Plechtige Kerstverpesters bij kaarslicht
Velen volgen, sommigen leiden. In het doommetalgenre is er maar één band die alle andere steevast het nakijken geeft. Op elk album zijn de Britse pioniers al hun genregenoten een stap of twee voor. Zo ook op A Map Of All Our Failures. Waar eerst vooral de kristallen klaagvocalen en de filmische viool opvallen, zinken de titanische gitaarsound en de chirurgisch precieze rouwtwins die ze daarmee spelen wat later door. Een van die gitaristen is de Schotse krullenbol Hamish Glencross, die ons meteen herkende en uitnodigde om het interview in de tourbus te houden. Konden we dat even niet weigeren, daar op Eindhoven Metal Meeting!
Mensen die de show in London gezien hebben, zagen dat Dan weer achter de drumkit zat. Is hij terug?
Het is nog vroeg om daar al bindende uitspraken over te doen. De regeling met een livedrummer (David Gray van Akercocke) en een studiodrummer (ex-lid Shaun Steels) hielden we een tijdlang in goede verstandhouding aan, maar toch voelde de band ietwat geschaafd aan, zo drie jaar zonder permanente drummer. Toen we Dan bezig zagen en hoorden als livedrummer voor Chthonic op Bloodstock eerder dit jaar, bleek hij weer helemaal op toerental en verkeerde hij in goede conditie. De enige reden waarom hij destijds moest afhaken, was dat hij het ene lichaamsdeel na het andere brak. Dus spraken we hem opnieuw aan. Hoewel hij nog maar net terug is, voelt het weer als een eenheid. Hij speelt echt geweldig.
En hij heeft nog niets gebroken?
(Lacht) We houden hem nauwlettend in de gaten. Zo’n tour in december durft wel eens glibberige situaties voor te schotelen. We moeten zien wat de toekomst brengt. Momenteel hebben we geen langetermijnsplannen, maar als het van mij persoonlijk afhangt zitten er absoluut geen line-upveranderingen meer aan te komen. Dit werkt zo leuk als een solide eenheid.
Jullie spelen deze maand behoorlijk veel shows, mogen we dit een tour noemen?
Een minitour weliswaar, maar dit is het dichtste dat we voorlopig tegen een tour kunnen komen. Iedereen heeft verplichtingen in zijn leven. Het zomerseizoen wordt gedomineerd door de zomerfestivals en die vragen meestal of je een exclusieve show kan spelen. Dat maakt het moeilijker om een traditionele old fashioned tour te ondernemen. We prijzen ons al gelukkig dat we elke keer zoveel mensen voor ons krijgen. Zelfs nu, een paar weken voor Kerstmis, wanneer iedereen zijn inkopen doet en niet te veel budget heeft. Als je dan zulke hoeveelheden mensen ziet, die zo intensief reageren op je muziek, is dat gewoon heel erg inspirerend. Mensen non-stop zien headbangen is geweldig, maar evengoed zijn er mensen die dat net niet willen doen, die gewoon naar ons willen kijken. Er is geen juiste of foute manier, van mijn part houden ze er een diner met kaarslicht (lacht).
Wat klinkt dat heerlijk kerstachtig.
Terwijl wij nu niet bepaald kerstvriendelijke muziek maken (lacht). We voelen ons bijna schuldig als we de mensen hun kerstsfeer staan te vernielen met al ons depressieve materiaal.
Het woord uit jullie albumtitel dat vragen doet rijzen is ‘our’. Kan je interpreteren alsof jullie over jezelf schrijven. Maar dit is dus geen bekentenis van hallo, dit zijn onze fouten, we hebben er een kaart van gemaakt…
(Lacht) Het slaat natuurlijk op de mensheid, de geschiedenis, de maatschappij. Die titel vat alle onderwerpen die My Dying Bride-nummers behandelen perfect samen. Liefde, lust, dood, religie… allemaal zwakke punten van de mens. Dingen waar we zogezegd ietsvan kunnen leren, maar uit bepaalde feiten uit het verleden lijken we te weigeren iets op te steken.
Zijn er zulke feiten uit jullie verleden waarvan jullie achteraf gezien spijt hebben?
Al wat wij ooit besloten, opgenomen of gedaan hebben, had op het moment zelf het geloof van de voltallige band. In ons schrijfproces is en was het zo dat, zelfs als slechts één persoon een probleem had met een bepaalde sectie, we niet doorgingen. Het moest ofwel veranderd worden of het vloog eruit. Het mooiste bewijs is de titel A Line Of Deathless Kings. Die verwijst naar al onze vorige albums. Als je zo’n statement wil maken, kan je er best zeker van zijn dat je ze ook allemaal ‘koninklijk’ goed vindt.
Hoe nauw ben jij tegenwoordig betrokken in het schrijfproces?
In grote lijnen komt de muziek van mij en Andy en behartigt Aaron alles wat met vocals te maken heeft. Maar er zijn uitzonderingen. Shaun brengt van tijd tot tijd wondermooie eigen vioollijnen binnen, die ons helpen om een volgend nummer ergens naartoe te sturen. Aaron gebruikt ook verhalen die hij van ons hoort. Soms stemmen wij de muziek af op een melodieuze zanglijn die we aan Aaron doorspelen. Naast bandcollega’s zijn we ook goede vrienden. We zien elkaar geregeld buiten het bandschema. Tijdens het schrijven werken we heel intens samen en dan is het goed om die sterke vriendschapsband te hebben. Zeker nu we tegenwoordig elk onze homestudio hebben. Dan tref je elkaar thuis in plaats van in een repetitieruimte. Als je geen goeie vrienden bent zou daar nogal een sfeertje hangen!
Hoe ging dat toen jij voor het eerst bij de band kwam? Moest jij je ‘bewijzen’ aan Andy als iemand waarmee hij de muziek kon schrijven?
Hun nieuwe gitarist moest iemand zijn die mee de muziek schreef. Ik kwam erbij toen de band in volle repetitie was voor een tour. Het was vanaf de eerste seconde duidelijk dat beide partijen alleen een langetermijnsrelatie wilden. Tussen de tourrepetities door begonnen ik en Andy aan de eerste versie van A Cruel Taste Of Winter te schrijven. Daar legden we de kiem voor wat we nu al dertien jaar aan het doen zijn. Een solide schrijfrelatie waar we al onze contrasten en nieuwe dingen in kwijt kunnen.
Jullie delen ook een passie voor gear. Bijna alle updates vanuit de studio, die jullie op het forum postten, gingen over audiotechnieken, amplifiers, gitaarsnaren… kan je nu eens aan een volslagen audiodummie uitleggen wat jullie precies anders gedaan hebben op audiotechnisch gebied?
Het schrijven, herschrijven, ideeën veranderen konden we in zijn geheel in de homestudio’s doen, nog voor we de studio ingingen. Door dat proces uit de studio te nemen, begonnen we met veel voorsprong aan de studiozitting. Dat stond ons toe te experimenteren met andere amplifiers, andere gitaarsounds, andere drumsounds. We crankten onze oude valve amps er nog eens tussen…
Mag ik even tussenkomen: een valve amp. Wat is dat?
Een enorme, krachtige amp waar gloeiende buizen inzitten. Daar komt een glorieuze klank uit. Om die oude, luide valve amplifiers te emuleren heb je andere opnametechnieken en veel tijd nodig. Zo konden we onze oude tuning nog eens terughalen en combineren met de digitale gitaarsounds die we tegenwoordig gebruiken. Als je daar meer uitleg over gaat vragen, ga je me ineens een andere taal horen spreken (lachje).
Jullie proberen dus echt wel mee te zijn met de nieuwste technologie.
Tot een zekere hoogte. We willen niet vasthouden aan onze oude sound en zijn altijd geïnteresseerd in nieuwe dingen die onze sound progressie laten maken. Dat neemt niet weg dat we net zo graag eens teruggrijpen naar de meer old school benadering.
In een ander interview had je het erover dat jij een Andy een visie hadden voor dit album. Dat is één ding, maar hoe zet je die dan om in muziek, in een gitaarsound …?
Wel, in die visie moest het wreed en afschrikwekkend worden. Net op tijd kregen we in de mot dat we The Barghest O’ Whitby aan het maken waren. Dus zetten we het album eventjes on hold, want het was duidelijk dat we eerst die weerzinwekkende, gruwelijke old school death/doom demon nog eens moesten loslaten. Met dat extraatje op onze boog waren we bevrijd om een traditioneel, klassiek MDB-album te maken. We wilden een begrafenisplechtige, moedeloze en grauwe uitkomst. Zodra Aaron zijn vocalen begon binnen te brengen veranderde het in iets plechtiger en grootser. Anders dan wat we in ons hoofd hadden, maar zo veel béter! Het is een veel meer gesloten, gelaagd werkstuk.
Er komt een EP aan met songs die niet op het album staan. Wat mogen we verwachten?
Een eerste song klinkt zeer groots en episch. Een klassieke doomsong, de duidelijke link met het materiaal op A Map Of Failures. Dan staat er nog een totaal miserabel, slopend nummer op. Echt heel wanhopig. Ten slotte krijg je nog een zeer gesloten stukje muziek. Een muzikale reis eigenlijk, doorheen veel verschillende sounds. Echt wel een escapade, iets behoorlijk anders. Als vierde een song met veel deathmetalvocalen en dubbele basdrums. Een die zo op The Dreadful Hours had kunnen staan.
Jij en Lena hebben een redelijk statische live performance. Doe je dat bewust om beter in de sfeer te komen?
Dat varieert nogal van avond tot avond en ook wat er op de set staat. De ene avond ben ik al actiever dan de andere. Het hangt puur af van de vibe en hoe het publiek reageert. Maar iedereen kijkt toch naar Aaron (lacht)! Laat ons dan maar wat headbangen.
Andy doet dat net ietsje agressiever.
Hij heeft ook veel meer haar, dat is de reden. Hij moet zijn hele lichaam erin gooien om z’n haardos van de grond te krijgen.
Je bent sedert enkele jaren ook backing vocals beginnen doen. Hoe schat je jezelf in als zanger?
Bwa niet te best, maar het lijkt te werken. Daar hoefden we niet eens een echt gesprek aan vuil te maken, het leek vanzelfsprekend dat ik dat zou doen. De gelaagde vocalen kregen veel meer aandacht op For Lies I Sire en dat was een aanleiding om eens na te gaan op welke vroegere nummers we dat nog konden toepassen. Dat bleken er behoorlijk wat te zijn. Dus was het de moeite waard om dat toe te voegen live. Enige minpuntje is dat ik nu mijn stem ietwat in conditie moet houden. Valt wel mee hoor, als ze in de bar een paar klassiekers opzetten zing ik ze niet té luid mee (lacht).
Hoe moeilijk is het voor jou om die melodie van The Cry Of Mankind eindeloos lang te blijven spelen doorheen dat complete nummer?
Ik probeer in een trance te gaan. Het enige waar ik op moet letten tijdens dat nummer is dat ik niet van het podium val (lacht). Het werkt hypnotiserend, ik zet gewoon even mijn lichaam uit, mijn vingers weten wel waar ze heen moeten en wat ze moeten doen.
Snel nog iets over Vallenfyre, jouw andere band. Hoe ben je daarin terechtgekomen?
Greg (Mackintosh, Paradise Lost) vroeg het me. Ik weet dat hij op dat moment door een moeilijke periode in zijn leven ging en dat hij die emoties probeerde verwerken door muziek te schrijven. Zo zat hij ineens met een hele stapel songs opgezadeld. Om die op te nemen wilde hij vrienden rond zich hennen om ze in te spelen, omdat ze zo persoonlijk zijn. De samenwerking verliep erg aangenaam, zeker de muziek, die vind ik toch weer net wat anders dan je gewoon bent. Of er nog een tweede album komt kan ik niet zeggen, dat laat ik aan Greg over.
Jij zit op Twitter, Hamish!
Niet echt hoor. Ik heb dat account alleen maar aangemaakt om mijn naam te registreren. Dat ding linkt blijkbaar naar mijn Facebookpagina, dus alles wat daarop komt zal eerder van daar komen. Ik weet niet eens hoe het werkt, ik wilde vooral voorkomen dat er een of andere kloon van mij mee aan de haal zou gaan. Je ziet het soms op die nieuwe media hè, hoe mensen doen alsof ze iemand anders zijn.
Links: