb. Wat een beweging op het podium, echt ronduit belachelijk. Met name gitarist Ben Weinman stuiterde alle kanten op, via de monitor tegen de muur, bijna door de zanger heen rennend om vervolgens via het drumstel te eindigen bovenop zijn eigen gitaarversterker. Zoiets. En dan ook nog de meest onmogelijke partijen strak blijven spelen. Ook zanger Greg Puciato en bassist Liam Wilson denderden over het podium, deze eerste en passant nog even voorganger Dimitri Minikakis in de schaduw zettend qua strot. De heftigste, meest verwarrende songs kwamen vanzelfsprekend van Calculating Infinity, zo hoorde ik onder meer 43% Burnt en Sugar Coated Sour voorbij komen, maar de nadruk van de set lag op nieuweling Miss Machine, waarvan we onder meer Panasonic Youth en Baby’s First Coffin’ voorbij hoorden komen, die de handjes flink op elkaar kregen bij het publiek. Ik heb zelden een band zo uit zijn dak zien gaan op haar eigen muziek. Na een uurtje had The Dillinger er genoeg van en dat is maar goed ook. Het was mooi geweest. Wat een show.