Interview Confessor
Confessor
is back! En dat zullen we weten ook! Eén van de weinige echt unieke bands op de
wereld is weer terug aan de frontlinies van de metal. Het nieuwe album
Unraveled laat weer een heerlijk stuk technische sferische doom horen die
zijn gelijke niet kent. Lees hieronder het relaas van een opnieuw strijdbare
drummer Steven Shelton, die de toekomst van zijn band weer vol vertrouwen
tegemoet ziet.
In 1994 ging Confessor uit elkaar, wat was hier de reden voor?
Toen we klaar waren met the Gods of Grind tour en de tour met
Nocturnus hebben we onze managers ontslagen. We zijn direct naar huis gegaan
en hebben het contract met Earache ontbonden. We waren totaal niet
tevreden over hoe de zaken gingen en we wilden graag werken met mensen die het
voor de band beter wilden maken. We wonen in een plaats die wat betreft muziek
scène niets voorstelt, en er kwamen gewoonweg geen goede mogelijkheden.
We zijn muziek blijven schrijven, maar zonder vooruitzicht op een contract,
begonnen enkele bandleden onrustig te worden. Ivan was de eerste de het
bijltje er bij neer gooide om verder te gaan met zijn studie. Toen we eindelijk
een vervanger voor Ivan hadden, besloot Scott er mee te kappen en
verder te gaan met een andere band waar hij al enkele maanden mee bezig was. Ik
denk dat beide gefrustreerd warenen er bewust van waren dat er een flinke kans
was dat er gewoon nooit wat zou gaan komen. Ik, Cary en Brian zijn
een paar jaar doorgegaan met het zoeken naar een nieuwe zanger.
Wat hebben jullie gedaan de afgelopen jaren?
We hebben een aantal zangers gehad voor we iemand hadden gevonden die goed
bij ons paste, maar tegen die tijd waren we eigenlijk zo zat van het hele
Confessor, dat we de band eigenlijk permanent wilden begraven. We waren zo
zat van alle problemen die we in die twee à drie jaar hebben gehad, en we wilden
gewoon iets nieuws. We zijn toen uiteindelijk verder gegaan als Fly Machine,
totdat Confessor weer bij elkaar kwam. Fly Machine was in het
begin eigenlijk hetzelfde als Confessor, alleen naar gelang de tijd
vorderde kwam het steeds verder van Confessor af te liggen. Ik besefte
eigenlijk pas hoe ver dat was toen Confessor weer samen speelde in 2002.
De andere leden van Fly Machine waren grote fans van Confessor,
maar verschillende mensen hebben verschillende ideeën en verschillende manieren
om zich muzikaal uit te drukken, en dat begint zich op een bepaald moment te
uiten in een band. Cary en ik zitten ook nog in een andere band die
Loincloth heet, dit is een eigenlijk een intense, instrumentale versie van
Confessor, als je alle breaks en overgangen van een Confessor
album samendrukt in drieënhalve minuut dan heb je eigenlijk een Loincloth
song.
Eén van de redenen voor de reünie was een show ter ere van jullie
voormalig gitarist Ivan Colon, die helaas overleden is. Hoe was het om
zonder hem opnieuw te beginnen?
Tijdens het oefenen voor die show was het eigenlijk wel vreemd. We hadden
enorm plezier met het voorbereiden, maar je houdt toch in je gedachte dat je
daar samen staat te spelen omdat hij dood is. Slechts een half jaar daarvoor
waren we allemaal op zijn bruiloft geweest, en dat was eigenlijk de eerste keer
in jaren dat we weer allemaal samen waren. Als we meer contact hadden gehad, was
het verlies waarschijnlijk zwaarder geweest, maar we vonden dat de reünie het
minste was wat we konden doen om zo wat helpen bij de ziekenhuiskosten.
Ik ben altijd van mening dat als je iets voor een ander wilt doen en het
voelt gewoon goed, dat het makkelijk afgaat, hoe klein of beschamend de bijdrage
ook is. Toen we besloten hadden weer bij elkaar te komen, was de reden Ivan
meer motiverend dan deprimerend.
In jullie biografie staat de volgende zin: “With nu-metal now carrying
the torch for heavy music, people who haved missed the heart and groove of their
favourite metal bands have little to cheer about”. Dit kan niet echt gezien
worden als een groot compliment voor nu-metal. Was de herrijzing van
Confessor ook een soort van reactie op de opkomende stroom nu-metal.
Ik was me er eigenlijk nooit van bewust hoe uniek de muziek van Confessor
eigenlijk wel niet was, tot dat we met de reünie aan de slag gingen. Het was
zo lang geleden dat ik die nummers gespeeld had, dat ik was vergeten hoe het
voelde. Ik sprak er toen met Cary over dat we geen enkele band kende die
onze stijl speelde sinds we uit elkaar waren gegaan, en zo voelde we ook dat we
een leegte in de metal op konden vullen. Het lijkt erop alsof de agressie in
metal het laatste decennium floreert, maar veel van de creativiteit lijkt wel
ingeleverd om te scoren op depressie en er “gothic” uitzien.
Alle nu-metal die ik tot nu toe gehoord heb, klonk allemaal hetzelfde. Het
lijkt erop alsof ze er allemaal op uit zijn gegaan om hun zwarte zevensnarige
gitaar te kopen, een zanger te vinden die een uur achter elkaar kan blaffen en
zo een band in elkaar te zetten. Ik persoonlijk heb meer dan dat nodig om mezelf
geïnteresseerd te houden. Ik hou gewoon niet van ”one trick ponies” in elke vorm
van entertainment. De heroprichting van Confessor was vooral om een
tweede album wat al lang uitgebracht had moeten worden, eindelijk eens uit te
brengen. We halen veel trots uit onze muziek, als we het vergelijken met wat
populair schijnt te zijn deze tijden.
Zijn er geen andere bands waarvan jij vindt dat ze een goede combinatie
van ziel, groove, en “heavy” hebben?
Ik heb nog niet veel metalbands gehoord die een goede balans hebben gevonden
in het schrijven van nummers. Wat ik vaak merk is dat een band één van die
dingen goed doet en kan, en de rest niet! Ik heb onlangs nog een verzamelaar
beluisterd, deels uit interesse, deels voor dit interview, er stonden zeventien
bands op, en zestien daarvan waren gewoon waardeloos! En zelfs de band die dat
niet was, verpestte alles door het chorus! Sinds wanneer hebben die grote
popchorussen wat te zoeken in de underground metal? Het spijt me, maar ik zal
wel ouderwets zijn, maar als je twee minuten bezig bent om op mensen in te
hameren en ze mede te delen dat je ze levend gaat villen als je ze ooit tegen
gaat komen, dan kun je het geheel toch niet afsluiten met een stuk van Justin
fucking Timberlake??? Dat is gewoon nep!
Ik zag Opeth onlangs live en voordat ze begonnen was ik even aan het
luisteren naar de metal die door de PA heen kwam. Ik weet dat enkele van die
bands die ik hoorde extreem populair zijn, maar ik vond het allemaal naar
Spinal Tap klinken! Erg teleurstellend, op z’n minst. Er zullen vast bands
zijn die interessante dingen doen, maar ik hoor ze niet. Er zijn eigenlijk maar
twee bands die mij momenteel wat doen, ik denk dat Opeth erg goed zijn in
wat zij doen, en ik vind het ook erg sterk van ze dat ze aan hun visie
vasthouden. Zij kunnen echt kolossale nummers schrijven, die zich echt
onderscheiden van andere bands, omdat zij niet bang zijn om er echt voor te
gaan! Ze zijn altijd erg tactisch en discreet, en ze voorkomen van die
neandertalige, bekrompen pompriffs waar andere bands vaak zo verslaafd aan zijn.
De andere band die me echt van mijn stoel afblaast is Necrophagist.
Zij schrijven echt de meeste vette riffs die ik ooit gehoord heb, en alhoewel
zij weer een hele andere stijl dan Opeth spelen, spelen ze toch een vorm
van metal die geschikt is voor mensen die meer van het genre verwachten. Alles
wat ze doen is bloedserieus, en je kunt gewoon horen dat ze zichzelf ook continu
pushen om beter te doen.
Verder luister ik alleen nog veel oudere metal, en Godflesh, wat denk
ik wel de zwaarste band is die ooit heeft bestaan, maar echt metal waren ze
niet. Ik vind hun beste nummers op Songs of Love and Hate, Selfless
en Hymns staan, ik vind het net klinken als een nachtmerrie van een
machine.
Jullie biografie ademt een flinke afkeer tegen veel bands en stijlen, zijn
jullie zo teleurgesteld in moderne muziek? En wat is goede muziek volgens
jullie?
Ik denk dat goede muziek “echt”en gemeend moet zijn, en dat er op zijn minst
een poging gedaan moet worden om iets nieuws te creëren. Muziek bekritiseren is
leuk, maar het is zo subjectief dat het eigenlijk ook weer zinloos is. Zolang
een er één persoon is die een de muziek van een band goed vindt, heeft een band
bestaansrecht, als het aan mij ligt. De band mag klote zijn, en ik mag wensen
dat de band nooit bestaan had, maar niet alle muziek is voor muzikanten bedoeld!
Niet alle muziek dient diepzinnig of complex of zelfs memorabel te zijn, maar ik
zelf zou willen dat er daar meer van uit zou komen.
Alle bands die ik graag luister, creëren een sfeer die geen enkele andere
band kan benaderen. Ik luister normaal gesproken niet naar twee of drie bands
die hetzelfde doen. Ik hou er van om de band te vinden waarvan ik vind dat die
hun ding beter doen dan andere bands die hetzelfde doen en dan mogen andere
mensen de albums van die andere bands wel kopen.
En wat betreft het niveau van moderne muziek, er zullen altijd goede bands
zijn die ons af en toe verrassen, maar het gros van wat labels ons opdringen is
een belediging voor mensen die graag wat innovatievers willen horen. Mensen die
niet echt om muziek geven hebben zoveel gruwelijke bands miljonair gemaakt, dat
ze dezelfde zooi blijven uitbrengen. Grote labels worden gerund door zakenlui,
niet door muziekliefhebbers! Die willen winst maken, en kijken niet naar de
muziek, dus als er een godsgruwelijk slechte band twee miljoen albums verkoopt,
moet je eens zien welke bands er getekend worden! Andere crappy bands die
precies zo klinken. En dat zijn allemaal maar trends, niets meer dan dat! Ik
verbaas me continu over het gebrek aan oprechtheid in de muziek, of dat nou komt
omdat de artiest meer bezig is met zijn/haar/hun imago of omdat ze het allemaal
voor de poen doen in plaats van de liefde voor de muziek. Als je accepteert dat
muzikanten of artiesten troep uitbrengen, in welke vorm van entertainment dan
ook, dan maak je de weg vrij voor meer troep! Je stemt als het ware door middel
van je portemonnee!
Er zijn tegenwoordig zoveel bands die over de rug van anderen beroemd
proberen te worden, door gewoon de stijl van een beroemde band van weleer te
kopiëren. Kijk nou eens naar alle Black Sabbath en Iron Maiden
wannabees in de metal. Dat waren grote bands en in hun tijd deden ze iets
compleet nieuws, maar de bands die hen nadoen doen niets vernieuwends of
interessants. Maar ach, die bands proberen in ieder geval geen combinatie van
hip-hop en metal te maken , goddank dat die trend voorbij is zeg, niets is erger
dan een groep van die middle class kids die willen bewijzen hoe blank ze zijn
door heel “ghetto” te lopen doen. Als je de hele muziekscène vrij van posers zou
kunnen maken zouden Tower Records winkels zo groot zijn als een
telefooncel!
Bij elke vorm van muziek is er een groep mensen die mogelijkheden krijgen die
ze nooit hadden moeten krijgen. Iedereen wil hetzelfde, en meer macht voor
diegenen die het krijgen! Je kunt het niemand kwalijk nemen dat ze hun droom
proberen te verwezenlijken, of dat nou het maken van eerlijke, oprechte muziek
is of het stelen van de centen van hardwerkende hordes apathische schapen is.
Muziek is heilig voor mij, dus ik verwacht er iets meer van dan anderen denk ik,
ik mag wel verbitterd klinken, maar ik ben het niet! Ik vind gewoon dat als een
band netjes in een categorie past, de band niet provoceert, en ik wil bands die
iets laten horen wat ik nog nooit gehoord heb!