The Wounded interview 2
Waar vandaan halen jullie inspiratie als jullie muziek schrijven?
Marco: Ik haal mijn inspiratie uit de dingen om mij heen. Al zijn we geen politieke band natuurlijk, het bepaald wel een groot deel van ons leven,
en dat komt ook in de muziek en teksten naar voren dus. Op de eerste platen was het heel persoonlijk, nu betrek ik de wereld om mij toe een beetje meer mee.
Dat komt ook doordat je ouder wordt. De eerste plaat gaat veelal over liefdesverdriet en wraak gevoelens. Ik zou daar nu heel anders mee omgaan dus heb ik het
niet echt nodig om dat van mij af te schrijven. Ik heb ook een fantastische relatie, dus dat hoeft ook niet hahah.
Maar er gebeurt veel om me heen waar ik me serieus zorgen om maak. Gewoon om hoe mensen tegenelkaar doen, of hoe de wereld op een schrikbarende manier
veranderd. “Atlantic” gaat daar bijvoorbeeld over. Over de wereld die wij met al zijn schoonheid de afgrond insleuren. De mens loopt als een
chronische vloek de wereld te verzieken met zijn kruiwagen vol zelfoverschatting. We denken dat we alles kunnen en dat we heel wat zijn, maar die gedachte
wordt zeker de ondergang van de wereld zoals we die nu kennen. De technologie gaat ons voorbij streven, en de natuur zal op een gegeven moment zijn troeven
gaan inzetten zoals die dat altijd heeft gedaan met de pest, de weersomstandigheden en andere plagen. Is het niet binnen tien jaar dan wel binnen 50 of 100
jaar. Ik bedoel deze wereld is nog maar 200 tot 300 jaar zo in de handen van de mens, in de geschiedenis van het leven hier op deze planeet is dat te
verwaarlozen. Toch hebben we het voor elkaar gekregen om binnen 150 jaar de fossiele brandstoffen op te krijgen, en een joekel van een gat in de ozon laag te branden met onze naïviteit.
Dat baart zorgen, en de wereld doet net of er niets aan de hand is.
Ook klaagt iedereen in Nederland altijd over alles en nog wat terwijl we het beter hebben dan de koningen 2 eeuwen terug. En de rest van de wereld zich
moet redden met een beetje slootwater en een halve appel. Wist je dat er voor ieder persoon 1,5 kilo eten per dag vrijkomt? Toch sterven er iedere dag mensen
van de honger. Maar ja, het is niet onze moeder die doodgaat dus waar maken we ons druk over niet? Maar ik moet zeggen dat ook ik niet minder in mijn auto
rijd, al vind ik mezelf redelijk milieubewust.
Ik ga ook mee in de maatschappij en ik woon ook niet met een paar schaapjes op de hei met een groot anti technologie-bord voor mijn huis. Iedereen is daar
natuurlijk ook vrij in, ik zit hier ook niet om te preken over goed en fout. Misschien is het dat wel, misschien hebben we wel teveel macht en vrijheid.
Misschien zou het beter zijn als er eens een paar kometen op aard donderden en een gedeelte van de mensheid uitroeide zodat de oorspronkelijke macht, de
natuur, weer de vrije ruimte krijgt over een aantal eeuwen. Ik hoop alleen dat ik dan wel aan de goede zijde van de aarde zit. Ik zie de natuur als onze god,
onze ouder, en onze mentor zonder een natuurfreak te zijn. Toch proberen we die schoonheid met elkaar bewust de nek om te draaien. We hebben het altijd over
rattenplaag en insectenplaag, maar wij zijn pas een plaag. Dat baart me zorgen en daar schrijf ik op “Atlantic” ook over.
Maar je kunt er niet constant aan denken natuurlijk, anders heb je geen leven meer. Ik loop natuurlijk niet dagelijks rond met een chagrijnig gezicht.
Ik heb genoeg lol over het algemeen en ik zie ook de leuke kanten van het leven en deze wereld. Maar dat hoef ik niet van me af te schrijven. Je ziet iedereen
om je heen maar een grote bek hebben en met de meest schunnige provocerende dingen aanlopen. Iedereen wil zo graag rechts of provocerend zijn terwijl als ze
een dagje mee zouden moeten naar Irak of dat verschrikkelijke gebeuren in Srebrenica zouden moesten meemaken, ze hun broekje vol poepten van angst. We zijn
een patatgeneratie die nog niets heeft meegemaakt. Daarom lopen we er ook altijd zo provocerend bij als mensen die zoeken naar een beetje spanning of gruwelijkheid
om onze natuurlijk overlevingsdrangen maar zoveel mogelijk te prikkelen. De mensen die daadwerkelijk in die situatie hebben gezeten die hoor je daar niet over
praten. Overleven daar weten wij niets van. Gelukkig maar eigenlijk…
De teksten zijn niet de meest vrolijke, waar komen die vandaan?
Marco: Ze zijn meestal autobiografisch op een bepaalde manier. Mijn depressieve momenten of mijn soms erg agressieve kant schrijf ik van me af.
Niet alle dingen heb ik bewust meegemaakt zoals Oorlog bijvoorbeeld, maar ik probeer me wel in te leven in die wereld. Ik ben van kinds af aan al een bijna
obsessief verzamelaar van alles wat met de tweede wereldoorlog te maken heeft. Samen met onze drummer die ook die hobby deelt heb ik het daar ontzettend veel
over. Zo ben ik zeer geïnteresseerd in de attributen en onderscheidingen van Duitse en geallieerde militairen uit de eerste en vooral de tweede wereld oorlog.
Ook lees ik ontzettend veel hierover soms tot onbegrip van anderen. De 1 leest de nieuwe Harry Potter, ik lees liever de biografie van Erwin Rommel of
zo.Vooral de psychologische kant van een oorlog boeit me enorm. Nou als je daar in geïnteresseerd bent kun je je op een gegeven moment wel een beetje inleven
in een oorlogs situatie. Dat is verwerkt in het nummer “Garland” op de “Monument” plaat bijvoorbeeld.
“Running On Empty” gaat bijvoorbeeld over het teveel worden van het besef van indrukwekkende maatschappelijke problemen zoals kindermoord,
dierenmishandeling enz. Het is een gedachte om daarvan weg te vluchten, op wat voor wijze dan ook, nadat er wraak is genomen op de daders. Meer fictief dus,
maar wel vanuit bestaande gedachten.
“Hollow World” gaat over iemand die zich niet thuis voelt op de wereld met zijn mensen en zijn maatschappelijke problemen. De vlucht in zijn eigen
wereld zorgt opnieuw voor problemen, omdat hij erachter komt dat hij hoe dan ook mens blijft en gedoemd is tot de eigenschappen die bij de mens en zijn
maatschappij horen. Het wordt hem duidelijk dat hij als persoon niet kan ontsnappen aan de vloek, daar waar velen het al geprobeerd hebben schikt hij zich in
zijn lot en probeert de schoonheid van zijn persoonlijke ik en de mensen eromheen te zien. “Suicide Is No Solution”.
“Northern Lights” gaat over hoe ik om probeer te gaan met de dood. Het vreemde is hoe meer ik er ervaring in krijg hoe moeilijker mij het af gaat.
Het nummer is opgenomen de avond van de dag waar ik smiddags een crematie van een kennis had. We hebben de eerste take gewoon laten staan om het ware en
ongedwongen gevoel in de stem vast te houden. Dit maakt het voor mij natuurlijk een zeer bijzonder nummer. Ook komt er een passage over mijn huisdieren die
dood zijn gegaan en Andy die samen met zijn vriendin zijn ongeboren zoontje verloor. Ik denk ook dat dit nummer voor iedereen een speciale lading heeft
gekregen op de plaat en ook op het podium.
Zijn jullie zelf tevreden over “Atlantic”?
Marco: Ik kan niet voor anderen spreken maar aan de geluiden te horen is iedereen tevreden. Ikzelf ben ook zeer tevreden, maar daarom heeft het ook
zo lang geduurd voordat de plaat er eindelijk was. We wilden alles uit de kast halen deze keer en de plaat dat geven wat hij verdiend. Dat kon ook doordat
het label er zoveel geld voor over had om deze nummers tot een goed resultaat te brengen. Berthus van Frankys Recordings Kitchen (waar de plaat is
opgenomen) heeft ook een puik stukje werk geleverd. Ik denk dat hij zeker tot de top behoort hier in Nederland qua produceren van platen. Ook in het buitenland
zijn er maar weinig waar hij zich niet mee zou kunnen meten denk ik. Hij zorgde altijd wel voor de nodige scherpte maar ook weet hij de spanning vaak weer te
breken. Een goede balans die je nodig hebt om binnen het opname- en productie proces op een zo ontspannen mogelijke manier te werken.
Ook de band is deze keer nog veel meer betrokken geweest bij het mixen van het album, waardoor de communicatie ook beter verliep. Maar het belangrijkste
van alles is dat de sfeer binnen de band gewoon heel erg goed is, zodat we optimaal kunnen presteren. Kijk zoals we nu tegen “Monument” aankijken, zo
zullen we ook op een gegeven moment weer tegen “Atlantic” aan kijken. Altijd wordt het een product van de tijd waarin de plaat is opgenomen met de
middelen van die tegenwoordige tijd. We zullen de volgende keer weer een stukje verder zijn, of dat beter of slechter is zullen we dan moeten zien.
Het artwork van de cover en in het boekje is bijzonder mooi. Kun je wat meer vertellen over Reggie?
Marco: Regina Broersma is een Groningse kunstenaresse en artiest. We hebben haar vlak na het uitbrengen van “The Art Of Grief” leren
kennen. Ze heeft ook de “Monument” plaat voor ons gedaan. Door haar eigen stijl en ook door haar vermogen om emotie en realiteit in abstracte vormen
weer te geven ben ik en de rest van de band een zeer grote fan van haar werk. Zoals zei ook een liefhebber van de muziek van The Wounded is. Ik hoop
dat ze de kans krijgt om nog voor veel meer bands te gaan werken, omdat ze zo bijzonder goed en vooral heel erg toegewijd is in haar werk. Ze weet als geen
ander de soms zo zware lading van een tekst en zijn muziek weer te geven in een illustratie en een hoes. Ze staat qua werk zeker naast bijvoorbeeld een
Travis Smith die bijvoorbeeld de Anathema, Katatonia en ook de Opeth hoezen deed. Je kunt haar werk zien op haar website daar waar je
ook contact met haar kunt leggen. We kiezen ervoor om veel aandacht aan de hoes te besteden, ook omdat de hoes bij de cd en muziek hoor. Het is het gezicht
van de muziek en tekst. Ook doen we dat om de mensen waar te geven voor de toch dure cd’s.
Tot nu hebben jullie 2 covers opgenomen: “Smalltown Boy” van Bronsky Beat en “Smells Like Teen Spirit” van Nirvana. Vanwaar
juist deze nummers? En hoe gieten jullie deze nummers in een “The Wounded” jasje?
Marco: Ze passen qua tekst natuurlijk heel erg goed bij onze muziek en teksten. We krijgen veel mailtjes uit binnen- en buitenland die soms
hartverwarmend over de muziek spreken. Je zou denken dat de muziek mensen down maakt maar het tegenovergestelde is vaak waar. Erkenning is een openbaring
denk ik. Zo kregen we al mail uit Vietnam, Argentinië en Spanje bijvoorbeeld. Als mensen zoveel met onze muziek kunnen en veel op persoonlijk vlak aan de
teksten hebben, dan ben ik daar trots op. Het geeft een enorme voldoening en dat neem je dan maar mooi even weer mee. Omdat dat nooit direct de bedoeling is geweest.
Maar nummers zoals de covers hebben mij geholpen in mijn jeugd. Daarom vind ik het tof om zo’n nummer op de plaat te zetten. Je ziet meestal dat bands wat
verder komen ze stoppen met covers omdat ze vaak alleen bedoeld zijn om interesse te wekken, iets herkenbaars trekt meer aandacht en blijft vaak direct hangen.
Een goed middel om uit de grote hoeveelheid aan bands te springen. Dat is niet onze bedoeling omdat we hem ook op onze eigen manier doen. Sommigen zien dat
als het verzieken van een nummer, ik denk daar zelf anders over. Het getuigt toch ook van respect om niet het bestaande nummer te proberen te verbeteren.
We zullen ook altijd wel een cover blijven spelen, op de volgende plaat denk ik ook wel weer. “Small Town Boy” spelen we maar even niet meer aangezien
Paradise Lost onze versie even heeft geleend. ha ha ha.
Wat is jullie absoluut favoriete The Wounded song en waarom?
Marco: Daar hebben we het eigenlijk niet zoveel over, ieder nummer heb je wel iets mee. De een wat meer als de ander denk ik. Ikzelf vind “Black Heart”
nog steeds bijzonder nummer en ook “Northern Lights” uiteraard. “Against All Gods” ook omdat dat toch over een belangrijke fase in mijn leven
gaat, bewustwording over de voor en nadelen van religie zoals christendom. Maar op dit moment denk ik het nummer “Atlantic” omdat deze dreigende en
slepende sfeer zo gigantisch hypnotiserend werkt dat je haast stoned wordt wanneer je dit nummer draait. Ook geeft dit heel veel van mijn karakter en mijn
gedachtegang weer zoals die nu is. Op mijn 29 jarige leeftijd. Ik vind het interessant om dat op papier te zetten qua tekst en muziek. Voor later als een
dagboek. En ook voor mijn kinderen en kleinkinderen. Qua tekst en muziek is het een zelfportret met heel veel diepgang denk ik. Een soort DNA van mijn geest.