Het Noord-Ierse gezelschap van And So I Watch You From Afar draait al een poosje mee in de post-rockscene en heeft, zeker met de eerste albums, ook de nodige indruk gemaakt. De band is een positieve uitschieter in het post-rocklandschap, doordat hij net wat meer afwijkt van de gebaande paden en daarbij soms speels en soms hard uit de hoek komt. Nu waren de laatste platen niet bijster bijzonder, maar live knalt het doorgaans wel. Friso Veltkamp neemt een kijkje om te zien en horen of dat vandaag ook het geval is.
Dat een show in 013 ook wel eens niet uitverkoopt blijkt vanavond. De helft van de Next zaal is gevuld en veel voller zal het ook niet worden. Is het omdat het zondag is, of omdat As I Watch You From Afar nou niet bijster sterk voor de dag kwam met de laatste plaat Megafauna? Het publiek wijkt overigens ook wat af van wat we gewend zijn bij metalshows. Hier is een bandshirt bijna een uitzondering.
We komen binnen bij Scaler. De band was vorig jaar in de grote zaal te zien tijdens Roadburn en speelt vandaag een gedurfde, maar ook geslaagde set. Scaler brengt de drums en gitaren weliswaar live, maar de muziek is vooral heel erg gedreven door beats en samples. Die laatste variëren van hiphop tot gesproken woord en zorgen ervoor dat de muziek enigszins bij elkaar gehouden wordt. De nummers vloeien vrijwel naadloos in elkaar over, waardoor je het gevoel hebt naar een soort reis te luisteren. Er wordt steeds laag op laag toegevoegd aan de muziek. Het resulteert soms in uitbarstingen die vaak voorafgegaan worden door inventief gitaarspel. Die uitbarstingen bestaan vooral uit een tempoverhoging van beats en bassen, die regelmatig je broekspijpen laten wapperen.
De bandleden genieten zichtbaar van hun muziek en laten spelvreugde en enthousiasme zien. Tof, vooral bij de climax van het laatste nummer. De band heeft overigens een mooi scherm meegenomen, waarop intrigerende visuals te zien zijn. Deze worden live aangestuurd door de “visuals man”, die enigszins verstopt achter het gordijn staat. De beelden versterken het industriële karakter van de muziek, maar slepen je af en toe ook mee, omdat het gebodene perfect aansluit bij de muziek. Een overtuigende set.
Na een pauze van een half uur is het tijd voor de hoofdact: ASIWYFA (ik ga niet steeds die hele bandnaam uitschrijven). De band had gerust tijdens de ombouwpauze het intro al kunnen starten, want dat duurt veel te lang. En na dat intro… volgt er nóg een intro, dit keer begeleid door rood licht. Als de mannen uiteindelijk het podium op zijn geslenterd wordt er afgetrapt met het tweeluik Mother Belfast part 1 & 2. Vooral dat eerste nummer baart weinig opzien op plaat en live geldt eigenlijk hetzelfde. Deel twee heeft daarentegen meer schwung en een stevigere opbouw. Het einde is overigens vrij mooi, met een inventieve break die subtiel in de muziek verweven zit en ondersteund wordt door sfeervolle verlichting. Megafauna kent niet echt bijzondere uitschieters, maar dat betekent niet dat er alleen maar matige nummers op die plaat staan. North Coast Megafauna bijvoorbeeld, is een van de betere songs en die staat vanavond ook als een huis, omdat de break in het nummer enorm heavy klinkt en de bandleden in een soort driehoek naar elkaar toe staan te genieten van de muziek. Mooi moment.
De band maakt op plaat gebruik van orkestratie zoals in het nummer Any Joy. Dat kunnen ze live niet betalen, aldus gitarist Rory. En bovendien past dat niet bij een punkrockband, dus wordt het geheel maar van tape afgespeeld. Nou, niet bepaald heel erg punk. Het nummer zelf is bovendien behoorlijk belegen, net als het applaus dat daarop volgt. Ik kan de vraag niet van me losschudden wat ik hier in godsnaam nou mee aan moet. Moet ik nu applaudisseren voor een niet zoveel toevoegend stuk orkest dat op de muziek gekwakt wordt?
Gelukkig voor mij hoef ik niet door te gaan met zuurpruimen, want het tweede deel van de set beloont wel met de nummers die ik een warm hart toedraag, zoals BEAUTIFULUNIVERSEMASTERCHAMPION uit 2011 en, na veel te lang soleerwerk, natuurlijk het onvermijdelijke Set Guitars To Kill, dat qua presentatie en uitvoering moeiteloos de vloer aanveegt met het nieuwere werk. Het nummer wordt overigens fraai ingeleid door rode lichten die bij de eerste tonen vervaarlijk aan en uitgaan. Je merkt dat de bezoekers gelijk opveren en vol verwachting kijken. Sowieso lijkt het merendeel heel erg te genieten vanavond. Het publiek dat aanwezig is geniet intens. Soms té intens. Naast mij staat een gast die als avondeten gekozen lijkt te hebben voor een bord XTC-pillen. Die staat met ogen zo groot als een zwangere hamster compleet op te gaan in zijn muziek. Blijkbaar was dit de beste besteding op een zondagavond. Hij is niet de enige, meer mensen laten zich meevoeren op de bij vlagen zalvende klanken van dit viertal.
Terug naar de muziek. Set Guitars To Kill krijgt een bijna extatische reactie en dat is terecht. Het nummer staat na al die jaren nog steeds voor wat ik zo goed vind aan deze band: mooie gitaarlijnen, onverwachte momenten en speelse arrangementen. Bovendien heeft het ook nog een vette titel.
De band last na dit hoogtepunt even een verplichte pauze toe, waarin iedereen even roeptoetert dat ze meer willen, en komt daarna terug om Eunoia en Big Thinks Do Remarkable (nog zo’n mooi nummer dat ruim twaalf jaar geleden verscheen op All Hail Bright Futures) ten gehore te brengen. Was het een overtuigende show? Nee, niet bepaald. Had het urgentie? Ook niet echt, maar wel was het weer fijn om de oude krakers weer live te horen en daarmee bewijst de band dat hij nog altijd wel relevantie heeft.
Datum en locatie
6 april 2025, 013, Tilburg
Link: