Amorphis en Avatarium in Tilburg
29 december 2014, 013
Wat is er nou leuker dan tussen Kerst en Oud & Nieuw naar de Top2000 te luisteren? Praktisch alles, maar om naar Tilburg af te reizen om Amorphis te bekijken is zeker een valide reden. En om de Finnen dan het legendarische Tales From The Thousand Lakes uit 1994 te horen spelen al helemaal. Op een voor Nederlandse begrippen koude winteravond dook Zware Metalen de 013 in.
Als voorprogramma heeft Amorphis vanavond het Zweedse female fronted doomy gezelschap Avatarium meegenomen. Collega Frank was gematigd tevreden over het titelloze debuutalbum. Met zangeres Jennie-Ann heeft het kwintet een smaakvolle blikvanger met een aparte motoriek, maar een krachtige heldere stem. Ook vanavond is oprichter Leif Edling niet van de partij, maar het zal voor het totaalgeluid niet uitmaken. Aavatarium krijgt het publiek redelijk mee bij de vlottere nummers als All I Want, maar de voornamelijk typische doomelementen (die trage vierkwartsmaten in bijvoorbeeld Pandora’s Egg) werken in een grote zaal als die van 013 in het nadeel van de band. Ook de toetsen komen amper door. En dat is jammer, want mijn interesse voor de band is gewekt. Tijdens het afsluitende nummer Avatarium wordt er vanuit de zaal ‘boring!’ geroepen. En stiekem is dat het in deze entourage ook wel. Het leuke snoetje van mevrouw Smith en de vette gitaarsolo’s van de gitarist ten spijt. Ik ga thuis eens wat studiomateriaal opsnorren. Mijn interesse is gewekt.
Dat Amorphis een grote act is blijkt wel uit de professionele backdrop (Black Winter Day-EP) en de strakke wijze waarop de soundcheck plaatsvindt. Iets na 21:15 uur schalt de introtape door de boxen en krijgt het publiek waarvoor het gekomen is. Via Into Hiding, The Castaway en First Doom naar het onvermijdelijke Black Winter Day. Tales From The Thousand Lakes klinkt zoals het bedoeld is. De band speelt strak, maar ogenschijnlijk op routine.
De kleine brulboei Tomi Joutsen (die andere kleine Tomi met de gitaar beperkt zich in tegenstelling tot de plaat tot wat achtergrondzang) heb ik tijdens eerdere optredens van de Finnen aanmerkelijk beter gehoord. Ook moet hij af en toe spieken op het papier dat op zijn monitorbox (handig trouwens voor mini-zangers!) is geplakt welk nummer er komt (o ja, Forgotten Sunrise!) of wat hij in de kunstig vormgegeven microfoon moet brullen. Het zal de redelijk gevulde 013 een spreekwoordelijk worst zijn. Jeugdsentiment viert hoogtij en de show vliegt voorbij.
In de eerste ronde toegiften komen nummers van The Karelian Isthmus voorbij. Het maakt mij nog maar eens duidelijk dat Amorphis van een gemiddelde deathmetal band door de toevoeging van toetsen en folky riedels met Tales From The Thousand Lakes een behoorlijke mijlpaal in het metalen landschap heeft gezet. Als uitsmijter drie nummers van het destijds als ‘volwassen’ betitelde Elegy (Better Unborn, Against Widows, My Kantele). Voor sommigen het begin van het einde. Met Folk Of The North is de cirkel voor vanavond rond. Een degelijk, maar zeker geen spetterend optreden. Wat altijd nog 2000 keer aangenamer is dan die vermaledijde oudejaarslijst.
Setlist Amorphis
- Into Hiding
- The Castaway
- First Doom
- Black Winter Day
- Drowned Maid
- In the Beginning
- Forgotten Sunrise
- To Father’s Cabin
- Magic and Mayhem
- The Gathering
- Sign from the North Side
- Vulgar Necrolatry
- Better Unborn
- Against Widows
- My Kantele
- Folk of the North
Fotografie: Gijs de Boer
Links