Uit het niets kwam Vltimas in maart van dit jaar het leven van de gemiddelde extreme metalfan binnen denderen. Debuutplaat Something Wicked Marches In kwam als een mokerslag aan en staat vol met heerlijke death metal met een zwart randje. Verantwoordelijk voor dit huzarenstukje: David Vincent van voorheen Morbid Angel en I Am Morbid, Rune “Blasphemer” Eriksen van Aura Noir en ooit Mayhem en Cryptopsy-slager Flo Mounier. De laatste woensdag van juni stond het gezelschap in Gebr. De Nobel in Leiden.
Daar trapt het Tilburgse Antropomorphia het bal af en heeft daarvoor in ieder geval een omvangrijkere discografie dan de hoofdact om uit te putten. Vijf platen bracht de deathmetalband tot nu toe uit, met het prima Merciless Savagery als meest recente werkje. Waar Nederlandse bands die in het voorprogramma van de grote buitenlandse jongens staan zich nog wel eens iets te veel verliezen in het gebruiken van genotsmiddelen rondom het optreden en daardoor minder scherp zijn, is daar bij Antropomorphia bepaald geen sprake van. De band presenteert zich uiterst professioneel aan de langzaam voldruppelende Gebr. De Nobel en speelt de blackened death metal losjes, maar goed.
Zanger F. is goed bij stem en J. toont regelmatig zijn vingervlugheid op de gitaarhals. Hoewel het naar de oren van uw anonieme scribent nèt iets teveel van hetzelfde is, komen de mannen af en toe verrassend uit de hoek en wordt het gaspedaal diep ingedrukt of schakelen we juist een fijn doomy tandje terug. Daarmee doet de band precies wat je van een voorprogramma kunt verwachten: de boel lekker opnaaien. Al mag er volgende keer meer contact worden gezocht met het publiek.
Als Something Wicked Marches In klinkt, betreden enigszins verrassend vier mannen het podium in de naam van Vltimas, maar ontbreekt David Vincent, die zich bij deze band blijkbaar louter op zijn zang lijkt te concentreren. Gekleed in een lange, zwarte leren jas en getooid met een flinke zwarte cowboyhoed ware hij een schurk uit een B-film, sluit hij al snel aan, om zijn machtige strot aan het werk te zetten. Volgens de overlevering is de aansluitende live-gitarist João Duarte (J. Goat van Corpus Christii en Vulturius van eenmansproject Irae) en hanteert niemand minder dan Dodecahedron’s Ype Terwisscha van Scheltinga de bas.
Met slechts één plaat in de koffer is het niet lastig te voorspellen hoe de setlist er vanavond uitziet: alles van Something Wicked Marches In. Met de nummers ook nog eens in dezelfde volgorde als op het album: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Vltimas maakt er desalniettemin een bijzonder fijn feestje van. Monolilith bijvoorbeeld klinkt al zo strak als het velletje rond een kip en daarna gaan de mannen er nog grijnzend overheen. Als een opgevoerde stoomwals dendert de band door nummers als Truth and Consequence (met die gekmakende brug halverwege het nummer waarbij het een hele groep padvinders dun door de broek zal lopen bij het aanhoren ervan), Last Ones Alive Win Nothing (met dat heerlijk dreigende intro en die magnifieke gitaarriff waarbij Evil D. inmiddels zijn jas heeft uitgedaan en ogenschijnlijk zo gemakkelijk zijn strot te werk stelt dat het lijkt alsof hij een halfje bruin bij de bakker bestelt) en het werkelijk subliem uitgevoerde Everlasting. Headbangen is onmogelijk want je gaat kapot. Al doet João Duarte af en toe een dappere poging.
Na Diabolus Est Sanguis, klinken er plots kerkbellen. Vltimas heeft het standaardrepertoire uitgebreid met één cover: het allereerste metalnummer ooit. Black Sabbath van de gelijknamige band en het gelijknamige album uit 1970. Het is overbodig te zeggen dat het een geniale uitvoering is, een waar genot om Vincent de zanglijnen van Ozzy Osbourne te horen volgen. Het is niets minder dan een potentiële winnaar voor de komende editie van Covember. Marching On brengt ons daarna met een klap weer vijftig jaar vooruit. Zonder kwaliteitsverlies. Integendeel. Vltimas is niet alleen een supergroep, het is een wereldgroep. Wát een klasseband. Laat maar zitten dat I Am Morbid, dat Aura Noir en dat Cryptopsy: Vlitmas ad victoriam! En dat de koek nu na vijftig minuten al op is? Dat boeit totaal niet, na zo’n kwalitatief hoogstaand concert. Bovendien: die schade halen we na het tweede album wel in.
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful doing)
Datum en locatie:
26 juni 2019, Gebr. De Nobel, Leiden
Link: