AC/DC en The Answer
Ahoy, Rotterdam – 13 maart 2009
Acht hemeltergende jaren heeft het machtige AC/DC ons als uitgehongerde wolven laten lijden. Angus is immers ook de youngste niet meer en bovendien had de beste man wat burenruzies te beslechten omtrent zijn optrekje in het pittoreske Aalten. Gelukkig kropen de Aussies vorig jaar van onder hun steen vandaan om de wereld te trakteren op het als vanouds weinig schokkende maar oerdegelijke Black Ice. Maar ach, schockend, rockend, lekker belangrijk: dit betekende een tour! Hoewel het debacle “online kaartverkoop” vervolgens velen tot waanzin dreef (menig nachtmerrie wordt tegenwoordig beheerst door mysterieuze balkjes die plots van 90% naar 10% terugschieten), mocht een handjevol gelukkigen op vrijdag de 13e in een ramvol Ahoy getuige zijn van een duivels schouwspel.
Aan het Ierse The Answer de eer om de opening van dit rock ‘n’ rollfestijn te verzorgen. De band speelt bluesy hardrock om je vingers bij af te likken, met een dikke knipoog naar de seventies. Niet alleen door de heerlijke strot van frontman Cormac Neeson, maar ook door diens hippieachtige verschijning zoemt de naam Led Zeppelin al gauw door het hoofd. Hoewel de zang niet altijd even prominent in de mix staat, geeft The Answer een overtuigend visitekaartje af. Al met al een prima opwarmer, die na vanavond ongetwijfeld een portie nieuwe zieltjes zal mogen verwelkomen.
AC/DC
Nadat de merchandisekraam ook het allerlaatste setje lichtgevende duivelshoorntjes tegen woekerprijzen heeft verkocht, wordt Ahoy in duisternis gehuld. Onze hardrockdinosauriërs blijken een lollig tekenfilmpje in elkaar te hebben geflanst, waarin de rock ‘n’ roll train in volle vaart door grazige weiden giert. Machinist annex dolle kolenschepper Angus raakt echter afgeleid door een stel wulpse dames, waardoor hij er niet meer in slaagt om de trein op tijd tot een halt te brengen. Deze boort zich dan ook vervolgens met een rotklap dwars door de achterkant van het podium heen en met Rock ‘n’ roll train kan het feest dan écht beginnen!
Ook Hell ain’t a bad place to be (wat een briljante riff is dat toch!) en Back in black worden vervolgens uit volle borst meegebruld en daarmee is de buit eigenlijk al binnen: de zaal staat bijkans op z’n kop. Dit is waar we al die jaren op gewacht hebben en ze zullen het weten ook! Ondanks het feit dat de gemiddelde leeftijd inmiddels ruim boven de vijftig ligt, vlammen de heren als vanouds. Angus raast nog altijd als een briesende stier over het podium en Brian Johnson pookt intussen het heilige vuur nog wat verder op door zich veelvuldig op de catwalk te begeven. Het publiek smult ervan en tot mijn verbazing beland ik zelfs al vroeg in een beregezellige pit, die het hele optreden voortduurt.
Naast een vijftal nummers van Black Ice put de band vanavond natuurlijk vooral uit het gigantische arsenaal aan klassiekers dat haar ter beschikking staat. De vorige twee studioplaten worden strak genegeerd en met titels als Dirty deeds done dirt cheap, Hells bells, Whole lotta Rosie, T.N.T. en Let there be rock is het vooral oude doch overheerlijke koek dat de klok slaat. Maar ook aan de fijnproevers is gedacht, want Shot down in flames is stiekem toch wel een heel aangename verrassing!
Aan showelementen geen gebrek, want AC/DC weet als geen ander waar ze de rockmosterd moet halen – voor zover ze die al niet zelf heeft uitgevonden. Tijdens The Jack toont Angus zich een volleerd stripper (en trots bezitter van AC/DC-ondergoed) en het laat zich raden bij welke krakers er respectievelijk een helse bel, een hele dikke opblaasmadam en een lading kanonnen de aandacht opeisen. Eigenlijk maakt het dan allemaal niet zoveel meer uit als Johnsons hellekreten af en toe wat ten onder gaan in de storm van geluid. En dat enkele schoonheidsfoutje ben je allang alweer vergeten wanneer Angus tijdens Let there be rock volledig uit zijn plaat gaat en al roterend op zijn rug letterlijk tot grote hoogten wordt gebracht, met behulp van een hydraulisch platform.
En zo geschiedde dat AC/DC wederom kwam, zag en overwon. Okee, eerlijk is eerlijk, de mannen zijn misschien wel een piepklein tikkeltje ouder geworden (pauzes tussen nummers, korte setlist, Phill-met-de-bril Rudd). En ja, eigenlijk is de hele avond precies zoals je verwacht had van deze levende legende. Maar daarin schuilt juist de kracht, want zeg nou zelf: een mooiere finale dan Highway to hell en For those about to rock (We salute you) bestaat toch ook gewoon niet?! Nee meneer, in deze onzekere tijden van crisis is er altijd één rotsvaste waarde en die heet AC/DC. I salute you!
Setlist
- Rock ‘n’ roll train
- Hell ain’t a bad place to be
- Back in black
- Big Jack
- Dirty deeds done dirt cheap
- Shot down in flames
- Thunderstruck
- Black ice
- The Jack
- Hells bells
- Shoot to thrill
- War machine
- Anything goes
- You shook me all night long
- T.N.T.
- Whole lotta Rosie
- Let there be rock
- Highway to hell
- For those about to rock (We salute you)
Met dank aan Hylco Jellema voor de foto’s.
Link: