Interview met Suffocation

Binnenkort komt de nieuwste Suffocation plaat uit
, genaamd Blood Oath. Namens de band was drummer Mike Smith bereid om het een en ander van commentaar te voorzien. Hij is niet een bijster spraakzaam iemand, maar dat maakt zijn relaas niet minder boeiend. Wat volgde was een onderhoudend verhaal over de achtergronden van de nieuwe plaat, de ambities van de band en ten slotte een leuke inkijk in het persoonlijke leven van deze gedreven muzikant.

Gefeliciteerd met het afleveren van zo’n geweldige plaat als Blood Oath. Alle elementen die de stijl van Suffocation maken zoals het is, zijn beter in balans dan ooit. Hoe zie jij dit?

Ik ben het helemaal met je eens. Deze keer wilden we als band echt het onderste uit de kan halen wat de kwaliteit van onze muziek aangaat. Hopelijk gaat dit ons eindelijk een keer een stel goede aanbiedingen opleveren.

Menig deathmetal liefhebber zweert bij platen als Effigy Of The Forgotten en Pierced From Within. Ze worden door menig fan gezien als de beste platen van Suffocation. Waar past Blood Oath in deze context?

Iedere plaat is een momentopname hoe we ons als band en personen voelden. We blijven liever niet te lang in het verleden hangen. We concentreren ons liever op het hier en nu. Onze nieuwe plaat is daar het product van. Hoe goed onze platen in het verleden ook waren, heeft het ons tot nu toe nog geen doorbraak naar een groter publiek opgeleverd. We zullen zien wat het nieuwe album ons gaat brengen.

Kan je wat meer vertellen over het creatieve proces van het album? Welke bandleden trokken de kar?

Guy Marchais (gitarist) schreef een compleet nummer, zelf leverde ik er drie aan. Alle overige nummers werden door de hele band gezamenlijk geschreven.

Hoe verliep het opnameproces? Waar liep je als band tegenaan?

Het verliep eigenlijk allemaal heel gesmeerd, zeker als je je bedenkt dat we geen enkele keer de nieuwe nummers geoefend hebben voordat we de studio ingingen. Ieder lid van Suffocation werkt aan zijn eigen nummers. Als de tijd daar is, komen we bij elkaar. Dan kijken we wat voor een songmateriaal we hebben en zetten we alles in elkaar. Zelf kijk ik altijd het meeste uit naar het moment dat de nieuwe plaat helemaal klaar is.

Vergeleken met zijn voorgangers heeft Blood Oath een betere productie en komen alle instrumenten beter uit de mix naar voren. Heeft dit misschien te maken met een groter budget, omdat jullie nu bij een groter label zitten?

Het beschikbare studiobudget was niet groter dan normaal. We hebben gewoon ons beste beentje ervoor gezet in de hoop dat dit ons meer mogelijkheden gaat opleveren qua tours bijvoorbeeld.

Jouw typerende drumstijl heeft een grote invloed op het bandgeluid van Suffocation. Soms lijkt het erop dat je stukken speelt die normaal door een sologitarist gedaan worden. Hoe is dit eigenlijk ontstaan?

Naast drummer ben ik ook gitarist en schrijf ik altijd complete nummers voor de band. Dat verklaart wellicht de aparte combinatie tussen het drum- en gitaarwerk. Op de nieuwe plaat zijn Blood Oath, Provoking The Disturbed en Come Hell Or High Water door mij geschreven trouwens.

Sinds kort staat de band bij Nuclear Blast onder contract. Wat zijn de grootste verschillen tussen dat label en Relapse Records, jullie vorige thuis?

Naar mijn mening zaten we bij Relapse aan het plafond van wat het label voor ons kon betekenen om Suffocation naar een hoger plan te tillen. Het uitbrengen van onze Human Waste EP betekende in feite de geboorte van Relapse als label. Ook Nuclear Blast was vanaf het begin bij ons betrokken. Ze zijn een groter label en ze hebben de beschikking over betere contacten en distributiekanalen. De hele staf daar zijn grote fans van ons en ze zijn vastbesloten om er alles aan te gaan doen om ons naar een groter publiek te laten doorbreken. Een label als Nuclear Blast biedt ons meer mogelijkheden en past beter bij onze ambities.

Suffocation heeft bijkans een legendarische status, dankzij de hoge kwaliteit van jullie albums en een smetteloze livereputatie. Hoe gaan jullie als band daarmee om en wat vind je zelf van de bandstatus?

Helaas heeft onze reputatie zich nog niet uitbetaald in de vorm van grote touraanbiedingen. Als we eenmaal meer mensen kunnen bereiken met onze muziek, dan houden we ze een spiegel voor van hoe intens ze echt willen leven en hoe ze in de wereld staan. Toen ik in aanraking kwam met extreme muziek heeft dat echt mijn leven veranderd. Ik ben ervan overtuigd dat het ons ook lukt om dat bij andere mensen voor elkaar te krijgen.

In 2007 gaven jullie een spetterend optreden weg op Elsrock, terwijl een bandlid door omstandigheden thuis zat en de bassist met een ernstige beenblessure kampte. Dit zegt veel over jullie toewijding en gedrevenheid. Hoe ver zijn jullie bereid te gaan om de fans een plezierige avond te bezorgen?

Wij proberen een voorbeeld te zijn voor onze collega’s in het genre en tonen dat je op pure wilskracht en doorzettingsvermogen veel kunt bereiken. Menig band die toen in onze schoenen zou hebben gestaan, zou uit de toer gestapt zijn. Geen woorden, maar daden is ons motto en desnoods spelen wij een hele toer met een man minder en nummer twee met zijn been in het gips.

Wanneer je muziek aan het schrijven bent, is er een delicate balans tussen wat je zelf als artiest gaaf vindt en wat de fans van de band willen horen. Hoe gaat dit in zijn werk voor Suffocation?

Op de eerste plaats schrijven wij muziek die we zelf goed vinden en dan vinden de fans het vanzelf ook gaaf. We werken al jarenlang op die manier en het is altijd goed gegaan. Daarom is er geen reden voor ons om daarvan af te stappen.

De meeste leden van Suffocation zijn zo langzamerhand behoorlijk in de dertig en sommigen hebben ook een gezin. Als professionele muzikant ben je vaak maanden weg. Hoe gaat je gezin hiermee om?

Behalve Frank (zanger) en ik heeft niemand in Suffocation een gezin te onderhouden. Mijn gezin weet dat zonder alle opofferingen het resultaat van de afgelopen 20 jaar voor niets is geweest. Als band zijn we vastbesloten om door te gaan en te slagen in onze missie. Mijn vrouw steunt me hier volledig in.

Recent zijn er weer een aantal oude bands bij elkaar gekomen, zoals Pestilence en Atheist. Wat vind je van het hele reüniefenomeen en welke bands zijn tegenwoordig nog relevant?

Pestilence en Atheist hebben muzikaal nog genoeg te bieden om relevant te zijn. Er zijn een aantal bands die beter twee keer hadden kunnen nadenken, voordat ze een doorstart gingen maken. Ze hebben niet meer de juiste passie en hun muziek klinkt te gedateerd.

Als laatste vraag zou ik graag willen weten naar wat voor muziek je zelf graag luistert. Welke artiesten kan je onze lezers aanraden?

Alles tussen oude soul en moderne pop. Ik ga jullie lezers niet vertellen waar ze naar moeten luisteren. Mijn muzikale ontwikkeling is een heel persoonlijk iets en daarom hou ik dat liever voor mezelf. Iedereen moet zijn/haar eigen persoonlijke smaak zelf ontwikkelen.

Bedankt voor je tijd, Mike. Als je wilt, zijn de laatste woorden voor jou.

Bedankt voor het stellen van goede vragen, Raymond. Take care brother!

Links:

• Suffocation
• Suffocation MySpace
• Nuclear Blast

Interview met Frank Mullen, Suffocation

Suffocation is weer terug, en in mei kunnen we op de nieuwe cd “Souls to Deny” horen in welke staat ze terug zijn. Frank’s interviews liepen allemaal wat uit vanavond, dus toen ik al een communicatiefout begon te vrezen, ging eindelijk de telefoon.

Hey Frank, alles goed?

Jazeker!

Jullie zijn bezig met het mixen van “Souls to Deny”, jullie eerste volwaardige album sinds “Pierced from Within”. Wat kunnen we verwachten van deze nieuwe cd?

Het is zo’n beetje alles wat Suffocation al die jaren gedaan heeft, op 1 cd weer bij elkaar. Snelle riffs, melodische tussenstukken, zware breaks. Het is niet zo georienteerd op snelheid zoals “Despise the Sun”. Ik heb het idee dat er meer structuur in de nummers zit, en dat we nog wat volwassener zijn gaan klinken. Er is niet echt een album waarmee het het best vergeleken kan worden, het is een perfecte compilatie van Suffocation door de jaren heen.

Ik miste gitaarsolo’s in de nieuwe nummers op “Despise the Sun”. Gaan die wel weer op “Souls to Deny” aanwezig zijn?

Zeker! Niet in elk nummer, maar er staan zeker weer gitaarsolo’s op “Souls to Deny”.

Hoe ver is de band met het mixen van “Souls to Deny”? Hoe zijn de opnames verlopen?

We hebben “Souls to Deny” praktisch afgemixed, hij kan nu gemastered worden. De opnames liepen vlekkeloos, die duurden iets van 2 weken, waarna we 1 week gemixed hebben.

Waarom is Suffocation gestopt na “Despise the Sun”, en waarom is de band nu weer bij elkaar gekomen?

Als een groep mensen zo lang bij elkaar is, zoals Suffocation bijna 10 jaar bij elkaar geweest is, krijg je toch wat strubbelingen binnen de band. De death metal scene was ook wat in elkaar gezakt, dus het was tijd voor een pauze. Ik had wat problemen met mijn vrouw, we zijn nu uit elkaar. Ik ben naar Nevada verhuisd, en nu ik mijn vrouw kwijt ben voelde het gewoon goed om Suffocation nieuw leven in te blazen. Dus ik zocht contact met de andere leden van Suffocation, en behalve van Doug Cerrito en Chris Richards kreeg ik positieve respons van iedereen.

Chris Richards had nogal wat kritiek op deze reunie. Hij vertelde ook dat Suffocation lang niet zo belangrijk voor je was als je gezin, en dat deze reunie nooit plaats had gevonden als je niet gescheiden was van je vrouw. Enig commentaar daarop?

De band was zeker belangrijk voor me, maar zoals je weet betaalt death metal niet zo riant uit, en je moet toch je gezin onderhouden. Nu dat gezin er niet meer is voelde het gewoon goed om weer te doen wat we altijd gedaan hebben. Ik denk dat Chris gewoon jaloers is op de goede respons die we krijgen. Dat hij er spijt van heeft dat hij niet gereageerd heeft toen ik hem vroeg of hij ook deel uit wilde maken van de reunion line-up.

Sommige mensen geloven niet in een Suffocation reunie zonder Doug Cerrito. Wat vind je daarvan? Hoe kwam Guy Marchais in deze reunion line-up terecht? Hij heeft al eerder met de band gewerkt geloof ik?

Doug was een erg belangrijk deel van de band, zowel als songwriter als muzikant. We missen hem zeker, maar hij doet nu zijn eigen ding. Hij is bezig met een project met Chris Richards.
Guy was toevallig samen met Mike wat aan het spelen toen ik Mike vroeg of hij mee wilde werken aan een Suffocation reunie. Guy is al jaren een goede vriend van ons, hij maakte deel uit van de Suffocation line-up nog voordat Doug Cerrito en Mike Smith in de band zaten, dus in het vroegste stadium van de band. Helaas is hij toen zijn eigen weg gegaan, en nu is hij de tweede gitarist van de band.

Doug Cerrito en Doug Bohn hebben beiden kritiek op deze reunie, zij verwachten niet dat deze line-up een waardige opvolger van “Pierced from Within” en “Despise the Sun” kan voortbrengen. Enig commentaar daarop?

“Souls to Deny” zal zeker niemand teleurstellen, ook hun niet. Wacht maar tot hij uit is en luister zelf. Doug Cerrito was niet de enige songwriter in de band, veel staat ook op het konto van Terrance en Mike. De muziek op “Souls to Deny” is vooral geschreven door Terrance, Mike en Guy, de teksten komen voornamelijk van mij af. Dat schrijfproces is pas begonnen na de officiele mededeling dat de band weer bij elkaar was.

Wat denkt Dave Culross, drummer op “Despise the Sun”, van de reunie? Mocht Mike geen interesse hebben gehad, zou je Dave dan gecontacteerd hebben?

Ik heb er met hem niet echt over gepraat, hij heeft ook maar heel kort in de band gezeten. Maar idd, mocht Mike geen zin hebben gehad, dan had ik Dave wel gevraagd ja. Of Doug Bohn misschien.

Wat hebben de leden van de reunion line-up allemaal uitgevoerd in de tijd dat Suffocation niet bestond?

Eigenlijk heeft iedereen zich een beetje met zijn eigen zaken bezig gehouden. Werken, en Terrance en Mike zijn muzikaal nog actief geweest, maar beiden niet serieus of succesvol.

Is Mike’s drumwerk weer terug op het niveau dat nodig is voor een nieuwe Suffocation release?

Jazeker! Mike kan alle ritmes weer moeiteloos aan.

Het album “Breeding the Spawn” had best wel slecht geluid. Bestaan er plannen om deze cd te remasteren?

Ja, die plannen zijn er zeker. Misschien gaan we zelfs die cd compleet nieuw opnemen, maar als dat niet lukt gaan we zeker kijken of we hem kunnen remasteren.

Ik weet niet hoe het in Amerika zit, maar in Europa is de metalscene eigenlijk bijna complete een kaukasische scene, een “witte” scene. Natuurlijk is er verder geen sprake van dom racisme binnen the scene, zolang als je naar metal luistert ben je ok. Krijgt Suffocation er wel eens reacties op dat Terrance en Mike deel uitmaken van de line-up? Is er enig verschil daarin tussen Amerika en Europa?

Dat is nooit echt een probleem geweest. Wat losse incidentjes hier en daar, maar die zijn de moeite van het vermelden eigenlijk niet waard. Als je naar Suffocation komt kijken, weet je dat Mike en Terrance ook in de band zitten, en waardeer je hun muzikale kunnen. De fans kijken daar gelukkig niet naar. Een verschil tussen Amerika en Europa zie ik daar ook niet echt in.

Suffocation is de hele jaren ’90 meegegaan in de death metal scene. Hoe is die veranderd door de jaren heen?

De scene is flink gegroeid in de vroege jaren ’90. Er doken opeens zoveel nieuwe bands op, zoveel nieuw talent, op een gegeven moment was het aanbod nieuwe death metal bands gewoon te groot. De scene overspoelde met nieuwe bands en zakte flink in. Platenlabels lieten death metal bands vallen, en die probeerden dan op kleinere labels toch in leven te blijven. Dat gebeurde allemaal in de late 90er jaren.

Wat vind je van de huidige death metal scene?

De huidige scene is net zo sterk als in begin jaren ’90, alleen wordt death metal veel meer geaccepteerd door de huidige maatschappij. Kijk bijvoorbeeld naar clips op tv van bands als Hate Eternal, Cradle of Filth, Mastodon. De huidige scene is erg sterk, de nieuwe, jonge metalheads willen iets heavy’s om naar te luisteren in deze tijden van oorlog.

In welke bands vind je het duidelijkst Suffocation invloeden terug? Zijn er bands die je slechts vervelende Suffocation klonen zou noemen?

Erg moeilijk om te zeggen, ik let er nooit zo op hoe bands klinken, voor mij klinken ze allemaal anders. Maar het is natuurlijk geweldig als bands door Suffocation geinspireerd worden, dat geeft een geweldig gevoel. Net zoals wij vroeger geinspireerd werden door bands als Slayer, Exodus, Possessed, Destruction, Kreator, Sodom, Mercyful Fate, enz.
Echte Suffocation klonen ken ik ook niet.

Zijn er nieuwe, veelbelovende death metal bands in de US underground die de aandacht verdienen?

Euhm, even denken… Dying Fetus vind ik een geweldige band, en December, Burnt by the Sun ook. Dat is de band van 2 leden van Human Remains, zeker de moeite waard!

Obituary heeft ook een reunie aangekondigd. Wat verwacht je daarvan?

Ik verwacht veel goeds voor hen! Die band heeft ook een flinke impact gehad in de vroege jaren ’90. Als ze het goed doen, zullen ze vol geaccepteerd worden in de nieuwe death metal scene.

Suffocation heeft al enkele keren opgetreden met de nieuwe line-up. Hoe voelde dat?

Die optredens waren geweldig, het voelde precies zoals het vroeger voelde. Het is net alsof we niet weggeweest zijn. Als band heb je altijd zin om weer op te treden. Ik denk zelfs dat er tegenwoordig bij ons on stage nog meer passie is, we voelden ons geweldig tijdens die optredens! De respons van fans was ook ongelooflijk goed!

Zijn er plannen voor een Europese tour, en gaat Suffocation in de zomer op enkele Europese metalfestivals te zien zijn?

Ja, die plannen zijn er zeker! Er wordt gewerkt aan een Europese tour, ergens in juni en juli. En we hopen ook op enkele festivals te spelen ja.

Ok Frank, ik ben door mijn vragen heen. Hartstikke bedankt voor dit interview. Heb je nog laatste woorden voor de Nederlandse metalheads die dit interview gelezen hebben?

Ja, “stay brutal!” En bedankt voor de steun die de band al die jaren gekregen heeft, we zien ernaar uit om deze zomer in Europa te komen spelen! Bedankt!

Link:

• Suffocation

Dank aan Raymond voor meedenken bij de voorbereiding van dit interview!