En toen was er geen origineel lid meer in de legendarische Nederlandse doom/deathmetalband Asphyx. Drummer Bob Bagchus hield het in 2013 voor gezien nadat de balans tussen band en privé definitief naar de ene kant overhelde. Gelukkig blijft brulboei Martin van Drunen de kar trekken. En waarom ook niet? De sympathieke spraakwaterval was al present op de eerste plaat uit 1991 en een drijvende kracht achter de wederopstanding in 2007. Van Drunen spreekt over de nieuwe plaat Incoming Death.
In de bij Incoming Death geleverde biografie ben je behoorlijk enthousiast over Asphyx’ negende. Waarom?
Omdat het allemaal zo lang heeft geduurd en ik blij ben dat er nu nieuw materiaal is. In 2012 verscheen Deathhammer en dat is met vier jaar veel te lang geleden. Het had natuurlijk allemaal te maken met de beslissing van Bob Bagchus om te stoppen met de band. Iets wat hij overigens met pijn in zijn hart deed, maar hij kon de band niet langer combineren met zijn werk en familieleven. Onze eerste gedachte was om ook te stoppen met de band, vooral omdat we niet de verwachting hadden een drummer te vinden die zijn hele ziel en zaligheid in Asphyx zou kunnen stoppen. Die bleek er echter wel te zijn: Stefan ‘Husky’ Hüskens (onder andere Desaster -TG.). Hij kreeg zelfs de zegen van Bob, die zei letterlijk tegen hem: ‘Als iemand het kan, ben jij het.’
Natuurlijk moest Husky zich nog wel inwerken. Alles bij elkaar duurde het zo’n anderhalf jaar voordat we tot de eerste riff kwamen. Dat is uiteindelijk Wardroid geworden. Daar komt bij dat er best wel druk bij zat waar we mee om moesten gaan. Deathhammer is een goede plaat die geweldig is ontvangen en dat wilden we verbeteren. Ik denk dat dat gelukt is, mede dankzij de geweldig mix van Dan Swanö. Ik ben echt superblij met het eindresultaat en de reacties die we inmiddels hebben gekregen.
Is drummer Husky een volwaardig bandlid? Hij is immers in nog een flink aantal andere bands actief.
Die jongens van Desaster zijn goede vrienden van ons, maar die band staat op een lager pitje, waardoor we niet in elkaars vaarwater zitten. Husky wil gewoon elk weekend spelen, metaldrummer in hart en nieren als hij is. Daarom is Asphyx zijn prioriteit. Met Desaster doet hij af en toe alleen een festival en wat kleinere dingen.
Is er nog een samenhangend thema rondom Incoming Death? En waar staat die titel eigenlijk voor?
De titel heb ik gewoon verzonnen, net als Deathhammer overigens. Incoming Death heeft betrekking op de strijd in de loopgraven tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De Engelsen riepen ‘Incoming!’ als er bijvoorbeeld granaten werden gegooid. Omdat wij natuurlijk een deathmetalband zijn, is de titel Incoming Death snel gevonden. Bovendien hebben we sinds Death… the Brutal Way uit 2009 in elke albumtitel het woord ‘death’. Er zit verder geen filosofische gedachte achter. Het is een Asphyxplaat als altijd, met verschillende thema’s waar de dood overal tussendoor loopt. Goreteksten over oorlog en catastrofes. De gebruikelijke dingen.
Met Bob verdween het laatste oerlid van Asphyx. Legt dat extra druk op jouw schouders? Voel je je nu nóg meer verantwoordelijk voor de band?
Dat gevoel heb ik soms wel ja, maar niet altijd. Dat komt omdat we een échte band zijn. Dat is onze kracht. We hebben Husky gelijk opgenomen, hebben bewust niet met een sessiedrummer gewerkt. We zijn een eenheid met allemaal een eigen taakverdeling. Ik ben verantwoordelijk voor de teksten en interviews, bassist Alwin Zuur voor de merchandise, gitarist Paul Baayens voor de muziek en Husky voor de rest. Dat maakt ons tot een band, het is niet Martin van Drunen met nog een paar gasten. We kunnen blind op elkaar vertrouwen.
Natuurlijk is het soms wat raar dat er niemand meer van de oerbezetting is, maar ik sprak onlangs een paar gasten van Napalm Death en die hebben ook niemand meer van de originele line-up in de bezetting. Die zijn als band ook lekker doorgegaan. Natuurlijk moet je wel een bepaalde geest houden, een bepaalde stijl. Sepultura is bijvoorbeeld een compleet andere band geworden. De ziel is daar weg, waar die bij ons is behouden. En Bob vindt de nieuwe plaat geweldig. Wij houden het vaandel hoog. Hij is altijd bij ons, ik heb het gevoel dat ‘ie over onze schouders meekijkt.
Hoe houd je het vaandel hoog van een band die teruggaat tot 1988? Hoe behoud je dat typische Asphyxgeluid?
Ik vind dat we met Incoming Death een paar dingen wat anders hebben gedaan, maar wij zijn uiteraard geen band voor grote experimenten. Natuurlijk moet je meegaan met je tijd, maar het moet allemaal vooral bruut blijven en dat wordt het al gauw met mijn strot. De opbouw en songstructuren van Asphyx zijn eigenlijk als sinds debuutplaat The Rack en diens opvolger Last One on Earth hetzelfde. Dat gaat automatisch, al moet je er voor waken niet in herhalingen te vallen. De manier waarop wij muziek maken is nu eenmaal de stijl van deze band. Net zoals die laatste plaat van Motörhead weinig verschilde met Bastards uit begin jaren ’90. Zo is het ook met ons, dit zijn wij.
Was een plaat als Incoming Death het doel dat je voor ogen had toen je in 2007 betrokken raakte bij de heroprichting van Asphyx?
Nee, zover hebben we destijds nooit vooruit gepland. We traden dat jaar op op Party.San Metal Open Air en hadden helemaal niet het idee dat we een plaat zouden gaan maken. Dit is gewoon weer een nieuw hoofdstuk na die heroprichting. Ik heb geen flauw idee hoe het nu verder gaat lopen, zoals we ook nooit hadden verwacht dat we Deathhammer zouden verbeteren. We zijn gewoon verder gegaan, met Incoming Death als resultaat.
Ben je wel tevreden met de laatste tien jaar Asphyx?
Heel erg. Het is écht jammer dat Bob ermee moest stoppen, wij waren twee handen op één buik. Maar Husky is een geweldige vervanger. Er is een prima sfeer in de band, we hebben veel plezier met elkaar en doen te gekke dingen. Nieuwe dingen, zoals touren in Zuid-Amerika en we plannen nu een toer naar India. Dat soort zaken houdt het nieuw en avontuurlijk.
Zelf ben je nu 50 jaar. Is het nog steeds leuk om dit te doen?
Heerlijk. Ik voel me gezegend dat ik dit op mijn vijftigste nog kan doen. Natuurlijk heb ik hier en daar wat gebreken, maar op het podium bang ik m’n kop er nog steeds net zo af als toen ik 16 was. Ik ben nog steeds in hart en nieren een fan van deze muziek. Ik kijk alles, ik zie alles, haal er ongelooflijk veel plezier uit. Ik vind het een privilege om iedere keer weer dat podium op te gaan, dat geluk heeft niet iedereen. Ik werk er ook niet naast, heb verder geen inkomen, maar dat maakt me vrij om te doen wat ik wil. Ik heb van mijn hobby en mijn passie mijn beroep kunnen maken. Vergis je niet, ik heb veel vrijheid, maar verdien minder dan wanneer ik een uitkering zou hebben. Toch is het elke dag genieten en mijn strot houdt het na al die jaren nog mooi vol.
Is het wat inkomsten betreft niet jammer dat je na drie albums sinds vorig jaar geen deel meer uitmaakt van Hail of Bullets?
Asphyx is tegenwoordig zó populair dat het wegvallen van Hail of Bullets gecompenseerd wordt, al trad die band niet zo heel veel op. De gages voor optredens stijgen en de verkoop van Deathhammer was heel behoorlijk. Fans kopen onze albums en dat levert toch een aardige afrekening op. Als ik alles bij elkaar schraap kan ik wat te eten halen, een pilsje bestellen en mijn koelkastje vullen. Meer heb ik niet nodig om plezier te hebben in het leven. Eten, een dak boven m’n kop en de band. Dat is het.
Wat is eigenlijk de stand van zaken met je andere band, Grand Supreme Blood Court?
We zullen rustig eens kijken of we daarmee verder kunnen. Asphyx heeft totale prioriteit. Wel hebben we voor Grand Supreme Blood Court volop aanbiedingen gekregen om volgend jaar festivals te doen en gaan we misschien wel naar de Verenigde Staten. Misschien komen Henri Sattler (God Dethroned -TG.) en Frank Schilperoort (ex-Devious, ex-Altar -TG.) er wel bij, dan hebben we de bezetting weer rond. Maar we gaan eerst even rustig kijken, geen stress. Het is een dingetje voor onszelf.
(Inmiddels is bekend dat Grand Supreme Blood Court met Sattler, Schilperoort, Van Drunen en Asphyx-bassist Alwin Zuur materiaal aan het schrijven is voor een plaat die in de tweede helft van 2017 moet uitkomen -TG).
Om toch nog even terug te komen op Hail of Bullets: Asphyx-gitarist Paul Baayens maakt daar nog wel deel van uit. Zorgt dat niet voor rare situaties?
Welnee, Paul en ik zijn twee handen op één buik. Het is voor hem nog erger dan voor mij: hij zit tussen twee vuren in. We nemen elkaar niets kwalijk, zijn goede maten. Voor hem was het misschien een klotesituatie, maar er zit totaal geen kwaad bloed. Ik heb met Stephan (Gebédi, gitarist van Hail of Bullets -TG.) alweer een pilsje gedronken en met Eddie (drummer Ed Warby -TG.) gemaild. Het is een beetje stom gelopen tussen mij en de band, maar sommige dingen moeten gewoon gaan zoals ze gaan. Voor mij als tekstschrijver was het soms toch lastig combineren met Asphyx. Ik probeer origineel te zijn en dat werd af en toe allemaal wat veel.
Wat wil je persoonlijk nog bereiken?
Iets meer verdienen zou wel fijn zijn. Ik heb nu een vriendin die in Parijs woont en wil misschien wel die kant op. Verder zou ik graag nog eens willen spelen in landen als China, Japan en Australië. Ik heb ook een meer verborgen agenda en met deze plaat wil ik wel eens bekijken of we de zaken die daarop staan kunnen verbeteren. En hopelijk duurt het niet weer vier jaar voordat we met een nieuwe plaat komen. Dat is voor bands als Rush misschien logisch, maar wij maken gewoon een bak herrie. Dan kan dat niet.
Tot slot, hoe ziet de nabije toekomst voor Asphyx eruit?
Veel shows doen, te beginnen met de releaseshows in Essen en Arnhem op 3 en 7 oktober, waar we zoveel mogelijk nieuw materiaal willen spelen. Dan hebben we hier en daar nog een paar optredens voordat we volgend jaar de plaat volop gaan promoten. Ik zou dus willen zeggen: kom allemaal naar Arnhem om er een groot feest van te maken. Dan drinken we wat, maken we daarna een praatje, signeren we wat foto’s… we zien wel!
Link: