Interview Disturbed
Je moet er wat voor over hebben maar dan heb je ook wat. Ik zit om tien over drie in de auto op weg naar Amsterdam. Paradiso is mijn doel alwaar ik een interview met zanger David Draiman van Disturbed zal hebben. Na de nodige files en een ritje door het centrum van Amsterdam, ben ik omstreeks vijf uur op de plek van bestemming. Een klein half uurtje later zit ik tegenover David in de tourbus. Een relaxte man, die een beetje moe is en die niet de oren van je hoofd ratelt maar soms volstaat met het geven van korte duidelijke antwoorden omdat er simpelweg niet meer woorden nodig zijn. Ook is hij een man, die het succes van zijn band goed kan relativeren.
Hoi David. Hoe zijn de shows in Europa tot nu toe verlopen?
De shows in Europa zijn tot nu toe allemaal geweldig gegaan. Het publiek in Europa is anders dan het Amerikaanse publiek. De Europese fans zijn enthousiaster en kruipen als het ware echt in de muziek.
Hoe denk je dat dat komt?
Dat weet ik eigenlijk niet. Ik zou willen dat dat komt omdat we niet zo vaak deze kant op komen. Een paar dagen geleden ging ik naar een voetbalwedstrijd kijken en zelfs daar was het publiek tien keer zo gek in vergelijking tot het Amerikaanse sportpubliek van om het even welk sportevenement. Meer dan de NFL en zelfs het enthousiasme dat aanwezig is bij voetbalwedstrijden op scholen. Er is zo’n groot verschil tussen de passie die Europese fans hebben en de sfeer die hier hangt. Niet te bevatten.
Hoe is het met je keel en was dat geen enge tijd toen je wist dat er het één en ander niet goed zat?
Met de keel gaat het weer goed. Gelukkig wel man. Zoiets blijft wel een tijdje in je hoofd rondspoken. Dat is wel zo!
Hoe voelde het om op nummer één binnen te komen in de lijst in Amerika en ook nog eens Bon Jovi van die eerste plaats af te schoppen?
Hahaha, ik weet het niet. Ik had niet verwacht dat we op nummer één binnen zouden komen. Het was wel tof om te debuteren op nummer één. Zonder lullig te doen t.o.v. Bon Jovi. Het maakt niet uit wie je eraf gooit. Het is gewoon erg gaaf om daar op nummer één binnen te komen.
Kun je voordat we echt beginnen aangeven wie je zoal als zanger hebben beïnvloed?
Ehm… Rob Halford, Bruce Dickinson, Maynard James Keenan, Ozzy Osbourne, Robert Plant, Jonathan Davis, Mike Patton.
Hoe pas je je teksten in op de stukken muziek, die reeds geschreven zijn wanneer jullie aan nieuwe songs werken?
Dat is heel moeilijk. De teksten komen altijd als laatste en dat maakt het nog moeilijker. Meestal is er al een melodie en een ritme waar een zanglijn overheen moet komen. De woorden zijn er dus nog niet. Meestal scat (een veel voorkomende manier van improviseren in o.a. jazz muziek door klanken te zingen i.p.v. woorden: JD) ik eerst wat. Daarna moet ik woorden zien te vinden die passen bij die scat. De woorden moeten ook nog ergens op slaan natuurlijk en passen bij de muziek waar we uiteindelijk op uit zijn gekomen. Het is dus behoorlijk lastig.
Heb je een verklaring waarvandaan die kreten en brullen komen die je regelmatig gebruikt in je songs?
Je bedoelt de soort van dierlijke geluiden?
Ja
De muziek is behoorlijk primair. Alle ritmes en gebruikte patronen zijn primaire beats en die brengen het beest in je naar boven.
Zijn de teksten voor jou belangrijker dan de muziek?
Ze gaan samen. Ze kunnen niet gescheiden worden. De tekst kan goed zijn maar als de song geen pakkende hook (catchy dingetje waardoor het nummer net dat beetje extra krijgt: JD) heeft, heb je niets aan die tekst. De muziek zelf is dus belangrijker maar de muziek kan wel slechter klinken door er een slechte tekst op te zetten. Je moet er dus voor zorgen dat je tekst de muziek echt waardig aanvult.
Wat verwart jou het meest op deze wereld?
Oorlog, conflicten, zinloze moorden en vernietiging. Hier bestaat veels te veel van.
Op Sons Of Plunder zing je over de ‘als maar verslechterende muziekscene’. Hoe kijk jij daar tegenaan dan?
Om eerlijk te zijn denk ik dat het alleen maar achteruit gaat. Mensen zijn geobsedeerd door trends en volgen zo’n artiest totdat die artiest alles wel heeft kunnen laten zien waar diegene toe in staat is en dan laat het grote publiek zo iemand weer vallen en huppelen ze naar de volgende. Wij verschillen in dat opzicht van de grote commerciële massa en daarom kunnen we blijven bestaan. Het muziekwereldje is erg vreemd voor me.
Is het dan niet raar om deel van diezelfde business uit te maken want jullie zitten er toch wel midden in?
Ja het is raar, maar aan de andere kant zijn we soort van gezegend. Ik ben liever deel van die band, die er altijd zal zijn dan deel van iets dat na 2 a 3 jaar weer is verdwenen.
Jullie hebben er als band keihard aan gewerkt om deze status te bereiken. In Amerika komen er massa’s mensen op jullie optredens af en hier in Europa is het aan het groeien maar niet te vergelijken met de Amerikaanse aantallen. Is dat niet soort van sur-realistisch?
Ja een beetje. Het is hier allemaal nog redelijk vers dus het smaakt beter. De laatste keer dat we hier speelden zal er een derde aanwezig geweest zijn van wat er nu op een avond op onze optredens afkomt. Je ziet het groeien en je kan goed volgen wat er allemaal rondom de band in Europa gebeurt en dat is fantastisch.
Je teksten zijn vaak erg persoonlijk. Is dat soms niet erg moeilijk voor je?
Ik denk dat teksten vanuit een persoonlijk deel van jezelf moeten komen. Je hebt een bepaalde passie voor iets of iets meegemaakt en dat wil je delen. Het moet in eerste instantie mezelf raken anders kan ik iets niet met overtuiging brengen. Het is dus een soort van noodzaak.
Zijn er songs, die je lastig vindt om live te brengen?
Bedoel je lichamelijk of geestelijk?
Beide eigenlijk.
Lichamelijk is de titeltrack van het Fist album het zwaarst. Deze song vraagt lichamelijk gezien nogal wat van me.
Vanuit emotioneel opzicht gezien, zijn er meerdere songs die mijn gevoelsspieren wat meer samentrekken. De song Remember is er één die me nog steeds erg raakt.
De song Darkness op het album Believe wijkt nogal af van andere songs. Hoe kwam deze song tot stand en zijn jullie van plan in de toekomst nog meer van dat soort songs op te nemen?
Dat nummer is in ongeveer 20 minuten geschreven. Danny werkte toendertijd aan wat ideeën in mijn appartement. Opeens begon hij met het spelen van een akoestisch geplukt stukje muziek. Ik hoorde meteen een zanglijn in mijn hoofd. Het gebeurde gewoon. Niet dat we vantevoren hadden afgesproken dat er zoiets op het album moest komen. Of we nog eens zoiets opnemen weet ik niet, want dat gebeurt gewoon.
Ik vind het een mooi einde van die cd in ieder geval.
Ja, het laat je als het ware achter.
Jullie hebben ook al een aantal keren te maken gehad met censuur waaronder dat je clip niet werd uitgezonden. De hoge tv bazen snappen blijkbaar niet waar een band als Disturbed voor staat. Is dat niet erg frustrerend?
Inderdaad. Die snappen er niks van. Een clip, die niet wordt uitgezonden is behoorlijk frustrerend. Je kan er niets tegen doen. Alleen nog meer je best doen en het blijven proberen.
Een andere zeer interessante tekst is die van Deify. Dat nummer gaat volgens mij over mensen, die zich gedragen als soort van Goden. Dit gedrag komt ook nogal eens voor bij beroemdheden. Hoe blijf jij met beide benen op de grond staan?
Ik probeer met beide benen op de grond te blijven staan, hahaha. Je bent zo goed als andere mensen jou maken. In dit soort gevallen gaat het vaak niet om één persoon maar een groep mensen. Ik kan alle dingen die ik nu doe op mijn manier doen omdat ik nog drie bandleden achter me heb staan. De mensen die naar onze optredens komen, willen geïnfecteerd worden door ons en daardoor gebeurt dat dan ook. Haal je echter één schakel weg in deze ketting, dan werkt het niet. Zodra mensen beginnen te denken dat ze het begin en het einde van de wereld vormen, zijn ze te betreuren. De tekst van Deify slaat dus op mensen, die zich als een God kunnen gedragen doordat andere mensen hen hebben gekozen.
Je hebt een keer foto’s gemaakt voor playboy als onderdeel van de starsphotographer serie. In eerste instantie had je toch wat problemen met deze eenmalige ‘job’. Waarom?
In eerste instantie had ik zo mijn twijfels maar toen er zo’n mooie naakte vrouw voor me stond, had ik er niet zo veel problemen meer mee, hahaha. Wij hebben nooit seks gebruikt om onze muziek te verkopen, dus dat was mijn reden voor twijfel. Aan de andere kant is het zo dat we heel wat mannelijke fans hebben in de leeftijd 18-24 jaar. Die lezen die bladen natuurlijk ook net als ik dat doe, dus waarom niet?
Je hebt waarschijnlijk al heel wat offers moeten brengen om dit te kunnen doen?
Oh ja en nog steeds, hahaha.
Is dat het allemaal wel waard?
Ja, je kan het niet vergelijken met iets anders. Wanneer je daar op het podium staat en er duizenden mensen staan te wachten en we spelen goed en het publiek is met je, is dat het mooiste wat er is!
Jullie komen uit Chicago. Niet bepaald the place to be voor een metalband. Hoe lastig was het om vanuit daar door te breken?
In Chicago heb je meer indie rock. Voor ons was het moeilijk. We behoorden niet tot een bepaalde kliek, die overal in de binnenstad mocht spelen. Wij hebben dus een tijdje niet in het centrum kunnen spelen.
Is die scene inmiddels veranderd?
Nee, het is nog steeds zo. We zijn een zeldzaamheid. Het gebeurt jammer genoeg niet vaker. Chicago is niet de plek geworden waarvandaan met zekere regelmaat heavy bandjes komen en doorbreken.
Het publiek dat je aantrekt met de band is behoorlijk divers. Kan dat ook te maken met het feit dat je teksten zich toch op een wat hoger niveau bevinden qua denkwijze en interpretatie van bepaalde onderwerpen?
Onze muziek spreekt jong, oud, laag, midden -en hogere klasse aan. Dat hebben we geprobeerd uit te beelden met onze hoes van het laatste album. Je ziet een zee van mensen, die bestaat uit mensen afkomstig uit alle lagen: verschillende rassen en leeftijden. Jammer genoeg zijn er zoveel verschillen tussen mensen onderling. De reden dat we ook veel jonge fans hebben, zal toch wel met de moderne sound van onze band te maken hebben.
De songs Overburdend, Forgiven en Sacred Lie hebben allemaal als onderliggend thema te maken met oorlog. Zoals je al eerder in dit interview aangaf, is dit één van de grootste verschrikkingen. Hoe staat dit onderwerp dan in contrast ten opzichte van de andere thema’s die je vaak bezingt?
Wij hebben niets anders dan respect, liefde en bewondering voor het Amerikaanse leger en alles waar ze voor staan. Het is echter niet zo dat ik het altijd eens ben met de missie waar ze voor op pad worden gestuurd. Zoals ik al eerder zei, schrijf ik over dingen die me raken en onderwerpen als oorlog en conflict beïnvloeden een groot gedeelte van mijn leven.
Stel je voor dat je nu pas was begonnen met deze band. Inmiddels weet je hoe de muziekbusiness in elkaar zit. Zou je dan dingen anders aanpakken om te bereiken wat je wilt?
We hebben er alles aan gedaan om zover te komen en laat ik het door middel van deze beeldspraak proberen uit te leggen. Je kunt een enorme grote driemaster hebben of een klein sportbootje. Beide boten hebben echter de wind nodig om op gang te komen. Zonder wind gaat het ding nergens heen. We zijn dus afhankelijk van de wind. Inmiddels zijn we dat grote schip, maar de wind heb je altijd nodig.
Zijn jullie al weer bezig met het werken aan nieuw materiaal?
Nee, we zijn niet echt in staat om tijdens het touren aan nieuw materiaal te werken.
Oké, bedankt voor het interview.
Jij ook bedankt, see ya.
Links: