Interview Arch Enemy
Een tijdje geleden heb ik voor Mindview een interview
gedaan met Arch Enemy ter gelegenheid van hun nieuwste ‘Anthems of Rebellion’.
Angela Gossow en gitarist Chris Amott bleken er zin in te hebben, en gevolg was
een mooi uitgebreid interview, waarvan een kortere versie reeds in Mindview 102
te lezen was. Omdat ik het eigenlijk zonde vond de rest van de tekst zomaar
ongebruikt te laten liggen kunnen jullie hier ‘the uncut version’ van dit
interview lezen. Angela Gossow en Chris Amott aan het woord over hun nieuwste
meesterwerk:
Om maar eens met wat geschiedenis te beginnen, kan je
ons iets meer vertellen over je vorige bands?
Angela: Ah, blast from the past… Je hebt het
over Asmodina en Mistress, dat zijn allebei extreme deathmetalbands. Maar die
bands namen we eigenlijk niet echt zo serieus, het waren meer een soort
hobby-bands. Ik werkte tijdens de week bij een reclamebedrijf, en we hadden
gewoon zoiets van: laten we wat lawaai gaan maken in het weekend, ergens in een
kelder, je kent het wel… We hebben ook op een paar concerten gespeeld, samen
met wat bands die we kenden. Zoiets was dan meestal georganiseerd door vrienden
die hier en daar iets wisten te regelen, neem dat we alles bij elkaar iets van
20 à 30 shows hebben gegeven. Het was een goede oefening voor Arch Enemy later,
anders had ik nog helemaal geen ervaring gehad. Het was ook een harde, en
bijgevolg goede leerschool om eerst bij een onbekende band te zitten, waar
niemand je kent, en je iedereen nog moet overtuigen van je kunnen. Op die manier
heb ik echt het onderste uit de kan leren halen wat mijn vocale mogelijkheden
betreft. Het is volgens mij maar fair dat ik net als iedereen zwaar heb moeten
knokken in het begin.
En hoe ben je dan uiteindelijk bij Arch Enemy terecht
gekomen? Of heeft Arch Enemy jou gevonden?
Chris: Wel, jij weet hier misschien niet van,
maar wij hebben bij Arch Enemy natuurlijk ons eigen ruimteschip. Daarmee deden
we regelmatig wat verkenningsvluchten boven Europa, en op een gegeven moment
kregen we Angela in het vizier. Toen zijn we boven haar gaan vliegen en hebben
we haar simpelweg opgestraald en ontvoerd. (hilariteit tussen de twee)
Angela: Haha, nee, even serieus, ik heb de band ontmoet in 1999, ik had een
interview met hen, want in die tijd was ik zelf druk bezig met een
metalmagazine. Ik gaf ze toen een tape mee… Chris: … en wij waren
geschokt! Ronduit geschokt! Is dit hetzelfde meisje dat ons onlangs
interviewde?! Echt cool. Enkele maanden later hadden we dus een nieuwe zanger
nodig, en dan liefst een onbekend maar tegelijk heel professioneel iemand. En
toen hebben we Angela terug gecontacteerd. Zoals je ziet is het allemaal heel
goed afgelopen!
Herinner je je nog je eerste show met Arch Enemy?
Angela: Oh yeah! Natuurlijk… ik herinner me
zelfs nog mijn eerste show met Asmodina, en dat is intussen zeker al twaalf jaar
geleden. Maar met Arch Enemy, dat was een show in Los Angeles, hoe heette het
ginder ook alweer…? Chris: The Troubadour. Een vrij klassieke zaal,
heel sfeervol, maar niet erg groot, er konden, ongeveer zeshonderd mensen
binnen. Angela: Inderdaad, maar daar waren dus zeker nog eens honderd
mensen van de pers bovenop gepakt. Dus de zaal zat echt bomvol, en het publiek
was al tijden van tevoren om ons aan het gillen en schreeuwen. Dus iedereen was
wat nerveus en zenuwachtig, vooral ik dan natuurlijk, maar toen zijn we er
gewoon voor gegaan, en na het eerste nummer was al duidelijk dat het goed zat.
Het is een fantastische show geworden eigenlijk.
Johan Liiva, de vroegere Arch Enemy frontman, had een
uniek stemgeluid, en was ook vrij geliefd bij de fans. Was het moeilijk voor jou
om hem te vervangen?
Angela: Nee. Dat niet. Ik kreeg natuurlijk tonnen
kritiek, maar ik probeerde ook niet om hem te kopiëren. Ik probeerde gewoon
vanaf het begin mijn eigen ding te doen. Ik heb een totaal verschillende stijl,
om te beginnen: ik ben een vrouw. Ook on stage kom ik daardoor natuurlijk
volledig anders over.
Mij viel op dat je op dit nieuwe album vrouwelijker
overkomt. Daarom niet minder agressief of heavy, maar wel vrouwelijker…
Angela: Ja, ik snap perfect wat je bedoelt. Weet
je, de meeste vrouwen in dit genre die screams of growls voor hun rekening
nemen, proberen eigenlijk zo stoer en zo mannelijk mogelijk over te komen. Ik
denk echter dat het gewoon fantastisch is een vrouw te zijn, het is niet iets
wat je moet proberen verdoezelen ofzo. Als vrouw in deze scène kan je naar mijn
mening even agressief overkomen als een man. Ik ben er trots op een vrouw te
zijn, en probeer dat ook te uiten in mijn manier van werken. Ik zou er doodmoe
van worden om hele dagen te proberen doen alsof ik een vent ben. I’m a
female, fuck you, get over it!
Denk je dat het simpeler is je als vrouw te bewijzen
in de metalscene, of net een stuk moeilijker?
Angela: Daar sta ik eigenlijk niet bij stil… Ik
denk dat je gewoon simpelweg het niveau van de band die achter je staat moet
aankunnen. Dat is het belangrijkste. Natuurlijk moet je als vrouw bijvoorbeeld
wel wat opletten wat je allemaal doet op het podium, hoe je je kleedt enzo, je
denkt er meer over na. Ik bedoel maar, ik ben erg toegewijd aan wat ik doe, en
aan mijn stem. Het ligt in mijn natuur ermee om te gaan, en er zaken mee te
bereiken. Ik denk dus niet dat je op z’n minst twee keer zo goed moet zijn als
je mannelijke tegenhangers om je plaats te veroveren, je moet gewoon goed zijn.
Uit respect voor de band waar je bij zit mag je niet gewoon zomaar een mooi
poppetje staan wezen. Aan de andere kant denk ik dat het, voor mij persoonlijk
dan, ergens gemakkelijker was. Ik steek tijd en moeite in mijn stem, dus dat was
al geen punt, maar daar bovenop had mijn verschijning een grote impact op het
publiek, wat dan weer duidelijk in mijn voordeel sprak. In dat opzicht heb ik
wel geluk gehad… ik denk dat het gewoon belangrijk is dat je er wat over
nadenkt, de juiste dingen doet en zegt op het juiste moment… Ik kan in ieder
geval met recht zeggen dat ik niet in mijn opdracht gefaald ben.
Je hebt vroeger wel nog problemen gehad met je stem,
zelfs een tour werd gecancelled…
Angela: Hahaha, daar heb je het weer… ik denk
dat die vraag me tot het einde van mijn dagen gaat blijven achtervolgen. En
misschien wel omdat ik een vrouw ben. "You’ve had some problems with… yeah,
yeah, I had…" Ik denk dat de meeste grunters en screamers vroeg of laat
wel eens problemen hebben met hun stem, maar in mijn geval was het algemeen
geweten omdat iedereen er meteen op inpikte, ik ben een meisje, en dat maakt in
dit opzicht blijkbaar toch een verschil. Toen het gebeurde was ik nog nieuw in
de band, ik had nog niet echt de tijd gehad me ermee bezig te houden. Na de
opnames hadden we eerst een show, en dan opeens nog een stuk of twee; drie
erbij, en zo ging de bal aan het rollen. Ik werd hees, en op de duur klonk zelfs
in een gewone conversatie mijn stem erg slecht. Maar ik denk dat het eigenlijk
eerder een zegen dan een vloek was, toen ik pas nieuw was bij Arch Enemy had ik
bij lange na nog niet zoveel controle over mijn stem als ik nu heb. Als je
problemen hebt met je stem moet je naar de oorzaken gaan zoeken, en dan blijkt
vaak dat je er op een verkeerde manier mee omgaat. Waar je dan weer iets kan aan
doen, en waaruit uiteindelijk volg dat je veel gecontroleerder met je stem bezig
bent. Het is dus beter dat dit vroeg gebeurt dan laat, bijvoorbeeld als je
midden in een tour zit, of als er al veel schade is aangericht. Er zijn veel
goede oefeningen die je kan doen om je stem te trainen en te verzorgen, het is
net een spier weet je, hoe meer je ermee oefent, als je dat op de juiste manier
doet tenminste, hoe meer je ermee aankan. Ik heb geen operatie gehad ofzo, het
is gewoon erg belangrijk dat je goed voor je stem zorgt, zeker als je een job
als de mijne hebt.
Kunnen jullie ons wat meer vertellen over hoe het
schrijven van de nummers in zijn werk gaat bij Arch Enemy?
Chris: Het is in ieder geval zo dat wij, de
andere bandleden dus, eerst de muziek schrijven, en dan Angela daarna pas de
lyrics erbij schrijft. Soms is de hele band samen met iets bezig, en soms ook
gedraagt één van de bandleden zich als een echte dictator wat een bepaalde song
betreft. Gewoonlijk wordt de basis, wat we het ‘frame’ van de songs noemen, door
mijn broer Michael en mijzelf aangedragen, waar we dan, ieder voor zich, of
allemaal samen, aan verder werken. Soms komen er bijvoorbeeld ook songs voort
uit wat simpel jam-werk. Het varieert dus nogal eens. We spelen allemaal een
verschillende rol in de verschillende onderdelen van een nummer, om uiteindelijk
tot een eensluidend akkoord te komen. Angela: Wat de lyrics betreft heeft
dit album als rode draad ‘rebellie’ gekregen. Persoonlijke rebellie,
persoonlijke vrijheid, opstand tegen zaken die je onder druk zetten, tegen de
wereld die je probeert te manipuleren. Ik denk dat dat iets is dat iedereen
overal ervaart, dit is niet alleen voor mij persoonlijk zo. Iedereen maakt
dingen mee die je voor de rest van je leven beïnvloeden, er wordt je een idee
voorgeschoteld over het soort carrière dat je zou moeten maken, maar sommige
mensen, waaronder ikzelf, zeggen gewoon: dat doe ik niet. Ik wil er iets anders
van maken, persoonlijke rebellie dus. Dan ga je bijvoorbeeld bij een metalband.
Dat kan slecht uitdraaien natuurlijk, de kans dat je daarvan kan leven is heel
klein, en de kans dat het compleet mislukt groot. Wij zijn erg vaak op tour, en
hebben dus heel veel geluk dat we van onze muziek kunnen leven. Maar het gaat er
op ‘Anthems of Rebellion’ eigenlijk voornamelijk gewoon om dat iedereen z’n
eigen mening zou moeten hebben, in plaats van braafjes met de massa mee te
lopen.
Ik heb enkel een promo-copie van ‘Anthems of
Rebellion’ gezien (en gehoord natuurlijk), hoe ziet de rest van de cover-art en
het boekje eruit?
Chris: Het resultaat mag er zeker wezen, ik was
er niet bij betrokken, maar ik vind het persoonlijk erg geslaagd. Angela:
Niklas Sundin van Cabin Fever Media heeft de lay-out opnieuw voor zijn rekening
genomen. Hij heeft één van zijn werken genomen om van daaruit verder te werken.
Het is een beetje sciencefiction-achtig, het is in ieder geval een technologisch
en futuristisch ontwerp geworden, het pas in het straatje van Brave New World,
en ademt een sfeer uit van voornamelijk vuil, gemixt met staal. Wij besteden
veel aandacht aan zaken als deze. Chris: (grappend) Vuil?! Spreek voor
jezelf, daar heb ik niks mee te maken! Angela: Haha, nee ik bedoel zaken
zoals de lay-out van onze albums natuurlijk. Ik vind dat je muziek op de juiste
manier moet ‘verpakt’ worden, zoals een glamband die het voornamelijk
over gold and movies heeft en een knalroze cover ontwerpt voor hun album.
Het moet allemaal één samenhangend geheel vormen, de muziek, de lay-out van de
Cd’s en de website, we hebben ook een video opgenomen in dezelfde stijl. In dit
geval dus dat rebelse dat we wilden uitdrukken…
Zo, dus er komt een video aan om (Anthems of
Rebellion ‘ te promoten? Welk nummer hebben jullie gekozen?
Angela: Ja, juist, dat is "We Will Rise"
geworden, rise your fist, you know. Die hebben we opgenomen in de buurt
van Stockholm, in een soort van… kolenmijn ofzoiets. Chris: Nee nee,
het was in een groeve, een groot gat in de grond waar bijvoorbeeld steen
weggekapt is. De video is gedeeltelijk in zwart/wit gefilmd, het resultaat van
de opnames komt echt heel weird over, wat ook de bedoeling was. Het ziet eruit
of het ‘s nachts is gefilmd, maar dat is niet zo, het is er gewoon altijd erg
donker. Angela: We hadden ook een enorme ballon, van zo’n vijf meter
diameter. met spots erop gericht zag die eruit als de maan. Anyway, daar in die
steengroeve stonden we dan te spelen, met nog wat vreemde lichteffecten erop die
onze bewegingen wat bizar lieten overkomen. Een soort van strobo-effect
ongeveer.
Komt die clip op een bonus CD, zoals met ‘Wages of
Sin’ het geval was?
Angela: Nee, er komt wel een bonus CD, maar even
voor de duidelijkheid, er komt geen onuitgebracht materiaal op die bonus CD
ofzo, we hebben gewoon wat live-tunes opgenomen. Een paar songs, die we
eigenlijk zelf nog niet eens hebben gehoord. Het is geen full CD, maar gewoon
een klein, gratis extraatje voor de mensen die eerst in de winkel staan om ons
nieuwe album te kopen. De bonus CD zit er ook alleen bij in de eerste persing.
Het kan misschien nog best omschreven worden als een bescheiden "thank you for
your support", voor wie het album ook effectief koopt, wat met al dat downloaden
tegenwoordig ook niet zo evident meer is.
Jullie schijnen een erg goede interactie te hebben
met jullie fans via internet, is dit belangrijk voor jullie?
Angela: Yeah, ik vind het maar normaal de je een
band, of jouw favoriete band, kan schrijven om vragen te stellen. En het is maar
normaal dat wij daar dan ook weer op antwoorden, wij staan niet eenzaam op een
voetstuk hoor, liever niet! We zorgen graag en goed voor onze fanbase, zij zijn
erg belangrijk voor ons. Zonder hen zouden we nu ook niet staan waar we nu staan
natuurlijk.
Maar tegelijk vroegen jullie ook uitdrukkelijk op het
Arch Enemy forum om ‘Anthems of Rebellion’ niet te verspreiden via het net, en
ook om er niet over te discussiëren voor de releasedatum eind augustus.
Angela: Dat heeft natuurlijk niet veel
uitgehaald, want je kon het album al zowat overal downloaden voor het werd
uitgebracht. Nogal onbeleefd ten opzichte van ons eigenlijk. Ik vind dat
iedereen eerst het album zou moeten beluisteren, en zich dan pas mengen in
discussies erover. Anders krijg je overal van die bevooroordeelde uitspraken van
mensen die het album nog niet hebben gehoord, maar er toch hun zegje willen over
doen. Iedereen moet de kans hebben er z’n eigen mening over te vormen, sommige
mensen houden ervan, en anderen weer niet… Wacht gewoon tot de releasedatum,
uit respect voor de band. Het nadeel is ook dat dit allemaal kan gebruikt worden
tegen de band door mensen die er niet echt van houden, wat heel unfair is omdat
het ook fans treft die het album nog niet hebben gehoord. Jammer dat het zo gaat
tegenwoordig.
Net als bij jullie vorige albums is Andy Sneap weer
verantwoordelijk voor de productie, dus zijn manier van werken bevalt jullie
wel?
Angela: Zeker wel ja, hij werkt heel
geconcentreerd en focust zich volledig op de muziek. Hij slaagt er telkens weer
in onze beelden en gedachten over onze muziek perfect weer te geven. Het moet
geen eenvoudige zaak geweest zijn voor hem deze keer, want ‘Anthems of
Rebellion’ is geschreven over een lange periode, en bevat dus uiteenlopende
gevoelens en emoties. Woede, agressie, slow motion, geluk, blijdschap, thuis, op
tour,… het zit er allemaal in verwerkt. Mijn favoriete nummer van het nieuwe
album is bijvoorbeeld "Despicable Heroes", uiteraard omdat het de meest
agressieve tune heeft. (lacht) Chris: Dat van mij is dan weer "We Will
Rise" geworden, gewoon omdat het leuk is je eigen riffs terug te horen in een
groter, afgewerkt geheel. Alle bandleden hebben zich 100% kunnen geven in dit
nieuwe album, andere projecten waren niet relevant en hebben een stap opzij
moeten doen, want ‘Anthems of Rebellion’ was topprioriteit voor ieder van ons.
On stage dan, Arch Enemy slaagt er keer op keer weer
in een show neer te zetten die barst van de energie. Jij gedraagt je waarlijk
als door een duivel bezeten, hoe slaag je daar steeds weer in, vooral op tour,
waar jullie zowat elke avond een show hebben?
Chris: Angela is een fantastische frontwoman voor
Arch Enemy. Ze is erg verantwoordelijk en neemt haar taak serieus op. Ze slaap
veel, geen wilde feesten dus, ze eet gezond, leest wat, doet wat workouts,…
Angela: Ik ben inderdaad erg voorzichtig met mijn lichaam, en dan vooral op
tour want dat is echt niet te onderschatten. Ik bewaar op zo’n momenten al mijn
energie voor de show, geen denken aan dat ik vermoeid op het podium stap. Ik doe
trouwens uiteraard ook een grondige warming-up voor ik eraan begin, zowal wat
mij stem als mijn lichaam betreft. Het heeft geen zin hele nachten te feesten,
en dan drugs te nemen om jezelf op te peppen, zo help je jezelf maar de
vernieling in. Diezelfde kick krijg je trouwens als je op het podium stapt en
begint te springen, brullen, moshen,… noem maar op. Daar gewoon wat lam
blijven staan past ook niet echt in het beeld dat onze muziek oproept, want onze
muziek is vooral agressief. Al mijn energie steek ik daarin, en dat verdienen de
fans ook, weet je. Ze hebben tenslotte niet betaald om een stel strak spelende
muzikanten bij elkaar, maar voor een show.
Jullie en de rest van de band hebben een uitgebreide
tour in het vooruitzicht, kijken jullie er naar uit?
Angela: Onze gevoelens daartegenover zijn een
beetje ambivalent… het is natuurlijk fantastisch om weer op tour te kunnen, en
onze nieuwe nummers te kunnen spelen en aan het publiek laten horen. Maar
anderzijds moeten we weer afscheid nemen van onze familie en vrienden, en zullen
we weer lang tijd van hen gescheiden worden, wat natuurlijk heel jammer is. Maar
ik denk dat we toch echt wel lucky bastards zijn dat zoveel mensen ons
live willen zien, het wordt vast weer allemaal fantastisch!
Daar kan ik uit opmaken dat je geen vliegangst meer
heb…?
Angela: Hahaha, waar heb je dat weer gevonden?
Maar je hebt gelijk ja, vandaag op weg naar Brussel hadden we een goede vlucht,
dus dat viel dan wel weer mee. Maar gisteren heb ik echt zwaar afgezien. Het was
een vlucht met veel turbulentie, en dan begin ik meteen over heel mijn lichaam
te beven. Ik was in een toestand van constante paniek verzeild geraakt, iets wat
je echt kan uitputten. Als je je fysiek niet echt goed voelt, of vermoeid bent,
ben je ook mentaal niet sterk genoeg dat angstgevoel weg te duwen, dus het hangt
er allemaal wat vanaf. Je moet mentaal sterk genoeg in je schoenen staan om
ervoor te zorgen dat die gevoelens geen greep op je krijgen, maar het gaat
tegenwoordig over het algemeen al een stuk beter dan vroeger. Ik sterf geen
duizend doden meer op elke vlucht die ik moet nemen.
Links:
Foto’s: