Het Vlaamse Wildheart debuteerde onlangs met het album Wildheart, waarop onvervalste glamrock staat die pakweg dertig jaar geleden de wereld dreigde te veroveren. Zware Metalen voelde de band hierover eens aan de tand en dat ontaarde in het volgende interview over de muziek, het optreden, de invloeden en een advocaat in joggingbroek.
Jullie grijpen muzikaal terug op de glamrock van midden jaren tachtig. Hoe oud was je zelf toen eigenlijk?
Dat moet ergens tussen de min vijf en min negen geweest zijn. Menig baarmoeder was dus blijkbaar niet dubbel geïsoleerd. Het moet een combinatie zijn van een soort neo-natale muscle memory en het feit dat Boyzone ons niet echt kon boeien op latere leeftijd.
Wat bracht jullie ertoe om deze vorm van hardrock te maken?
Het is, in essentie, heel leuke muziek. Het is een genre dat je als muzikant kan blijven boeien (ondanks de frivole reputatie van het genre, barst het wel van de geniale muzikanten, die tot op vandaag bejubeld worden om hun capaciteiten). Daarnaast is het ook een opgewekt iets. Het gros van de takken aan de metalboom zijn meer geënt op agressie, demonen kapot krijgen, het duistere, het sinistere. Hardrock heeft dat minder. Daar gaat het meer om, pardon my Frech, wijven, feesten en drank. Wat dan ook weer niet betekent dat je er je ei niet in kwijt kunt op een ander niveau, maar dan nog blijft het op een andere manier geuit worden.
Jullie willen de boodschap van rock ‘n’ roll verspreiden. Wat is die boodschap?
Wij willen de mensen een feest bezorgen. Daar gaat het om. Als je naar onze shows komt, is het om te zingen en te dansen. Meer moet dat niet zijn. En tegenwoordig is dat soms al raar. Is het echt niet meer dan dat? Neen.
Is er nog steeds een markt voor jullie muziek? Spelen jullie veel live?
Het is verbluffend hoeveel we live spelen. De twee jaar waarin we al aan de weg timmeren, hebben we ongelooflijk veel shows gespeeld. Dat is fantastisch. Het maakt ook dat we als band steeds beter op elkaar ingespeeld geraken en de mensen waar voor hun geld kunnen geven.
Wat kunnen we als argeloze luisteraar verwachten van een Wildheart-show?
Het vermelde feest uiteraard! Gierende gitaren, catchy refreinen, lange haren, bandana’s, spandex, etc.
Er zitten twee gitaristen in Wildheart. Een bewuste keuze?
Absoluut. Het laat melodieus en compositie-gewijs veel meer toe. Het is ook een extra schrijver aan de tafel en dat zorgt voor interessante eindproducten!
Worden de solo’s door beide gitaristen gespeeld? Zo ja, levert dat geen ego-problemen op?
De partijen worden inderdaad netjes verdeeld. Dat levert dan ook geen problemen op. Beide gitaristen hebben zeer verschillende stijlen die elkaar perfect aanvullen.
Ik hoor persoonlijk veel White Lion-invloeden in jullie muziek. Toch noemen jullie die band niet in je biografie. Mankeer ik iets aan mijn oren?
Mogelijks, maar het kan ook aan de onze liggen.
Als ik naar jullie bandfoto’s kijk, dan denk ik dat het image een belangrijk ding is voor Wildheart.
Het hoort erbij. Het klinkt misschien raar, maar we nemen de dingen serieus. Net zoals een advocaat in de rechtbank niet moet staan pleiten in een joggingbroek, moet je geen hardrock spelen met een geruit hemdje in pastelkleur. Toch? En geen afbreuk aan wie het wel doet, maar dan komt het misschien net wat minder over, zoals de advocaat in de joggingbroek.
Ik had trouwens wel iets meer snelle auto’s en (half)blote vrouwen verwacht. Nu moeten we het doen met een halve arm… Pluspunt is dan wel weer dat ik geen trouwring kon ontwaren. Hebben jullie iets met sleazy vrouwen? Het zal toch wel?
Is dat nu het verlengde of het tegenovergestelde van de vorige vraag?
Nog laatste woorden?
Sleep when you’re dead, now’s the time to let your wild heart out 😉
Links: