Tracht je altijd het onbekende te doorgronden? Tracht je zo vaak als je kan alles te weten te komen over iets wat je erg boeit? Een band als Deathwhite is zo’n onbekend gegeven, niet zozeer qua muziek. Die is tastbaar en fysiek doch ook hoorbaar en vluchtig aanwezig. Het onbekende zit hem in het feit dat je eigenlijk niet weet wie deze kerels zijn en wat hen beweegt, om zo een dijk van een plaat als Grave Image of, de vorige speler, For A Black Tomorrow, te schrijven en te creëren. Hieronder lees je het relaas van een doorgedreven gesprek met de band, met wie? Dat weet ik niet, maar wat ik wel weet, is dat er toch een aantal zaken aan het licht gebracht werd.
Vooreerst toch even duidelijk maken, wat een ongelooflijk nieuw album hebben jullie gemaakt! Het is een sterke prestatie om een nieuwe plaat af te leveren die nóg meer episch is, meer melodieën kent, meer agressie in zich heeft en toch nog meer emotioneel geladen blijkt te zijn dan zijn ook al erg sterke voorganger. Hoe kwam dit nieuwe album tot stand, van waar kwam de inspiratie?
Bedankt! Deze plaat, Grave Image, werd geschreven over een tijdspanne van zo’n twee jaar. We zijn eraan begonnen ergens eind 2017. In die periode hadden we net een deal ondertekend met Season Of Mist. Het eerste album, For A Black Tomorrow, kwam ook via hen uit, al was het initieel de bedoeling om het in eigen beheer te doen. Hierdoor werd de releasedatum van het huidige album met een jaar opgeschoven. Op zich geen slechte situatie voor ons en het draaide eerder uit in ons voordeel. Zo kregen we immers meer dan genoeg tijd om de nummers die we hadden beter uit te werken en volledig af te werken. Tja, als je al kan zeggen natuurlijk dat een nummer op een moment klaar is. We waren vooral geïnspireerd door het gene wat er gebeurt met de wereld rondom ons, deze rafelt gewoon uit elkaar. Je zou kunnen denken dat tegen 2020 we wel in staat zouden zijn geweest onze ideologische meningsverschillen bij te leggen, maar niks blijkt minder waar te zijn. Het lijkt wel alsof we in plaats van vooruit, eerder achteruitgaan en meer slecht doen aan deze planeet en de mensen die erop wonen. Dit geheel is de voedingsbodem geweest voor zowel de muzikale als de tekstuele thematiek van het album. Het album is in die context natuurlijk alzo een afspiegeling van de tijd waarin we leven. Nu, het zou ons niks verbazen dat tegen 2030 de aangesneden thema’s nog altijd erg actueel zouden zijn en misschien zelfs nog meer uitvergroot.
Nu ik zie ook dat jullie een nieuw bandlid ingelijfd hebben, klopt dit? Heeft dit een invloed gehad op het bovenvermelde gedeelte, dit schrijfproces?
Helemaal juist. Deze jongeman is onze tweede gitarist en fungeert in de studio ook als keyboardspeler, je kan alzo wel duidelijk stellen dat hij van immens belang is voor de band. We kennen hem al heel lang en hij heeft ook al een verleden binnen Deathwhite. Dat maakt het allemaal voor ons veel gemakkelijker, hoe je het ook draait of keert, we werken enkel en alleen het liefst met mensen die we kennen en waar we ook graag onze tijd mee doorbrengen. Een tweede gitarist heeft natuurlijk dat je nog meer melodieën kan leggen en nog meer solo’s kan invoegen. Het feit dat hij ook het keyboard bespeelt, opent ook daar weer heel wat mogelijkheden. Hierdoor hadden we alle demo’s al klaar en opgenomen voor we een voet in de studio geplaatst hadden.
Ook het opnemen van een nieuw bandlid heeft niet geleid tot het opheffen van de anonimiteit, waarom kiezen jullie hiervoor?
We hebben ons altijd voorgenomen om de muziek op het voorplan te plaatsen en niks anders. We hebben allemaal al in verschillende bands gezeten, de één met al wat meer succes dan de ander. Door het gebruik van anonimiteit geef je de muziek de juiste plaats en niet onze persoonlijke muzikale achtergronden. Soms zie je nog wel eens dat luisteraars en anderen meer bezig zijn met die achtergrond dan met de muziek en dat wensten we absoluut te voorkomen. Deathwhite is meer dan de som van de delen. We zijn het geheel en handelen daar ook naar. Heden ten dage zie je dit natuurlijk wel meer binnen de metalscene. Wij hebben deze keuze nu eenmaal in het verleden gemaakt en dragen deze ook in de toekomst verder uit.
Daar we het toch over de band in het geheel hebben en ik merk dat er toch wat achtergronden zijn, zijn jullie enkel actief binnen Deathwhite of is er ook enige activiteit in andere bands?
Ja eigenlijk wel. Eén van ons speelt in een redelijk bekende band en toert daar ook vaak mee rond. Anderen ploeteren dan weer in ander bands of projecten. Deathwhite krijgt de prioriteit maar zuigt niet al je tijd op en misschien is het net dit, dit dat ons zo een goed gevoel geeft binnen de band. Het is eigenlijk plezant en plezierig als je dat mag zeggen. We kijken er echt altijd. Twee van ons wonen in dezelfde stad dus dat is handig, de andere twee leven wat verspreid over het zuid-westen van de USA. Het is dus altijd een beetje plannen, de tijd die je samen wilt doorbrengen.
Jullie leveren alweer, om het over iets anders te hebben, een album af met een muur van geluid. Kunnen jullie hier iets meer over vertellen, over de samenwerking met de producers?
Dit is inderdaad het tweede album waarvoor we samenwerken met Shane Mayer van Cerebral Audio Productions. Bij de vorige plaat, For A Black Tomorrow, zat de samenwerking al heel goed en nu bij, Grave Image, ging het nog beter, het kon zelfs niet relaxter dan dit. Het was wel zo dat we de demo’s die we hadden opgenomen en van erg goede kwaliteit waren al voorhand aan hem hadden opgestuurd. Zo had hij natuurlijk al een idee hoe het zou moeten klinken en kon hij er in de studio ten volle mee aan de slag. Zoals we gewoon zijn van hem, heeft hij weer uitstekend werk geleverd. We hebben hem niet te veel suggesties gedaan, we waren enkel wel op zoek naar een specifieke drum- en gitaarsound. Deze laatste moest echt heavier zijn. Dat hebben we weten realiseren door een Mesa Boogie II – top van een vriend te lenen. Shane heeft dan vervolgens de finale mix ook voor zijn rekening genomen alvorens we de mastering overlieten aan Dan Swanö. Zoals je wel weet was dit erg bijzonder voor ons, Dan Swanö, aan de masterknoppen!
Inderdaad, als je goed luistert naar het album hoor je juist die gitaren die heavier zijn dan voorheen. Op nummers als Further From Salvation en Among Us hoor je dit zelfs erg goed, ook de drumpartijen lijken daar duidelijk agressiever uit de hoek te komen. Is dit de bedoeling geweest of is het zo gegroeid doorheen de opnames?
Sommige van die partijen zijn inderdaad zo uitgeschreven, andere zijn dan weer vanzelf en van nature ontstaan. Die break in het midden van Further From Salvation is geschreven door onze drummer. Op de demo klonk het allemaal een pak eenvoudiger, hij wenste het echter meer creatief te maken en op die manier het stuk interessanter te maken. Dat specifiek stuk werd in één take opgenomen, het was echt verbazingwekkend en geweldig tegelijkertijd. We zijn gezegend met een drummer die echt alles kan spelen, soms moeten we hem wat temperen omdat anders er misschien een interferentie zou kunnen ontstaan tussen de drumpartijen en de cleane zanglijnen. Dat maakt natuurlijk dat wanneer zo een stukken naar boven komen, het des te sterker en intens overkomt.
Ik heb al wat favoriete songtitels laten passeren, welke zijn voor jullie als band je favoriete nummers?
We hebben altijd gedacht dat een nummer als Funeral Ground het sterkste nummer van de plaat was, het is een echter Deathwhite-song. We vinden Among Us ook een nummer dat erg gegroeid is en alzo een nummer waar we trots op zijn. Misschien ook omdat dit een type nummer is wat we voorheen nog niet gemaakt hadden. Op de demo-opnames had het nog een andere titel en speelden we het ook stukken trager. We hebben vervolgens het hoofdthema aangepakt en plots kreeg het een andere karakter. Zeker het refrein is erg sterk. We schrijven bijna nooit nummers waarvan de songtitel eigenlijk terugkomt in het nummer zelf, ditmaal deden we het wel wat op zich dan weer een hele verrijking was voor ons. Plague of Virtue is dan weer onze verwijzing naar het Discouraged Ones-tijdperk van Katatonia.
Jérôme is, zoals we het binnen de band wel vaker zeggen, eigenlijk het vijfde lid van de band. Zijn visualisaties zijn echt van cruciaal belang. Dit is nu het derde album dat we samen tot stand brengen en telkenmale blijft hij verbazen en slaagt er echt in de sfeer te vangen en weer te geven. Voor het laatste album hebben we hem echt maar erg weinig info gegeven. We gaven hem enkel wat titels en flarden tekst, vervolgens is hij daar dan mee aan de slag gegaan. Het was ook zijn idee om de Italiaanse filosoof Giardano Bruno te gebruiken als het centrale figuur op de albumcover. Het is eigenlijk geniaal gevonden, want Bruno (vermoord door de Inquisitie) weerspiegelt de vrije meningsuiting, solidariteit en de eindeloze dorst naar kennis. Hij is een wat eenzaam figuur en dit past dus perfect op de cover.
Als ik het goed heb, hebben jullie tot op heden maar éénmaal live gespeeld als Deathwhite. Zijn er plannen om, nu de nieuwe plaat er is, hier verandering in te brengen?
Juist, we hebben maar één live show gedaan. Nu, voor 2020 zijn we aan het werk om een aantal selecte data vast te leggen. We kiezen ze echt uit gezien de muziek die we spelen en de manier waarop we de band zien en uitdragen. We hebben een aantal zaken geweigerd omdat ze gewoon niet goed voelden, maar voor de promotie van Grave Image zal 2020 er waarschijnlijk toch net anders uitzien. We hopen een aantal data in de lente en een paar data op het einde van het jaar te kunnen vastleggen.
Bedankt voor het interview! Zijn er misschien nog een aantal laatste woorden die jullie absoluut kwijt willen?
Onze oprechte dank voor dit interview! We hopen echt ons laatste album Grave Image zoveel mogelijk te kunnen delen met al die geïnteresseerd is. En hopelijk maken we nieuwe fans en vrienden als we eindelijk toch op de baan zijn ter promotie!
Links: