Anathema & The Wounded in Tivoli
5 juni 2007, Utrecht
Om alvast op te warmen voor de geplande festivaloptredens doet het Engelse Anathema een tourtje door enkele zalen in Europa. De band komt hier duidelijk graag, want maarliefst vier van de veertien optredens zijn in een Nederlandse zaal gepland. Ik had dus de luxe om zelf een datum en een zaal te kiezen om de band weer eens te bekijken.
Op een warme dinsdagavond ging de reis dus in de richting van het Utrechtse Tivoli. Erg enthousiast was ik, want Anathema heeft live altijd iets magisch. Het maakt niet uit of de band met lange zwiepende haren oude zwaardere nummers brengt of in krijtstreeppak het nieuwere melancholische werk speelt. Iedere keer weer lijk ik naar huis te zweven na een optreden.
The Wounded
Maar eerst was The Wounded aan de beurt. Bij deze Nederlandse band heb ik altijd al een ‘het zal wel aan mij liggen’-gevoel gehad. Terwijl bijna iedereen altijd vol lof is over deze atmosferische band is het mij nooit gelukt om meer dan twee nummer achter elkaar geboeid te blijven. Ik kan er geen verklaring voor geven, maar de muziek doet me gewoon helemaal niets.
Met een positieve instelling ben ik er met een biertje in de hand toch maar eens goed voor gaan staan. Misschien dat het live allemaal wat overtuigender op me overkomt, dit was per slot van rekening de eerste keer dat ik ze live aan het werk zag. Maar helaas, ik kon er weer niet aan ontkomen en na twee nummers had ik eigenlijk het gevoel het wel weer gezien te hebben. Maar zoals ik al zei, het zal wel aan mij liggen. Want de het geluid stond prima afgesteld, op de zang na, maar dat werd al tijdens het eerste nummer verholpen. De melodische klanken kwamen verder prima over en het merendeel van het publiek genoot zichtbaar.
De nummers waren mij gewoon te langdradig. Dit werd me eigenlijk al meteen duidelijk bij het openingsnummer Garland, de opbouw van het nummer duurde en duurde maar voort. Ik voelde me dan ook helaas niet bepaald opgewarmd voor Anathema toen de band met de laatste zanglijnen van het nummer Monument het optreden afsloot. Gelukkig was ik volgens mij één van de weinigen, want de rest van het publiek had zichtbaar genoten. De band valt ook verder niks kwalijk te nemen, want toegegeven, ze speelden erg degelijk en heb ze niet op fouten weten te betrappen. Ik moet dan ook eigenlijk gewoon niet zo zeuren.
Anathema
Nadat The Wounded het podium had verlaten werd het snel druk voorin. Behoorlijk druk, en dankzij het broeierige weer buiten, erg heet. Op dit moment werd het me duidelijk dat er toch behoorlijk wat mensen op zijn komen draven op een verder doodgewone dinsdagavond om Anathema te bekijken. Dit tot de zichtbare vreugde van frontman Danny Cavanagh, die vol enthousiasme het publiek vermaakte en zich niet depressief genoeg voelde om bijvoorbeeld het nummer Empty af te sluiten met ‘nothing left, but to kill myself again’. Sterker nog, het publiek kreeg een ‘Cheer up you bastards!’ voor de kiezen.
Hoewel de tour eigenlijk een beetje ter voorbereiding op de zomerfestivals bedoeld was had de band wel alles uit de kast gehaald om het optreden aan te kleden. Een scala aan verschillende gitaren, effecten en synths waren van stal gehaald voor een optreden wat weer om te smullen was. Gelukkig had de band dit keer de krijtstreeppakken thuis gelaten en de goede oude wilde haren ervoor ingewisseld.
Hoewel de oude wilde haren wel terug waren was daar in de nummers niets van te horen. Nee, integendeel, geen enkel oud nummer passeerde de revue. Zelfs A Dying Wish ontbrak als afsluiter. Daarentegen was de setlist behoorlijk gevuld met nummers van het aankomende album. Wat ik van die nieuwe nummers (Ann Further, Angels Walk Among Us en Hindsight) vond weet ik eigenlijk niet, maar dat komt omdat ik altijd meerdere luisterbeurten nodig heb voordat ik de nummers echt op me kan laten inwerken. De rest van de setlist was één groot meezingfestijn van nummers van de laatste albums Alternative 4, Judgement, A Fine Day to Exit en A Natural Disaster.
Wel was het optreden af en toe iets aan de rommelige kant. Er werd constant met het geluid geklooid, snaren werden gebroken en er werd veel van apparatuur gewisseld. Maar dat mocht de pret niet drukken natuurlijk. Wederom was het een heerlijke avond en was het iedere cent en iedere minuut reizen meer dan waard. Anathema is en blijft live gewoon magisch, welke richting ze ook opgaan met hun muziek.
Met dank aan Arlette van Ravenswaaij voor de foto’s.
Links: