Vera Groningen, 22 januari 2006
Ondanks veel geklaag over het feit dat dit muzikale festijn op een zondag was gepland, omdat veel mensen de dag erop gewoon weer vroeg uit veren moesten om naar hun werk of school te gaan, was de Vera deze avond toch maar mooi helemaal uitverkocht. En dat was te merken aan de rij mensen die buiten stond te dringen om naar binnen te gaan. Naar het schijnt had de organisatie van Vera vanwege de overweldigende drukte maar besloten om de niet opgehaalde reserveringen toch maar niet meer in de verkoop te gooien. De merchandise bleek prettig goedkoop te zijn, dus veel mensen maakten bij binnenkomst meteen maar even van de gelegenheid gebruik om enkele felbegeerde kledingstukken te bemachtigen.
De vorige keer dat de mannen van Necrophagist eigenlijk in Groningen zouden spelen, als support van Morbid Angel, moesten ze helaas afzeggen vanwege een blessure van zanger/gitarist Muhammed, dus mijn vreugde was groot toen deze tourpackage werd aangekondigd. Vol verwachting reisde ik dus naar Groningen af om geen seconde van dit muzikale geweld te missen. Ik was gelukkig op tijd aanwezig, want de lange rij voor de kassa zorgde er helaas voor dat veel mensen een groot deel van het concert van Necrophagist moesten missen. Het was duidelijk dat een heel groot deel van het publiek speciaal voor Necrophagist was gekomen en ondergetekende was daar één van. Bij binnenkomst leken de band en geluidsmensen nog bezig te zijn met het verhelpen van wat geluidstechnische problemen, maar daarna trok de band direct hard van leer met Stabwound, het openingsnummer van de Epitaph cd. Het eerste dat opviel was dat de zang eigenlijk een beetje te zacht stond, gelukkig werd dat voor aanvang van het tweede nummer The Stillborn One verholpen.
De podiumpresentatie van de band was een beetje statisch, maar dat lijkt me niet meer dan begrijpelijk gezien de moeilijkheidsgraad van de muziek. De setlist bestond uit een afgewogen mix tussen oud en nieuw werk met nummers als Ignomious And Pale, Foul Body Autopsy en Extreme Unction. Tegen het eind van de eigenlijk veel te korte set doemden nog wat kleine problemen met het drumstel op, waarna de band nog twee nummers speelde, waaronder de kraker Fermented Offal Discharge. Wat mij betreft mag de band snel weer terugkomen, want dit ‘opwarmertje’ van de avond smaakte naar heel veel meer.
Na het geweldige optreden van Necrophagist kwam Nightrage voor veel mensen een beetje over als een anticlimax. De band rond de rijkelijk met tattoo’s opgesierde zanger Jimmy Strimell tapt duidelijk uit een ander vaatje dan de opener van deze avond. Om mij onbekende redenen was gitarist Gus niet van de partij, maar gelukkig was Necrophagist gitarist Christian Muenzner bereid gevonden om de partijen in te studeren en derhalve de functie van tweede gitarist op zich te nemen, en dat deed hij zeer verdienstelijk. Ondanks de hardcore-zang leek de muziek toch redelijk bij het publiek in de smaak te vallen, want er kwam al een klein beetje meer beweging in de mensenmassa die naar voren was geschuifeld. Het geluid was prima en de zanger wist het publiek zelfs enigzins op te zwepen. Nummers als Elusive Emotion en de favoriet van de zanger Omen gingen er lekker in, maar het Police-nummer had de band wat mij betreft wel achterwege mogen laten. Naar mijn mening had deze band eigenlijk de avond moeten openen, maar verder was het wel een aangenaam concert om warm te draaien voor de volgende band.
Een nogal duister klinkend intro-muziekje en een behoorlijke lading rook kondigden de opkomst aan van de mannen van Malevolent Creation. Tot groot plezier van veel fans valt originele zanger Brett Hoffman tijdens deze tour in voor de vanwege persoonlijke problemen thuisgebleven Kyle Symons. Net als bij Necrophagist kwam de zang tijdens het eerste nummer nog niet goed door, maar ook hier werd dat probleem snel verholpen. Helaas gold dat niet voor de rest van het geluid, dat nogal veel hoge tonen bevatte en bijna geen middentonen of bastonen, en de drumtriggers kwamen nogal hard door. Gelukkig hadden zowel het publiek als de band hier maling aan en zat het optreden van meet af aan boordevol energie en spelvreugde. Deze band was zonder twijfel de meest energieke van de avond. De band speelde een strakke set met nummers als Manic Demise en The Will To Kill en de eerste stagediver durfde een duik in het publiek te nemen. Afgezien van de nogal irritante stroboscopen en het mindere geluid viel op dit optreden weinig aan te merken en Malevolent Creation bleek dan ook de terechte opwarmer voor Bolt Thrower te zijn.
En dan de hoofdact van de avond. Bijna jaarlijks spelen de death metal grootheden van Bolt Thrower in de grote zaal van Vera en het schijnt dat ze het ook één van de leukste zalen vinden om in te spelen. Tijdens het bombastische intro staken veel mensen hun brandende aansteker omhoog om de band te verwelkomen. At First Light, de opener van de nieuwe cd, bleek ook live een perfecte opener te zijn, en al snel veranderde het publiek in een kolkende massa, die gedurende de rest van het optreden niet meer tot rust kwam. Her en der vlogen de stagedivers in het rond, met één ongelukkig slachtoffer dat met verwondingen de zaal verliet om even later weer terug te keren. De band genoot zichtbaar van het laaiende enthousiasme van het publiek, zanger Karl Willets stond bijna het gehele optreden met een grijns op z’n gezicht te genieten van het optreden en de publieksreacties. Het geluid was perfect en oud werk als Mercenary en Cenotaph werden zeer smaakvol afgewisseld met nieuwe nummers als Those Once Loyal. Tot ver in de nacht was het genieten van de ene kraker na de andere en het publiek en de band leken maar geen genoeg van elkaar te kunnen krijgen. Helaas moet aan alles ooit een eind komen en na een zeer welkome toegift van drie nummers was de koek toch echt op. Wat een heerlijk lompe band is het toch. Voor mij was dit nu al het concert van het jaar en het was nog maar januari.
Toen de zaalverichting aan het eind van de avond weer aan ging, zal het voor de organisatie toch wel enigzins een opluchting zijn geweest geen afgebroken ledematen over de vloer verspreid te zien, na zo’n muzikaal slachtveld. Degenen die er niet bij waren omdat ze te laat hadden gereserveerd, zullen zichzelf wel voor de kop slaan, want zo’n geweldige concertavond maak je niet al te vaak mee. Met een uiterst voldaan gevoel ging iedereen snel naar huis om nog even een paar uurtjes slaap mee te pakken alvorens weer in de dagelijkse sleur van hun werk en school te vervallen. Het enige dat overblijft zijn herinneringen en foto’s.
Links: