De strontdemon van de zombielama
”Wij zullen u kritisch beoordelen”, zegt microfoonbrieser Sven De Caluwé kordaat wanneer we aanschuiven aan een tafel bezaaid met Twixen, Marsen en pakjes paprikachips. We bevinden ons backstage in de Magasin 4 in Brussel, alwaar Belgiës brutaalste deathmetalband binnen een goed uur zijn achtste stukje studiovlijt zal voorstellen. Het nieuwe Nederlandse gitaarduo Danny Tunker en Mendel bij De Leij gaat met instrument op de schoot nog gauw door wat nummers, alvorens zich bij ons te vervoegen. Danny met lichte tegenzin. “Toen we vroeger Trivial Pursuit speelden kreeg ik altijd vragen over Nederlandse politiek. Ik wist nooit het antwoord.” Gelukkig voor hem gaan onze vragen over zaken die écht belangrijk zijn: The Necrotic Manifesto, kaartspelen en strontdemonen.
Zijn jullie niet moe na zo’n tour door de VS en Mexico?
(Instemmend geknik) Mendel: we zijn sinds gisteren thuis. We hebben vijf uurtjes geslapen en zitten hier met een flinke jetlag.
Sven: Wij zijn echte mannen en echte mannen geven zich altijd voor de volle 40%.
Wat op tour gebeurt blijft gewoonlijk op tour, maar één anekdote zal na dit interview niét op tour blijven. De welke mag dat zijn?
Danny: We hebben “Project Fat” ingezet.
Sven: Dat komt erop neer dat we proberen om Mendel zo vet mogelijk te mesten.
Mendel: Ik ben een echte Ben en Jerry’s-liefhebber en dat ijs kwam in grote mate naar mij toe. Het Amerikaanse eten is in general behoorlijk vet, dus echt veel moeite heeft het hen niet gekost. Ik en Danny zijn allebei vegetarisch, dus hamburgers waren er niet bij. Burrito’s wel. Onlangs ben ik op de weegschaal gaan staan en er is twee kilo bij sinds we aan de tour begonnen, dus het project vordert.
Danny: Die spieren zijn alvast helemaal weg! Dat kan er ook mee te maken hebben dat hij te weinig gemasturbeerd heeft.
Sven: Chipotle!
Is het waar dat het publiek in Mexico extremer is en dat de venues vaak in louche buurten staan?
Sven: Het publiek was heel wild, maar van drugskartels of maffiatoestanden e.d. heb ik niets gezien. Alle mensen die ons ontvangen hebben waren supervriendelijk. De mensen zijn daar wel zwaarder fan dan bvb. in Europa of de States, omdat bands veel minder frequent tot ginder geraken. Als er dan eens eentje tot daar komt, zijn ze echt superblij.
Mendel: En ze willen allemaal met je op de foto.
Sven: Op een bepaald moment heeft het letterlijk vijftien minuten geduurd om van het podium naar de backstage te gaan.
Danny: Ze wachten ook op je bij het hotel als je aankomt. Hoe ze wisten in welk hotel we verbleven, ik weet het niet, maar ze stonden er. Zelfs bij het ontbijt.
Dat begint popsterallures te krijgen.
Danny: (droog) Natuurlijk, wat dacht jij dat de bedoeling was van deze band? (gelach) Wij doen dit absoluut niet voor de muziek, hoor. Dat is toch duidelijk de kant die we zijn uitgegaan met ons nieuwe album. Binnenkort gaan we lekker arrogant worden.
Stoort het jullie dat mensen die er duidelijk te weinig van afweten het over Channel Zero hebben als het over België en metal gaat, terwijl Aborted internationaal en nationaal véél meer bereikt heeft?
Sven: Mij kan dat nul komma nul de botten schelen. Channel Zero doet wat Channel Zero doet, wij doen ons ding. We werken hard en wat mensen hun perceptie daarvan is (haalt schouders op), dat maakt mijn zaak niet. Voor mij is dat even belangrijk als mensen die zeggen dat wij metalcore of deathcore zouden zijn. Het boeit mij voor geen ene meter.
Waaraan merken jullie zelf dat Aborted intussen echt internationaal meetelt? Tonen de mensen spontaan hun borsten als ze jullie zien?
Danny: Alleen de mannen. Mendel krijgt voornamelijk man boobs onder z’n neus geschoven, niet zelden de onze. Nee, je merkt het aan het aantal boekingen, maar ook aan de manier waarop je jezelf terug vindt op het internet. Je ziet mensen die spontaan filmpjes van optredens posten, reacties die daarop komen, het aantal beluisteringen van nummers die we online zetten… echt top.
Sven: We hebben daar heel lang en hard voor gewerkt en sinds de release van Global Flatline zie je het stijl omhoog gaan. Zolang dat lukt zijn wij tevreden.
Maakt dat het net niet moeilijk om na zo’n Global Flatline, dat unaniem geprezen werd, een opvolger te maken?
Sven: We voelden wel dat het moeilijk ging worden om daar nog over te gaan. De lat lag heel hoog. Bovendien moest het in korte tijd gebeuren. De plaat hebben we op drie maanden gemaakt, wat behoorlijk snel is. Wat hielp was dat we allemaal op dezelfde lijn zaten over waar we naartoe wilden. Vanaf november 2013 zijn we – op onze dagjobs na – met niets anders bezig geweest. Elke dag hebben we aan de nummers gewerkt. Een maand later verbleven we drie dagen in de wonderstudio van JB om van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat de demo-opnames te maken.
Danny: Er was geen andere manier: alle tours waren geboekt en dan moet je deadlines gaan stellen wil je je plaat op tijd af hebben. Het is gelukt, maar in de studio zat de druk er flink op.
Sven: Dat heeft ook voor de nodige motivatie gezorgd om ons tot het uiterste te drijven. We hebben prima gefunctioneerd onder de stress.
In vergelijking met Global Flatline herken ik op The Necrotic Manifesto meer van die typische Carcass-grooves en vallen de solo’s meer op. Komt dat door die twee nieuwe gitaristen hier?
Sven: Het doel was om een extremere en tegelijk catchy plaat te maken. Het solowerk hebben we pas in de studio geschreven.
Danny: De basis lag vast en eenmaal we die opgenomen hadden, konden we relatief vrij de solo’s verdelen. Sommige solosecties zijn zodanig lang dat je ze best in tweeën deelt. Op een gegeven moment begon ik op de gitaar te hakken, kwam ik halverwege de sectie en was ik gewoon klaar. Dan is het goed dat Mendel hem daar kan overpakken totdat de solosectie voorbij is.
Sven, je hebt me eens verteld dat je geen snars Duits verstaat, laat staan spreekt. Hoeveel taallessen zijn er aan Die Verzweiflung voorafgegaan?
(Sven wijst naar Danny) Danny: Het idee van een Duits nummer kwam van mij. Sven kwam eerst met de titel, legde uit wat hij liefst had dat er in dat nummer moest gebeuren en zei “doe maar”. Dan heb ik daar een oud-Duitse tekst op gezet, eentje die heel dramatisch klinkt. Als je heel goed luistert, herken je woorden die in het hedendaagse Duits niet meer gezegd worden. Een soort ‘adelduits’. Niet eenvoudig om uit te spreken.
Sven: Hij zat er heel kritisch bij toen ik die moest inzingen (lacht). Ik hou ervan om mezelf op elk album een uitdaging op te leggen en die Duitse tekst is er zo een. Er zit trouwens een stuk Franse tekst in The Purity Of Perversion.
De plaat is gebaseerd op de Necronomicon. Hoe ben je daarin geïnteresseerd geraakt?
Sven: De plaat gaat niet persé over de Necronomicon. Het is gewoon onze eigen versie daarvan. Met de verhalen van Lovecraft heeft het niets te maken, alleen de insteek, het weer tot leven wekken van allerlei duistere wezens is erop gebaseerd.
Nooit gedacht om zo’n concept uit te werken naar liveshows toe?
Sven: Het zou heel interessant zijn om een strontdemon op het podium tot leven te wekken. Het hangt er vanaf wat we die dag gegeten hebben. Als dat een beetje meezit, zie ik ons in staat om een spetterende liveshow neer te leggen.
Danny: Eigenlijk hebben we dat deze keer wel gedaan, toch? We hebben een kaartspel ontwikkeld en één van de kaarten daarin is de ‘zombielama’.
Inderdaad, dat kaartspel, daar gaat mijn slotvraag over. Het achterliggende verhaal begrijp ik: Sven gaat tijdens een tour wildkakken en vindt een magisch boek. Wat er dan gebeurt bepalen de spelers. Maar hoe speel je het spel dan? Magic The Gathering-achtig?
Danny: Nee, ik kan het niet onmiddellijk met een ander spel vergelijken. Eigenlijk ga je in het spel op tour met ons. Het zij als bandlid, het zij als crewmember beleef je allerlei avonturen. Het is ieder voor zich. Je kan niet samenspannen om elkaar te naaien of zo.
Sven: Door te gooien met een dobbelsteen kan je je wapenen tegen de bepaalde krachten van demonen. De winnaar is de persoon die het karakter dat The Doctor heet kan verslaan. Nadien moet je gewoon je punten tellen.
Er zitten ook waargebeurde inside jokes in verwerkt. Gaan buitenstaanders die begrijpen?
Mendel: Die staan redelijk goed uitgelegd op de kaart in kwestie. Ieder bandlid heeft zijn eigen pechkaart en daarop staat een geestige uitleg waarom dat zo is.
Sven: Zo is er een kaart die Fuck it, I’m going on vacation heet. (Danny schiet in de lach) Die slaat op Mendel, die middenin de opnames van System Divide op vakantie vertrok naar Turkije en ons achterliet zonder gitaaropnames.
Danny: Jij (Sven) hebt de Ducktapekaart.(Mendel lacht) Dat gaat over een rol duct tape die hij niet kon vangen en bijgevolg tegen zijn hoofd kreeg. Geen klein rolletje, een nauwelijks gebruikte rol en die weegt behoorlijk zwaar.
Sven: Dan is er nog de Tow truck card. Die gaat over de drummer die met een meisje aan de rol was in een camionette. Toen ze net zijn broek open deed hoort ‘ie (hoog stemmetje) piep piep piep en waren ze the van aan het wegslepen.
Binnenkort in de betere speelgoedwinkel. Spelen jullie zelf wel eens een gezelschapsspel?
Sven: Voor we op tour gaan verzamelen we eerst bij Danny thuis, omdat hij het meest centraal woont. Daar spelen we wel eens een kaartspel. Op de bus zijn het veeleer (digitale) games die we spelen. Wie er gewoonlijk wint… (Vriendin van Danny steekt de hand op) voilà! Hoeveel punten gaan we hem geven? 8,5 op tien?
Danny: Doe maar 87/100 (evenveel als ZM aan The Necrotic Manifesto gaf, red).
Links:
