Wanneer je reikhalzend uitkijkt naar een nieuwe plaat van één van je favoriete bands en de mogelijkheid zich ook nog eens voordoet om één van de grondleggers van die band aan de telefoon te interviewen, neemt de spanning wel toe. Deze, weliswaar gezonde, spanning is niet nodig, want de nieuwe plaat Atonement van de Amerikaanse melodische metalcoregoden Killswitch Engage is gewoon fantastisch lekker, check daarvoor maar eens de review. Wanneer vervolgens het interview met bassist Mike D’Antonio ook nog eens erg vlot verloopt, ondanks het feit dat de kerel op een tourbus ergens in het oosten van de Verenigde Staten zit, kan ik gerustgesteld de antwoorden, die soms erg persoonlijk geladen zijn, neerpennen.
Mike, er is een nieuwe plaat! “Eindelijk”, zou je kunnen zeggen. Vertel ons, hoe verliep de totstandkoming van dit pareltje, Atonement?
Ja, “eindelijk” inderdaad. Ik ben blij dat je hem erg goed vindt. Het is niet eenvoudig geweest moet ik zeggen. Door problemen met de stembanden bij Jesse (Leach, red.), hij spuugde op een bepaald moment zelfs bloed, is er wat vertraging geweest, maar het is toch goedgekomen. Jesse moest zelfs chirurgisch geholpen worden aan een knobbeltje op de stembanden. Voor mij als bassist was het op zich niet eenvoudig. De baspartijen zijn grotendeels opgenomen op hotelkamers of gewoon in de tourbus, ook een aparte belevenis. We waren toen immers bijna continu onderweg en speelden veel shows met onder andere Anthrax. Ik heb nu en dan eens stevig doorgeragd op die bas, want ik had het nodig (lacht). Op zich bleek het samenstellen van de plaat niet erg moeilijk, we hadden immers voldoende nummers om uit te kiezen. Zo heb ik er zelf een vijftal aangebracht. Jesse had wel even nood om afstand te nemen om op die manier met het juiste gevoel de juiste teksten op de nummers te plakken, maar ik denk dat dat bijzonder goed gelukt is.
Daar heb je nu eens helemaal gelijk in! Ik heb de indruk dat die nieuwe plaat meer heavymetalinvloeden kent. Daarnaast zijn de vocalen, zeker de screams, erg extreem te noemen.
Ja, dat vind ik ook. Ik ben blij om te horen dat je de insteek beet hebt. Er zitten inderdaad misschien meer traditionele lijnen in. We hadden ook het idee om een erg stevige schijf af te leveren, niet alleen voor de fans, maar ook voor het platenlabel Metal Blade Records. We willen geen fouten maken en alles zo perfect mogelijk afleveren. Het platenlabel steunt ons de volle 100% en dat doet goed. Ook de manier waarop ze alles aanpakken is super professioneel. Denk maar aan het gefaseerd lanceren van de videoclip en de lyric video. Nu, er staat nog meer te gebeuren, nog even geduld. Betreffende de vocalen moet ik je ook weer gelijk geven. Jesse is een man die zijn taak altijd volbrengt en doet dit beladen met emotie, dat geldt voor de cleane zanglijnen, doch ook zeker voor de screams.
Heb je misschien zelf een favoriete nummer op deze nieuwe plaat?
Zeker! Een nummer dat ikzelf gemaakt heb, namelijk Bite The Hand That Feeds (lacht). Ik wilde een rete agressief nummer maken. Ik heb me dan opgesloten met een gitaar en een computer en heb vervolgens dit nummer uitgewerkt. Zo ook heb ik de ideeën aangeleverd voor de bas- en drumpartijen. Als ikzelf nummers schrijf, doe ik het meestal zo, dat ligt me het beste. Ik ben vanzelfsprekend erg tevreden dat het dan ook nog eens op de plaat staat. Er zijn nog een paar nummers die de huidige plaat niet gehaald hebben, maar misschien dat we daar in de nabije toekomst toch nog iets mee gaan doen.
Ikzelf vind het nummer The Signal Fire ongelooflijk sterk, op dit nummer horen we Howard Jones (voormalig bandlid en zanger, red.) terug.
Ja juist! Adam (Dutkiewcz, red.) schreef dit nummer, erg sterk ook inderdaad, erg agressief en toch melodisch. Het is een nummer geworden waar de stem van Howard zich duidelijk voor leende. Geweldig om dan ook nog eens dit eindresultaat te kunnen neerzetten. Er zijn inderdaad zaken gebeurd in het verleden tussen Howard en de band, maar de plooien zijn weer helemaal gladgestreken. Het doet ook enorm deugd om dit met hem te kunnen doen. We lijken elkaar weer teruggevonden te hebben, wat goed is, vind ik.
Een ander nummer dat me aanspreekt is I Am Broken Too. Recentelijk werd een lyric video gelanceerd, zeker de zin “But I see right through, ’cause I am broken too, in all the same places as you”, komt echt wel binnen.
Ik moet zeggen dat het voor mij persoonlijk ook een erg gevoelig nummer is geworden. In de eerste weken nadat we het hadden gefinaliseerd, heb ik er niet naar kunnen luisteren omdat het me telkens tot tranen toe bewoog. Weet je, je maakt veel mee, je maakt keuzes, vaak de juiste, soms niet, je verliest mensen… Bij zo’n nummer komt dit soms allemaal nar boven. Dat kan ook door de leeftijd komen, ik ben intussen 46 jaar (lacht).
Inderdaad, dat sluit een beetje aan bij hetgeen wat ik net zei. Iedereen wordt hiermee geconfronteerd, je moet je dan niet wegsteken. Vaak heb je dan hulp nodig, een luisterend oor of iets dergelijks. We zullen hieromtrent samenwerken met een organisatie, namelijk Hope For The Day, om op die manier dit onderwerp en deze problematiek te kunnen ondersteunen en bij een breder publiek onder de aandacht te brengen. Dat is echt wel nodig, vind ik.
Ook ditmaal wordt de plaat weer voorzien van geweldig artwork, ja toch!
Ja toch! Inderdaad. Deze keer heb ik het zelf wel niet ontworpen, maar ik heb wel de afwerking en dergelijke gedaan. Het hele idee kwam van Jesse en mij. Het gebruik van de leeuw ontstond eigenlijk vanuit een titel van een ander nummer dat niet gebruikt is geweest, Fire From The Lion’s Mane. Het eindresultaat is echt vet goed te noemen, de cover is trouwens helemaal met de hand getekend!
Waar blijf je toch als graphic designer al die inspiratie vandaan halen vraag ik me af?
Oh, inspiratie met hopen. Ik kijk, als we ergens tijd hebben, en geloof me, op tour heb je die momenten, want het kan vaak erg saai zijn (lacht), naar vele films. Dit gaat van superheldenfilms van Marvel tot horrorfilms uit de oude doos.
Ik las eveneens enkele jaren geleden in een interview dat je ook een grote verzameling curiosa en speelgoed bij elkaar verzameld hebt. Levert dat misschien ook inspiratie op?
Klopt, ja een vleugje nostalgie kan je het noemen. Als je 46 bent… (lacht). Ik moet zeggen dat ik inderdaad vaak wel teruggrijp naar de jaren ’70 en ’80. Als ik met die zaken bezig ben, maakt het mijn hoofd ook leeg. Wat goed is, dan kan je weer verder. Ik ben misschien een fanatiekeling in bepaalde zaken, zoals in deze verzameling. Veelal de designs op bepaalde skateboards uit die periode vind ik fantastisch. Daarnaast word ik ook helemaal nostalgisch van gevechtsrobots, zoals de Shogun Warriors uitgebracht door Mattel inc.
Even iets helemaal anders, jullie zijn op tour nu. Jullie zitten in Fort Wayne, vertel ons eens, is er een groot verschil tussen spelen in Europa en de Verenigde Staten?
Ja, absoluut. We zijn net weer begonnen aan een nieuwe tour. Ditmaal zitten we op de baan met Clutch en Cro-Mags. Ik heb er weer erg veel zin in! Nu, spelen in de VS of Europa is toch een verschil, meer nog een groot verschil. Het is zelfs niet te vergelijken. In Europa is er altijd meer volk, tot driemaal meer denk ik.
Jullie hebben reeds meermaals op Graspop in Dessel, België gespeeld…
Ja echt man, geweldig daar! Veel volk, enthousiaste fans, veel beweging ook in het publiek. En dan nog eens die puike organisatie van begin tot het einde. Dat alles kom je in de VS maar zeer zelden tegen.
En eind dit jaar komen jullie naar België en Nederland!
Ja, we spelen als ik het goed heb in Brussel en Amsterdam, kom je ook?
Zeker weten! Mike, misschien nog een aantal laatste woorden gericht aan de fans?
Bedankt aan jullie allen! Bedankt voor jullie steun de afgelopen twintig jaar en tot ziens in Brussel en/of Amsterdam!
Links: