Stevig in je legerschoenen staan, recht vooruit marcheren, alles en iedereen overtuigen van je eigen boodschap en dit met het woord, omvat in muziek, als instrument. Muziek die duister is, muziek die beladen is, vol overgave gebracht, recht vanuit je eigen diepste krochten. Alsof je uit de loopgraven springt, recht de vijand tegemoet. Noctem, de Spaanse blackmetaliconen brachten via Art Gates Records het album The Black Consecration uit. En wat voor een plaat is dat! Het lijkt alsof een pantserdivisie en een heel bataljon infanteristen met aan het hoofd oppercommandant Beleth besluiten om bij je binnen te komen en alleen de voordeur te laten staan. Het was me dan ook een waar genoegen met deze oppercommandant zijn plannen te doorlopen. Hieronder lees je het relaas van dit gesprek. Weliswaar kort en krachtig maar duidelijk en directief alsof alle kogels hun doel moeten raken.
Zo Beleth, ik val direct met de deur in huis omdat de deur het enige is dat nog recht staat na het beluisteren van de nieuwe plaat. Vertel ons eens hoe dit album drie jaar na het vorige, Haeresis, tot stand kwam?
Bedankt in eerste instantie voor je lovende woorden! Tja, zoals altijd is het een lange en intense reis geworden. Dagen, weken, maanden in de repetitieruimte en dit om de nummers zo te krijgen zoals ze nu zijn. Telkenmale nieuwe ideeën toevoegen en uitwerken tot er een eindresultaat staat waarin ieder zich kan vinden. Eigenlijk was de plaat al een paar maanden klaar, maar deze keer hebben we ervoor gekozen om hem uit te brengen op 1 november 2019. De reden daartoe is dat deze datum overeenkomt met Samhain (een feestdag voor paganisten als verering voor de doden – nvdr). Normaal brengen we de platen afwisselend om de twee en drie jaar uit. Let er maar eens op als je naar de releasedata van de vorige albums kijkt. Dus we blijven duidelijk binnen ons systeem.
Wat vind je zelf van de nieuwe plaat? Is er een overkoepelend thema? Ik vind hem persoonlijk krachtig, agressief doch ook melodieus. Dat hoor je bijvoorbeeld goed in het titelnummer, The Black Consecration.
Ditmaal is het geen conceptalbum geworden. Het is het album geworden dat we echt wilden maken. Er zit heel wat in. We hebben verschillende thema’s aangesneden deze keer. Zo gaat het over occultisme, diepere filosofische overwegingen, ja zelfs persoonlijkere thema’s als extreme woede of uitgesproken teleurstelling zitten in deze plaat verwerkt. Het gaat ook om het feit dat het ego in de huidige maatschappij wat verloren gaat, dat je als persoon ook erg verloren loopt. Religies proberen je ook gewoon in deze tijd te overtuigen en je te doen geloven in iets wat niet reëel is. Zo proberen ze je te controleren. We hebben het allemaal erg goed verwerkt in dit album. Daarom ook dat ik erg achter deze plaat sta. Het is ook de richting waarin we willen verdergaan. Ik ben ook benieuwd hoe we dit live kunnen brengen. We zijn er in ieder geval klaar voor!
Inderdaad, dat is het titelnummer van dit album. Een ieder die de teksten doorneemt, zal dit wel merken. Waarschijnlijk begrijpen de meesten me wel als ze dit nummer analyseren. Daar zit echt heel wat in. Misschien kunnen de luisteraars zich voor een gedeelte ook wel vinden in die woorden en zo de boodschap vastnemen die ik schreef.
Dit soort brede thema’s moet natuurlijk ook nog vervat worden in een artwork dat de boodschap visueel kan overbrengen. Hoe pakken jullie dit aan?
We werken meestal met dezelfde mensen. Dat maakt het gemakkelijk. Je weet wat je van hen kan verwachten. Ik stuur hen de teksten en een paar eenvoudige richtlijnen. Zo ligt de vrijheid ook in de handen van de kunstenaar om het in een geheel te gieten. Mensen als Bram Bruyneel uit Nederland maar ook Tiago van Credo Quia Absurdum zijn diegenen die onze ideeën perfect weergeven.
Je vertelde net dat je er erg naar uitkijkt om het nieuwe album live te presenteren. Heb je speciale ideeën over het visuele aspect van de liveshow?
Ah, deze vraag had ik verwacht inderdaad. Nu, er gaat heel wat gebeuren live. Dat kan ik je al wel vertellen. Maar wat, dat ga ik je nog niet zeggen. Je moet maar komen kijken.
Jammer, geen tipje van de sluier. Ik stel me persoonlijk altijd de vraag hoe het is om als band in je eigen land, in jullie geval Spanje, te spelen en wat het verschil is met andere landen in de wereld. Hoe reageert het publiek? Wat is de interactie die je kan maken? Is er een verschil?
Ja daar zit toch heel wat verschil. In Spanje word je meer gezien als lokale band die even een show komt doen. Shows in andere landen geven je al sneller het etiket van een internationaal, toerende band met veel achtergrond. Het creëert zo andere verwachtingen van het publiek naar ons toe. Zeker wanneer je dan op weg bent op andere continenten zoals Latijns-Amerika of Azië.
Misschien interessant om daar even bij stil te staan. Als band maak je van alles mee tijdens een dergelijke toer, op persoonlijk vlak maar ook als band, zeker als je lang van huis bent. Je moet toch een sappig verhaal voor ons hebben, ja toch?
We maken altijd wel iets mee inderdaad. Dat is ook niet helemaal abnormaal als je meer dan 25 tours in binnen- en buitenland hebt gedaan. We hebben al overal gezeten: in Europa en Rusland maar ook in Azië of Latijns-Amerika. Ik kan je veel vertellen, maar het is niet voor de oren van elk publiek of elke lezer (lacht). Sommige van die verhalen zijn best grappig. Andere zijn dan weer erg serieus. Heel wat van die verhalen moet je plaatsen, moet je verwerken met humor. Toen we op de toerbus met Batushka zaten, ontstond er een acuut technisch probleem net toen we toevallig moesten stoppen aan een tankstation. Was dit onderweg gebeurd, tja dan weet ik niet of we hier nog zaten. Daarnaast hebben ze ons al de toegang tot luchthavens, vliegtuigen en dergelijke geweigerd. Ook hebben we talloze nutteloze controles door politie gehad, zijn we opgepakt en gearresteerd. Natuurlijk heb je de klassiekers als daar zijn bedreigende berichten van Christelijke groeperingen uit de extreme hoek die zo probeerden liveshows tegen te houden in Roemenië. En er is natuurlijk Antifa die zich onderweg ook nog ergens kwam bemoeien. Tja … en dan heb je ook nog het moment dat een vliegtuigmaatschappij failliet gaat en je met je hele hebben en houden laat staan ergens in den vreemde.
Als je dit allemaal verteld hebt, stel ik me ook de vraag of er achter de band een groep mensen zit die met hun voeten ook in de maatschappij staan, ook vanuit een professioneel oogpunt?
Natuurlijk, dat is ook nodig. Nu, ik kan je vertellen dat we wel grote delen van onze tijd aan de band en muziek wijden. We zijn allemaal op één of andere manier verbonden met muziek op een professionele manier, als je begrijpt wat ik bedoel. Als je zo voor een band gaat als wij, dan steek je alles in de band, bijna al je tijd, al de vakantiedagen die je hebt. Ook het familiegebeuren hiermee combineren is niet altijd heel eenvoudig. Ach, we kiezen ervoor natuurlijk.
Beleth bedankt voor je tijd! Misschien wil je met ons nog een aantal laatste woorden delen?
Mijn dankzegging ook naar jullie voor de kans om dit interview te doen! En aan alle maniakken: we zien jullie voor het podium! We komen jullie zeker tegen tijdens The Black Consecration-tour!
Links: