Wanneer het koud, vochtig en mistig is, durven we ons allemaal wel eens opsluiten binnen de muren van de eigen veilige cocon. Wanneer dan op dat moment een plaat in de speler zit die je zo van je spreekwoordelijke sokken blaast, ontstaat er gedurende een zekere tijd een periode van opperste zinsverbijstering. Numenorean, post-blackmetallers uit de regio Calgary, Canada, bleken bij mij daartoe in staat te zijn met hun meest recentste release Adore. Byron Lemley, gitarist van dienst en broer van Brandon (zang) en medeoprichter van de band werd daarom, kort en vakkundig, aan de tand gevoeld.
Eerst en vooral, Byron, wat een fantastisch post-blackmetalkunstwerk hebben jullie afgeleverd! Hoe is dit meesterlijke album tot stand gekomen?
Bedankt in eerste instantie voor deze lovende woorden! Je moet weten dat het ongeveer 2,5 jaar geduurd heeft om de opvolger voor Home te creëren. We hebben ons niet laten ommuren, we hebben ons natuurlijke instinct laten spreken om te bepalen in welke richting we wilden evolueren na het debuutalbum. Gelukkig kwamen de ideeën door deze houding vanzelf en vloeiden meerdere thema’s alzo goed in elkaar over.
Als je zo intensief aan een album werkt, is er altijd wel één nummer dat voor jouw als artiest, eruit springt en dus met andere woorden de boodschap het beste samenvat. Kan je ons vertellen welk nummer op de plaat dit voor jouw is?
Moeilijke vraag moet ik zeggen. Ik ben iemand die graag altijd het geheel, het hele album beluistert. Door het feit dat we lang met de gemasterde plaat in onze handen hebben gezeten en we dus veel tijd gehad hebben om ernaar te luisteren, wisselde ik wel eens vaker van favoriete nummer. Als ik nu moet kiezen is het het nummer Stay. Dit omdat het eigenlijk een erg gevoelige, pakkende song geworden is. Een nummer dat we een paar jaar geleden niet zouden hebben gemaakt, denk ik.
Dat is inderdaad een erg pakkend nummer, en zo staan er nog op de plaat. Wat me opviel tijdens het luisteren naar het gehele album, was de intelligente mix tussen deze kortere, emotionele, verhalende songs en de echt agressieve nummers. Was dit een bewuste keuze?
Ja eigenlijk wel. We hebben geprobeerd een album te creëren dat een geheel uitstraalde en zich liet samenvatten in om en bij 45 minuten. Veel mensen hebben moeite met een plaat die langer duurt, heb ik me laten vertellen. Elk nummer is op een of andere manier verbonden met het volgende, zo duikel je gemakkelijker de diepte in om alles te kunnen vatten. We zijn daar erg goed in geslaagd en daar zijn we trots op!
Helemaal juist! Misschien even terug naar hoe het begon. We spreken nu over de laatste release Adore, hiervoor had je in 2016 het album Home. Maar voor de lezers die je band niet kennen, kan je misschien wat achtergrond geven?
We zijn, zoals je al schreef, met twee gestart. Mijn tweelingbroer en mezelf. Ik nam al de instrumenten voor mijn rekening terwijl Brandon de zang op zich nam. Hier en daar vulden we dat aan met gastmuzikanten. Met behulp van een twee-track-demo, ergens in 2014 uitgebracht, verzamelden we dan de juiste mensen om ons heen om live te spelen. Nu, de line-up is altijd wel gevoelig voor wisselingen maar je kan zeggen dat Brandon, Roger (Roger Leblanc, gitaar – nvdr) en ik zo wat de kernleden zijn. We luisterden natuurlijk allemaal naar bands als Metallica en Sabbath maar ook Lamb Of God of Gojira. De band is in zijn huidige vorm pas doorgeschoten wanneer we ook de releases van Alcest, Woods Of Ypres en Agalloch te horen kregen.
In de context dan wel logisch dat jullie met drie gitaristen werken, niet?
Ja dat is waar. Met dit album hadden we zeker de noodzaak om een derde gitaar erbij te nemen tijdens de live-shows. Wel een kostelijker grapje (lacht). Ik heb altijd het idee gehad om zeker op gitaarlijnen niet in te binden. Er zijn zoveel harmonieën, zoveel extra lijnen, er is zoveel atmosfeer en gevoel dat je er extra kan inleggen en kan overbrengen naar het publiek. Het is echt een verschil tussen dag en nacht als je het mij vraagt. Dat hebben we ook al mogen merken wanneer we het nieuwe album live brachten, goed dat we die keuze gemaakt hebben.
Als je met drie gitaren op een podium zo een complexe sound genereert, is het label “post-black metal” dan nog wel van toepassing? Wat denk je hier zelf van?
Ik denk niet dat dit label nog op ons van toepassing is. Sommige kleven er de plakker “blackened progressive metal” op. Tja, als het beestje maar een naam heeft. Wat het belangrijkste is, is dat we de muziek schrijven en uitbrengen die we zelf het liefste horen. We staan open voor heel wat invloeden, we zullen zien wat voor effect dit heeft op de releases in de toekomst.
Vanuit Canada komen er nu en dan bands overwaaien, het is echter voor een buitenstaander moeilijk inzicht te krijgen in de lokale (post-) blackmetalscene, kan je ons hiermee wat helpen?
Opnieuw een moeilijke vraag. Hier heb ik echt geen zicht op, ik heb weet van een aantal goeie bands uit de regio Alberta maar verder kan ik jullie jammer genoeg niet echt helpen.
Ik vind het altijd erg interessant om te horen hoe een liveshow of het organiseren ervan in andere landen, neem nu in dit geval Canada, op poten wordt gezet. Hoe reageert het publiek?
Tja, dat is een complex gebeuren. Door de extreem lange afstanden tussen verschillende venues en door de extremere klimaatomstandigheden, met name de erg lange winters, spelen we meer in de USA en nog verder buiten de landsgrenzen. Vandaar ook onze tour die er aan komt in Europa.
Juist, jullie komen met Gaerea (black metal uit Portugal) naar Nederland! Onder andere het Patronaat in Haarlem en de Pit in Terneuzen worden platgewalst!
Gaerea is echt een fantastische band, ik ben blij dat we Europa kunnen aandoen met deze kerels. De stijlen zijn wel totaal verschillend maar ergens zit bij beiden wel dat gevoel van wanhoop en somberheid verstopt, dat zijn de raakvlakken. Ik ben echt benieuwd wat het gaat geven.
Byron, bedankt voor je tijd, misschien nog een boodschap voor onze lezers?
Bedankt alvast voor de steun! Zie jullie bij de shows, vergeet niet het album Adore is te verkrijgen via Season Of Mist!
Links: