Babymetal in Keulen
Live Music Hall, 3 juli 2014
Ik kon het niet laten liggen. Met de release van hun debuut begin dit jaar is er een ware hype ontstaan rondom het Japanse Babymetal. De band trekt alle registers open en weet een product te brengen dat metal met J-pop vermengt en daar onder andere nog wat hiphop en dubstep aan toevoegt. De band tourde al enige tijd Amerika rond en ook Europa is bij deze aan de beurt. Naast een optreden in Parijs op 1 juli is het nu aan Live Music Hall in Keulen om de drie tienermeisjes en hun krachtige muzikale achterban te ontvangen. Een verwaarloosbare afstand voor mezelf. Menig Nederlander ter plaatse dacht daar hetzelfde over.
En de hype laat zich ook meteen voelen. Bij aankomst staat er meteen een menigte aan te schuiven, waaronder uiteraard heel wat Japanners en meisjes met manga-rokjes en tienervlechten. Daarnaast echter ook het gebruikelijke ruigere gezelschap met Behemoth– of Darkthrone-shirts. De band slaagt op dit punt dus zeker in haar opzet en weet manga-aanhangers en metalfans ook samen te brengen. Ijskoud wordt door de security ter plaatse gecontroleerd op camera’s, aangezien de manager van band zelf aangaf dat er geen foto’s mochten genomen worden. Een half uur later, bij aanvang van het concert, wordt echter duidelijk hoe strikt zulke regels genomen worden. Werkelijk iedereen wou een grafische herinnering van dit spektakel.
Spektakel is wat mij betreft ook het juiste woord voor dit alles. Collega Alfvoet bestempelde Babymetal als een product, maar wel een goed product. Dat is live zeker niet anders. Je merkt gewoon dat van meet af aan over elke stap, elke actie en elk woord is nagedacht. Japanse perfectie dus, maar misschien kreeg die perfectie gedurende enkele tracks wel wat te kampen met de Duitse niet-zo-perfecte sound. Het kon haast niet anders dan dat een act als deze aan zou vangen met een passende intro. Aangezien het net de verjaardag was van Moa, één van de twee vijftienjarigen, verwees de Star Wars-getinte intro ook naar haar. Het doek naar beneden en een zaal die wild wordt. Met de ruige opener Death weten de metalfans ter plaatse ook meteen dat het spek naar hun bek zal worden. Opvolger Ii Ne! toont meteen de band van haar andere kant en doet het publiek overgaan van headbang-modus naar zwierige 90’s dans met wat hiphop- en metaluitschieters tussendoor. Meteen werd dus aangekaart welke kant het zou opgaan tijdens dit dikke uur aan speeltijd, al was ik persoonlijk echt niet te spreken over het geluid bij die tweede track.
Het voordeel van een jonge band als Babymetal, is dat je weet dat het merendeel van de tracks gewoon aan bod gaat moeten komen. Bepaalde tracks waren duidelijk het populairst onder de aanwezigen: toptrack Megitsune doet het zeker goed, maar het was vooral het befaamde Give Me Chocolate!! dat erg warm onthaald werd. Zangeres Suzuka (Su-Metal) slaagde er zelfs in om het publiek mee te laten zingen, al wist wellicht niemand wat gezongen werd. Een hele show in het Japans dus, maar dat deerde het publiek zeker niet. Opmerkelijk was het feit dat zelfs een track als 4 no Uta bij het merendeel van de aanwezigen gekend was, vooral dan omdat deze band geen platen verkoopt in België/Nederland (volgens mij) en ook blijkbaar geen albums meebrengt naar events. Een track die ook nog geen YouTube-faam heeft opgebouwd dus, maar waarvan de catchy zang van Moa en Yui toch gebruikt werd door het publiek om de band nadien terug on stage te roepen.
Afgaande op de kwaliteit van het geluid was het dus, wat mij betreft, tijdens de eerste drie nummers een ramp. Het leek allemaal niet te kloppen, maar vanaf de knaller Rondo of Nightmare! en de solo-partijen van de meer dan degelijke muzikanten in de band, klopte het plaatje perfect. Het hoogtepunt van de avond was voor mezelf het erg mooi gebrachte Akatsuki waarop zangeres Suzuka echt aantoonde wat ze waard is. Na een behoorlijke pauze kwam Babymetal nog een keer terug om af te sluiten met het alom bekende Headbangeeeeerrrrr!!!!! en Ijime, Dame, Zettai.
Misschien wat symbolisch dat net deze band afsluit met een nummer dat gaat over pest- en uitsluitgedrag. Velen vinden deze band een grap, vinden zich niet in de muziek of kunnen de “only-in-Japan”-gekheid van deze genre-mix moeilijk verteren. Toch was de sfeer op dit optreden prima en zag je dat alle subgroepen verbroederden rondom de banner van het jarige meisje. Wat toffe Japanners vonden het ook een schitterend idee om even te poseren voor Zware Metalen.
Van uitsluitgedrag was dus nergens sprake en misschien is dit ergens wel de kracht van een gek en niet-alledaags, maar wel perfectionistisch concept als Babymetal: niet meer out-of-the-box denken, maar de box gewoon stukslaan en focussen op het brengen van sterke muziek die blijft hangen. Muziek die uiteraard een afgemeten en verpakt Japans exportproduct blijft, maar zonder twijfel ook kwalitatief is. My guilty pleasure dus, maar ik kan het zeker iedereen aanbevelen. Benieuwd hoe de zomerfestivals gaan reageren op deze act.
Links: