Interview Cradle Of Filth
Vandaag gaan mijn waarde collega Arjan en ik niet alleen het optreden van Cradle Of Filth en hun voorprogramma Deathstars in 013 bekijken. We hebben ook een interview met gitarist Paul, die al weer geruime tijd terug is op het oude nest maar nog van alles te melden heeft en niet alleen over hun laatste album Thornography. Deze praatgrage vriendelijke gast wil maar al te graag uit de doeken doen waar Cradle of Filth voor staat en hoe één en ander binnen de band werkt en dus wordt onze interviewtijd ruim overschreden. Een uurtje langer wachten vanwege het uitlopen van een soundcheck heeft dus zo zijn voordelen. Voor een ieder die een hekel heeft aan grote lappen tekst: U bent gewaarschuwd!
Dit is jullie tweede show van de nieuwe tour. Kijken jullie ernaar uit om de nieuwe nummers te gaan spelen?
Eigenlijk is het de eerste show. Gisteren was een warm-up show. We kijken er altijd naar uit om live te spelen. Of dat nou op een klein podium of een groot podium is voor 30 of 30.000 man.
Is er nog een speciale reden waarom jullie in Nederland beginnen?
Lekker dichtbij huis en even stoppen bij de coffeeshop en genoeg inslaan voor de rest van de duur van de tour, hahaha.
Het nieuwe album gaat verder waar jullie zijn opgehouden met Nymphetamine. Dit houdt in dat er een aantal kenmerkende stijlelementen zo goed als verdwenen zijn zoals: de vrouwenzang, de blastbeats en de hoge krijsen. Behoren deze elementen voorgoed tot het verleden?
Nee, soms zullen we ze nog wel gebruiken. Ik denk dat we op een bepaald punt in onze carriere zijn aanbeland, zonder arrogant over te willen komen overigens, waar we zelf kunnen bepalen welke kant we op gaan met onze muziek. Met dit album wilden we meer de metal kant op. We wilden meer invloeden in de muziek stoppen waar we zelf mee opgegroeid zijn. Ik word deze maand 36 jaar en we worden allemaal een dagje ouder. Dat zorgt ervoor dat de songs volwassener klinken. We hebben wel even met het idee gespeeld om al die blastbeats erin te houden maar we wilden gewoon weer eens wat anders proberen.
Dus daarom meer groove in de muziek?
Ja, absoluut. We wilden er meer groovy stukken in stoppen en het werkt. Een hoop mensen, die niets met onze muziek hebben, reageren bij het horen van de nieuwe songs erg positief en dat is echt tof.
Houden jullie dan nog wel rekening met je old school fans? Die zijn niet allemaal even blij met het nieuwe album.
De meeste reacties, die ik uit die hoek te horen krijg zijn in de trant van:” Het is geen Cruelty And The Beast“. Maar vergeet niet dat je het dan hebt over een album uit 1998. Dan denk ik:” Kom op zeg. Fuck off, we blijven toch niet hangen in ’98”. Dat is bijna tien jaar geleden. De band moet toch doorgroeien als we willen blijven bestaan. Als we op dezelfde voet zouden zijn doorgegaan, zouden uiteindelijk alleen de fans die met onze muziek zijn opgegroeid nog naar ons luisteren. De nieuwere generatie metalfans had ons dan voor een groot deel links laten liggen. Dus we zijn veranderd en gegroeid als band. Toch zijn er ook een hoop mensen, die zeggen dat ze dit ons beste album vinden sinds Dusk And Her Embrace of Cruelty And The Beast. De reacties zijn over het geheel genomen meer positief dan negatief dus een groot gedeelte van onze fanschare staat ook open voor vernieuwing.
Sinds Midian brachten jullie ieder jaar een album uit. Tussen Nymphetamine en Thornography zit echter twee jaar. Is deze pauze van invloed geweest op de doorgevoerde stijlverandering of zorgde de stijlverandering ervoor dat jullie meer tijd nodig haddden?
We hadden meer tijd nodig om te zien welke kant we op wilden gaan. Als we door waren gegaan met het ieder jaar uitbrengen van een nieuw album, zou het album erna weer ongeveer hetzelfde geklonken hebben als het album ervoor en die daarvoor en die daarvoor enz. Vroeger werkten we als volgt: zodra we uit de studio kwamen, gingen we aan nieuwe songs werken. Daarom klonken de songs uit die tijd allemaal behoorlijk hetzelfde met alle blastbeats en andere toen veel voorkomende elementen. Nu werken we op een andere manier. We nemen een nieuw album op en gaan niet eerder aan nieuwe dingen werken totdat we klaar zijn met het touren voor dat album. We hoeven ons in de tourperiode niet druk te maken om nieuw materiaal. Dit zorgt er voor dat we meer inspiratie krijgen. We oefenen met een goede groep muzikanten en de individueel opgedane inspiratie kunnen we dan verwerken in nieuwe songs. Indien we deze manier van werken tijdens Midian al hadden gehanteerd, zouden we toen al anders geklonken hebben.
Dus je bezit nog steeds wel een bepaalde gedrevenheid om nieuwe songs te schrijven?
Ja, zeker weten. Ik ben er gek op! Na een tour, begin ik thuis gelijk met het schrijven van nieuwe dingen. Ik zou het nu ook wel willen doen, maar ik moet me inhouden en probeer zoveel mogelijk nieuwe indrukken op te doen en verwerk deze op een later tijdstip.
Anders ga je er toch nog een side-project naast doen?
Nee, pfff. daar is echt geen tijd voor. Ik heb het grootste gedeelte van dit album geschreven en verder houd ik me bezig met de website en het dvd gedeelte sinds Midian.
Dus je bent erg betrokken bij het Cradle Of Filth concept wanneer we het hebben over het artwork enzo?
Ja, behoorlijk. Het album artwork wordt door anderen verzorgd. De rest door Dani en mij.
Wat zijn volgens jou de grootste verschillen tussen The Principle Of Evil Made Flesh en Thornography?
Als je die twee albums met elkaar vergelijkt, zijn er op zich niet zo veel verschillen. Het eerste album bevatte ook veel trage riffs en groovy dingen. We zijn met groovy-georienteerde riffs begonnen en vanaf daar zijn we begonnen met sneller en sneller spelen. Nu komen we weer terug bij onze muzikale oorsprong. Het is een soort van cirkeltje.
Maar de orchestrale elementen zijn ook beperkter aanwezig dan op voorgaande releases. Op Dusk And Her Embrace kwamen die veelvuldig voor.
Ja en ook op Damnation And A Day natuurlijk waar we met een echt orkest en koor werkten. Daar hebben we veel van geleerd. Vroeger gooiden we alles erin aan bombastische elementen en op de latere albums zijn we daar wat voorzichtiger mee omgesprongen. De eigenlijke partijen raakten een beetje ondergesneeuwd. Door het verminderen van de orchestrale partijen, kan de muziek meer ademen. In ons geval is minder, beter voor de sound. Zo vermijd je ook dat je vantevoren al kan voorspellen hoe de song zich zal ontwikkelen. Zo van:” Oh daar heb je weer zo’n Cradle album met veel koorzang en orkest”.
Heeft dit ook nog invloed op het spelen van songs in een live situatie?
Live maakt het niets uit. Rosie speelt alle hoofdmelodieën op de keyboards en alle orkesten en koren komen van band.
Persoonlijk denk ik dat het succes van Cradle Of Filth ook voor een groot deel te maken heeft met de merchandise kant naast de muzikale kant. Zijn jullie niet bang om straks meer als een merknaam door het leven te gaan?
We hebben altijd geaccepteerd dat de merchandise groter zou zijn dan de band zelf. Als de band net zo groot zou zijn als de merchandise, zouden we zo groot zijn als fucking Metallica. Dan zouden we alles zelf kunnen headlinen. Fans van de band houden van het totaalplaatje waar de band voor staat. De merchandise en de albumhoezen zijn daar een belangrijk onderdeel van. Die kant hebben we zo kunnen creëren dat die goed past bij de muziek en onze fans gaan er helemaal in op en dat is erg tof.
Ook zie ik wel wat overeenkomsten tussen jullie merchandise en die van Dimmu Borgir. Bestaat er ook nog een soort van competitie tussen Cradle en Dimmu zodat je mekaar scherp houdt?
Nee, zeker niet. Als bands verschillen we erg van elkaar. Ik durf zelfs te zeggen dat we geeneens onder hetzelfde genre vallen.
Dimmu Borgir valt onder blackmetal volgens de band zelf. In hoeverre vallen jullie dan onder die term?
Ik heb onszelf nooit beschouwd als een pure blackmetalband. Al niet ten tijde van The Principle Of Evil Made Flesh. In ’94 probeerden we voet aan de grond te krijgen in Noorwegen omdat we dachten dat dat wel cool zou zijn om daar enigszins bij te horen. Zij moesten daar echter niets van ons hebben. We werden niet door die scene geaccepteerd en ze wilden dus niets met ons te maken hebben.Toen hebben we gezegd:”Zoek het dan maar uit. We trekken dan helemaal ons eigen plan”. We zijn toen echt helemaal onze eigen muziek gaan maken in plaats van iets soortgelijks te maken als wat ze daar allemaal deden. Uiteindelijk zijn we daardoor alleen maar groter geworden. Het verwerken van riffs in de stijl van Maiden, Priest en Motorhead heeft ons een meer eigen smoelwerk gegeven. Ze zijn daar op een gegeven moment meer bezig gegaan met zoveel mogelijk gitaarruis te creeren. Dimmu Borgir valt voor mij meer onder de noisy Noorse categorie en ik zie ons meer als een extremere versie van heavy metal. We hebben altijd gezegd dat we blackmetal invloeden verwerken in onze band en dan vooral met betrekking tot de sfeer. De muziek zelf is echter veel meer heavy metal georienteerd.
Je bent een tijdje uit de band geweest. Wat was de reden om weer terug te komen?
Dani belde me op en vroeg me, hahaha. Ik zou net een contract met een andere band ondertekenen en toen belde hij me op. Toen heb ik daar eerst een maand of vier over nagedacht en ben een paar keer langs geweest.
Dus de terugkeer was erg gemakkelijk voor je?
Nou, op zich wel alleen de stijl was wat veranderd. Ik moest ook even hard oefenen voordat ik de snelheid qua gitaar spelen weer in de vingers had. De afgelopen vier jaar had ik in The Blood Divine gespeeld en daar had ik geen snelheid nodig. Dat was meer een stoner rockband. De andere band waar ik in die tijd wat mee deed was Primary Slave en dat ging meer om samples enzo. Op de demo’s stonden zelfs techno samples: een soort kruising tussen Fear factory en Strapping Young Lad. Het uiteindelijke album klonk wel heel anders. Ik was inmiddels meer gewend aan het spelen van groovy dingen. Toen ik net weer terug was bij Cradle, had ik de eerste paar weken zoiets van:” Fuck, mijn arm”. Na een paar maanden zat ik er weer helemaal in.
Hoe zit dat met een eventuele re-release van Thornography? Ik neem aan dat die er wel gaat komen.
We hebben wat extra nummers opgenomen maar dat zijn eigenlijk gewoon de nummers die we niet kwijt konden op het album. De overgebleven nummers zouden eventueel op een re-release kunnen komen. Indien die er komt, komt die er niet eerder dan eind volgend jaar. Er zal behoorlijk wat tijd tussen de twee versies zitten en er zal ook een dvd bij zitten. Op het moment film ik ook dingen op deze tour en ik maak een Europees tourverslag. Verder hebben we een aantal gave ideeen met betrekking tot het uiterlijk van de special edition.
Het zal dus niet gewoon een cd’tje worden met wat extra nummers erop.
We zitten eraan te denken om er ook patches bij te doen en het uiterlijk van de versie een apart uiterlijk te geven. Zo kopen de kids dan niet een gewoon cd’tje in een doosje maar echt iets speciaals dat iets toevoegt aan hun collectie. Dat de kids iets hebben van:”Wow die moet ik hebben”. Hopelijk kunnen we die speciale versie pas uitbrengen aan het einde van volgend jaar zodat we alle toffe extra’s er ook daadwerkelijk aan toe kunnen voegen en het product echt onder de noemer ‘bijzonder’ zal vallen.
Ik heb zelf die Cruelty And The Beast versie als kruisvorm en die ziet er inderdaad tof uit. Het enige irritante eraan vind ik al die remixen. Daar ben ik sowieso niet zo weg van. Jullie deden dat ook met dat album From The Cradle To Enslave. Waarom voegen jullie dat soort dingen toe? Ik kan me voorstellen dat veel fans daar niet op zitten te wachten.
Waarom zouden we ze er niet op zetten? Sommige techno dingen vinden we als band wel gaaf en het is leuk om daar mee te experimenteren. Als we het zelf tof vinden, brengen we het uit. We schrijven de muziek waar we zelf van houden en doen het in de eerste plaats voor ons zelf. We nemen niet een album op voor onze fans. Ons nieuwe album komt ook meer voort uit het ecperiment en daarom houden we als band zo veel van dit album. We luisteren er zelfs naar in de tourbus. Sommige stukken herinneren ons terug aan vroeger en sommige dingen vinden we dus echt heel goed en datzelfde geld eigenlijk voor die techno dingen.
Een paar weken geleden sprak ik met Lordi. Zij zien zichzelf meer als een act op een podium dan dat ze zichzelf echt als muzikant zien. Voel je je op het podium ook meer een act of voel je je wel degelijk een muzikant?
Ik voel me meer op mijn gemak op het podium dan erbuiten. Wanneer we van het podium afstappen zijn we totaal verschillende mensen en op het podium worden we een eenheid. Buiten het muziek maken, gaan we ook niet zo veel met elkaar om. Door onze kleding en uiterlijke kenmerken vormen we een solide eenheid. Als we meningsverschillen hebben voordat we het podium opstappen, raken we die kwijt tijdens het spelen en praten er na het optreden niet meer over. Ze vallen als het ware van je af op het moment dat je het podium opstapt. We staan op dat moment maar om een reden op het podium en dat is om al die kids een goede avond te bezorgen en te zorgen dat ze met een voldaan gevoel naar huis gaan. Tijdens de show houden we natuurlijk wel rekening met onze fans als ik dat vergelijk met het rekening houden met de fans wanneer we aan een album werken.
Ondanks dat jullie op het podium een eenheid vormen, zijn er toch al heel wat wisselingen binnen de line-up geweest. Jullie hebben bijvoorbeeld al heel wat keyboardspelers versleten. Is het dan niet lastig om met elke nieuwe line-up weer hetzelfde bandgevoel op het podium te creeren?
Nee, normaal gesproken werk ik een nieuw bandlid in. Ik neem alle partijen met diegene door en laat ze zien hoe bepaalde partijen gespeeld moeten worden. Ik laat ze niet eerder met rust totdat ik er helemaal zeker van ben dat alles er op de goede manier inzit en uit zal komen. Daardoor is de sfeer binnen de band tijdens het spelen van optredens erg ontspannen ook wanneer het optredens zijn met een nieuw iemand in de line-up. We hoeven ons minder druk te maken omdat we al weten dat de nieuwe persoon het er goed vanaf zal brengen. We maken wat geintjes voor het optreden en benaderen de dingen verder niet al te serieus. Indien het niet werkt met een persoon in de band, merk je dat al heel snel. Toen James opstapte en Charles erbij kwam, was dat heel erg goed voelbaar. Nou ken ik Charles al vanaf dat hij een jaar of twaalf was en ik wist al dat hij goed was. Een klein beetje jammen is dan voldoende om erachter te komen of het gaat werken.
Zo ging dat ook bij onze drummer Adrian. Adrian is er nu niet bij en wordt vervangen door Martin en Martin is echt bizar. We hebben de afgelopen weken alleen maar doorgebracht met repeteren met Martin. De eerste paar dagen was die click er niet en had ik zo mijn twijfels. Toen heb ik met hem gepraat en hem gezegd dat hij niet moest gaan stressen ofzo want we zijn allemaal maar gewone mensen en waar moest hij zich verder druk om maken? Hij was toch al aangenomen. ‘Relax! en speel die dingen gewoon’. Toen kwam er iets los bij hem en BENG het stond ineens als een huis. Geweldig!
Wat is er met Damian, jullie toetsenist tijdens Principle gebeurd?
Hij is uit de band gestapt en is voor Terrorizer gaan schrijven. Hij had geen zin meer om in bandjes te spelen. Hij is meer de persoon, die ‘s ochtends wakker wordt en dan zijn dagelijkse wandelingetje naar de kiosk maakt om zijn krantje te kopen en die dan thuis onder het genot van een kopje thee zijn krantje leest. Toen hij stopte zei hij dat dat hele rocksterrenleven niet aan hem besteed was.
Is er een verband met betrekking tot het feit dat er al drie bandleden zowel in Anathema als in Cradle Of Filth hebben gespeeld? Komen jullie uit dezelfde regio ofzo?
Nee, ze komen uit een andere regio van ons land. Voordat we getekend werden door een platenmaatschappij, huurde ik altijd een busje en speelden we overal voor reiskostenvergoeding. Ik reed iedereen naar het optreden en bracht iedereen weer thuis. We probeerden dan als band een andere band te supporten en dat hebben we een aantal jaren gedaan. Als band moet je hard werken en je lasten dragen. Er zijn op dit moment veel bands op bepaalde plekken waar ze niet horen te zijn want ze hebben nog niet ‘gezeten’. Er zijn bands, die een paar demo’s opnemen en dan een contract krijgen, nog nooit hebben getourd en rechtstreeks een tourbus ingaan. Je kan dan niet echt spreken van je iets te verdienen want je hebt nog geen lasten gedragen.
Denk je dat het voor nieuwe bands moeilijker is om door te breken?
Ik denk het wel. Ik weet niet hoe de scene er precies uitziet wanneer je het hebt over de nieuwe bands maar toen wij een demo-band waren had je overal bands, die overal konden en wilden spelen. Bolt Thrower, Anathema, en My Dying Bride waren toen veel groter dus wij openden voor hen. Wij openden voor alles en iedereen als we maar konden spelen. Dat is nu wel veranderd. Er zijn minder bands die de gelegenheid krijgen om te openen voor andere bands of die even met een andere band mee op tour kunnen gaan. Gelukkig heb je nu wel myspace waardoor bandjes zich toch een beetje kunnen promoten. Dat is eigenlijk hetzelfde als wat wij vroeger deden door te flyeren om je band onder de aandacht te brengen en door te tape traden waardoor je weer nieuwe dingen ontdekte.
Jullie hebben zelf ook al aardig wat bandjes geholpen door ze te laten openen voor jullie en Dave heeft een eigen label. Zijn dat manieren voor jullie om je steentje bij te dragen?
Wij zien Cradle Of Filth als een werktuig om extreme muziek onder de aandacht te brengen bij een groter publiek. Ik bedoel hiermee te zeggen dat we hopen dat extremer klinkende bands vanuit het niets een breuk zullen slaan in die charts door vanuit het niets alle populaire dingen aan de kant te schoppen en zo uiteindelijk door te stoten naar die populaire charts zonder concessies te hebben hoeven doen aan hun stijl. Of wij dat nu zouden zijn of een Slipknot of een Slayer maakt me niet uit. Ik weet alleen dat dat gaat gebeuren en dat zou de opening kunnen zijn voor al die nieuwe jonge bands, die nu nagenoeg geen kansen krijgen. Verder nemen we bands mee omdat we niet vergeten zijn dat we zelf ook in die positite hebben gezeten.
Je luistert zelf ook veel naar jazz muziek. Lijkt me lastig om daar iets mee te doen binnen Cradle of niet?
Wie weet ooit op een dag. Ik luister graag naar jazz. Niet naar de vocale nummers. Ik luister alleen naar de kleine combo’tjes bestaande uit bas, drum en gitaar. Die kunnen zichzelf zo heerlijk verliezen tijdens het spelen en daar kan ik helemaal in op gaan. Ik houd erg van de swing in die muziek. Die groove, en geloof het of niet, komt ook terug in songs op Thornography. Ik heb er wel een metal draai aan gegeven maar de riffs zijn voornamelijk gebasseerd op een paar akkoorden net als dat in veel jazzmuziek het geval is.
Is een band als Mastodon dan niks voor je?
Dat gaat me dan weer boven mijn pet. Het is een goeie band maar hun mix van metal met andere stijlen kan ik niet vatten. Het is voor mij persoonlijk te ver verwijderd van de metal. Ik vind dat je als je iets mixt het eetbaar moet houden. Je moet er makkelijk in kunnen komen en bepaalde delen laat je meerdere keren terug komen zodat je op zo’n moment iets hebt van:” Ja daar is dat kicke stukje weer”. Maar dat is mijn mening en iemand anders zal daar een andere mening over hebben en dat is ook prima.
Jullie hebben op het Ozzfest gestaan in Amerika en ook hebben jullie daar getourd met Moonspell. Hoe staat het met de populariteit van Cradle in Amerika en hoe belangrijk is het voor jullie om daar bekendheid te verkrijgen?
Het is erg belangrijk. Ook al speel je in eerste instantie in een band voor jezelf, je moet toch je rekeningen kunnen betalen. Des te meer je je als band kunt profileren in verschillende delen van de wereld des te beter dat uiteindelijk voor jezelf zal zijn. Indien we in Amerika niet zo groot worden als we in Europa zijn, blijven we daar gewoon in de kleinere clubs spelen en concentreren we ons verder op Europa. We hebben wel al een aardige naam in Amerika. Hoe het daar staat met verkoop enzo weet ik niet want daar houd ik me dus niet mee bezig. Ik kan dat ook gewoon doen want ik hoef me niet iedere dag dat ik wakker wordt zorgen te maken over of ik de rekeningen wel kan betalen. Ik kan me concentreren op de creatieve dingen omtrent Cradle. Zodoende beschouw ik Cradle ook nog steeds als een kleine band. Bepaalde informatie wil ik niets van weten. Wanneer we ergens spelen en je ziet al die kids staan, weet ik dat we echt geen klein bandje meer zijn maar al die dingen met betrekking tot hoeveel platen we verkopen, laat ik langs me heen gaan. Ik kijk ook nog steeds op tegen bands als Metallica, Slayer, Iron Maiden of een Judas Priest of Motörhead. Dat zijn de echte grote bands. Motörhead heeft voor ons gestaan en toen had ik zoiets van:” Hier klopt iets niet”!
Wat denk je dat de toekomst voor Cradle Of Filth in gaat houden? Denk je bijvoorbeeld dat de band over een jaar of vijftien nog zal bestaan?
Ik denk dat de toekomst voor de band er goed uit ziet. We hebben het voor elkaar gekregen om toch enigszins toonaangevend te zijn en daarom zullen we altijd wel bestaansrecht behouden. We gaan gewoon door met muziek schrijven die we zelf graag horen. Wanneer ik een nieuwe song heb geschreven in mijn studio, sta ik altijd te headbangen op mijn eigen riffs. Ik kom dan in een soort van flow en draai dan een keer of 30 mijn nieuwe song met de volumeknop bijna voluit. Als ik na die 30 keer de song nog tof vind, heb ik weer een winnaar en neem ik het mee naar de oefenruimte.
Komt het ook voor dat jij zoiets hebt van:”Dit is het helemaal” en de rest heeft zoiets van:”Doe maar niet”?
Ja dat komt voor. Meestal gaat het dan zo van:”Kan dat en dat stukje niet veranderd worden in dat of dat?” en daar komen we altijd wel uit. Ik wil niet dat de muziek klinkt als dat de muziek allemaal van één persoon vandaan komt oftewel: het moet wel klinken als een band en niet als mij. We zijn zeven goede muzikanten en zodoende kunnen we hier en daar wat melodielijnen toevoegen en kan de muziek alleen maar beter worden door de verschillende inbrengen van de andere muzikanten.
Nog even terug naar Maiden een band die je dus erg waardeert. Inmiddels zijn jullie toch wel zo groot dat je daar mee op tour zou moeten kunnen gaan. Waarom is dat nog niet gebeurd dan?
Het is zelfs zo dat iemand uit onze crew ook met Maiden op pad is geweest en we zouden graag met een grote band op tournee gaan. Het enige nadeel dat hier aanhangt is dat we dan niet onze hele show mee kunnen nemen. We hebben op het podium tal van dingen staan die we dan thuis zouden moeten laten anders wordt het allemaal erg duur en er is maar een bepaalde tijd om om te bouwen en daardoor kunnen we dan geen volledige show geven zoals we dat zelf zouden willen. Daarnaast zouden we dan een heleboel fans teleurstellen door een halve show neer te zetten.
Spelen jullie vanavond veel nieuwe nummers? Ik hoorde dat Maiden namelijk tijdens hun recente tour het gehele nieuwe album speelt en een paar oudjes.
We zullen zo’n 6 a 7 nummers spelen van het nieuwe album en de rest van de set bestaat uit oud werk. Het is aardig wat nieuw materiaal wat we spelen maar niet overdreven. Fans moeten een gedeelte van de set toch kunnen herkennen dus het gehele album live spelen en een paar oudjes lijkt me niet zo handig.
Hoe staat het met je Paul Reed Smith deal op het moment?
Leuk dat je daar naar vraagt. Ken je de Koreaanse versie met de vleermuizen op de hals? Ze gaan er namelijk nu één maken helemaal naar mijn smaak en hij zal te zien zijn op de grote NAMM beurs in januari en daarna zal het signature model in de winkels verkocht gaan worden. Hij wordt dus hetzelfde als die paarse gitaar van me en niet al te duur. Tussen de 400 en 600 dollar moet de Koreaanse versie gaan kosten. De Amerikaanse versie is wel echt takke duur. Ik sprak Paul een paar dagen geleden en hij vertelde me dat er ook een soort van private signature versie komt en die zal iets van 15.000 dollar gaan kosten. Dat is echt belachelijk veel geld. Aan al die exclusieve modellen hangt een aardig hoog prijskaartje hoor, dus niet alleen aan die van mij. Dat doen ze standaard bij Paul Reed Smith.
Maar jij krijgt de jouwe natuurlijk voor niks?
Vroeger moest ik er voor betalen. Ik kreeg dan wel korting maar betaalde toch zo’n 4000 dollar. Nu verkopen ze straks iets onder mijn naam en dan gaan ze je vragen hoeveel geld je wit hebben. Ik heb ze gezegd dat ze me maar gratis gitaren moesten geven. Twee weken geleden werden er zeven gitaren bij mij thuis bezorgd. Zo cool en het zijn allemaal kindjes van me.
Je kinderen?
Ja, ik aai ze iedere avond even, hahaha.
Links: