Nadat het debuutalbum van Omicida, Defrauded Reign getiteld, mij compleet verraste, werd het tijd om de zanger van de Engelse/Amerikaanse band eens wat vragen te stellen. Waarom hadden we nog nooit van de band gehoord? En wat zijn de invloeden geweest om tot een dergelijk meesterwerk te komen?
Goedendag! Nadat ik het album Defrauded Reign beluisterde, had ik de vraag waarom ik nog nooit eerder van jullie gehoord had?
Dat is een goede vraag. Het beste antwoord dat ik je geven kan, is dat we echt alle focus wilden leggen op de juiste productie en uitgave van Defrauded Reign, aangezien dit onze eerste langspeler is. Dus hebben we geen kosten bespaard en ons geen zorgen gemaakt over deadlines omdat we bezig waren een zo goed mogelijk Omicida-album te fabriceren.
In mijn recensie noemde ik jullie een Engelse band. Jullie komen echter oorspronkelijk uit Amerika. Waarom zijn jullie verhuisd? Had het iets te doen met de politieke situatie aldaar?
Het had helemaal niks te doen met politiek. Het had alles te doen met logistiek en dergelijke. In een notendop was het gewoon een zakelijke beslissing. En ach, ik vond de dames erg mooi en het feit dat ik de kwaliteit van het Europese bier niet kan ontkennen, hielp de keuze wel erg makkelijk maken.
Is dit een goede tijd om in een thrashband te spelen? Met alle politieke kwesties in de wereld, zoals Trump en Brexit?
Het is ALTIJD een goede tijd om in een thrashband te spelen! Ik zie Trump niet echt als een politieke kwestie. Hij is natuurlijk de president van Amerika, maar dat is geen politieke kwestie op zich. Brexit? Daar heb ik verder weinig over te zeggen, behalve dat wat de uitkomst ook zal zijn, het voor alle partijen goed uitpakt.
Persoonlijk kon ik niet een nummer aanwijzen dat er bovenuit stak als favoriet op Defrauded Reign. Wat is jouw favoriete nummer van het album?
Ik zou zeggen dat Sentenced waarschijnlijk mijn favoriet is, omdat dat nummer mij in een dramatische stijl laat zingen en die drama brengt me terug naar mijn acteerachtergrond omdat ik dan het gevoel heb een rol te spelen.
Iemand omschreef jullie muziek eens aan mij als een mix van Slayer en Death Angel. Wat waren de invloeden voor Omicida?
Ik ben opgegroeid met thrash en ik was erbij toen metal nog nieuw was. Ik begon me net te verdiepen in muziek toen de eerste experimenten die metal genoemd konden worden, begonnen. Ik weet dat ik vol verwachting uitkeek naar nieuwe uitgaves van Cream, Kerrang, Metal Forces, Hit Parader, enz., zodat ik vragen als deze kon lezen aan mijn helden en erachter kon komen wat hen beïnvloed had. Ik was telkens geschokt als iemand als Ozzy (Osbourne) beïnvloed was door de Beatles, of Vince Neil door Elvis, of Iron Maiden door Jethro Tull.
Ik snapte niet hoe ze die invloeden omgezet hebben naar metal en ging naar die invloeden luisteren en probeerde de link te leggen, alleen lukte dat nooit. Hun invloeden waren van voor mijn tijd en het zal niemand verbazen dat mijn enige echte invloeden de eerste metalbands zijn: Judas Priest, Maiden, Sabbath en later Mötley Crüe ten tijde van Shout At The Devil, de eerste twee Ratt-albums en later natuurlijk “The Big Four” (Man, ik weet nog goed dat ik over Metallica en Anthrax hoorde, nog voor ze hun eerste album uit hadden, op een radioshow die The Midnight Metal Hour genaamd was!). Ook de “Bay Area” dingen, waarvan ik het geheel zie als HET definitieve geluid van metal. Metal in haar meest pure en meest geraffineerde vorm.
Ik heb jazz en klassieke muziek, theorie en compositie, gestudeerd op school en ik weet zeker dat me dat ook beïnvloed heeft tot op zekere hoogte, maar het gaat erom dat ik die opleiding heb gedaan om mijn muzikantschap naar een hoger niveau te tillen en zodoende metal naar een hoger niveau te brengen.
2019 lijkt een geweldig jaar te worden voor thrash. Albums van Death Angel, Testament, Megadeth, Possessed, Exumer en Onslaught. Is er iets waar je naar uitkijkt?
Megadeth … altijd. Mensen kunnen over Dave Mustaine zeggen wat ze willen, maar ik ken geen enkele artiest, in welk genre dan ook, die zichzelf elke keer weer opnieuw uitvindt zoals hij dat doet op elk nieuw album. Zeker toen ze terugkwamen met The System Has Failed, en elk album sindsdien zie ik als een innovatieve uitvoering. En dat allemaal op een leeftijd waarop de meeste artiesten teren op hun nostalgische uitgaven. Megadeth blijft maar beter worden en het einde is nog niet in zicht. Het is eigenlijk best demotiverend.
Ik wacht ook op het nieuwe album van Canadese thrashlegende Sacrifice. Hetzelfde verhaal gaat hier op dat ze steeds beter worden met elk album. Hun manager moest een voogdijschap tekenen voor die jongens zodat ze vrij konden krijgen van school zodat ze konden toeren met Mötorhead en Venom. Ook de namen die jij noemt, zeker Death Angel, aangezien ik een teaser van hen heb gehoord.
Al het bovengenoemde, houd ons in de gaten! Wink, wink, nudge, nudge.
Als je niet naar Omicida, of een andere metal band luistert, wat luister je dan? Heb je guilty pleasures?
Steel Panther en Shout At the Devil Mötley Crüe. Ben ik even een poser!
Maar serieus. Over Steel Panther kunnen ze zeggen wat ze willen over het imago en de inhoud van de teksten, maar je kunt het talent niet ontkennen. Of de geweldige stem van Michael Starr.
Mötley Crüe? Wel, het hele “poser tegen thrasher” ding is oud en als iemand daarover wil beginnen… Ik heb de tijd beleefd dat het echt een ding was en ik kan zeggen dat de bands in die tijd, aan beide kanten, heel hard moesten lachen om het hele gedoe. Uiteindelijk waren ze allemaal samen aan het feesten en trokken ze samen op.
Ik weet nog dat ik vroeger de interviews las met de grote namen van die tijd, over de hoeveelheid subgenres van metal. Iemand als Tom G Warrior of Cronos zei dan iets als, black metal, blue metal, false metal, thrash metal, het is allemaal metal. Hoewel ik in die tijd meer naar de thrash leunde, waardeer ik die kijk op het onderwerp nu meer dan ooit. Tegenwoordig houd ik meer van het uitvoeren van thrash dan ik van het luister ernaar heb gedaan. Dat is waarschijnlijk een natuurlijke progressie als artiest.
De laatste woorden zijn voor jou. Wat wil je nog kwijt aan onze Nederlandse en Belgische lezers?
Ik heb een hekel aan motivatie-onzin maar toch geef ik jullie wat motiverends. Elk moment is er een kans dat er iets negatiefs gebeurt en elke beslissing die we nemen, hoe klein ook, zorgt voor een domino-effect dat onze levensbestemming voorgoed beïnvloedt. Als ik je nou vertel dat er, net als dat negatieve effect, een even grote kans is dat er iets positiefs gebeurt? Nou daar heb je het! Je hebt net zoveel kans dat er een vliegtuig op je neerstort, als de kans die je hebt om de loterij te winnen. Het is aan jou om de kansen te zien als ze zich voordoen en ze dan te grijpen!
Ik heb dat gedaan en ik ben eeuwig blij en dankbaar dat me dat bij Omicida heeft gebracht. Ik hoop dat iedereen, minstens één keer in zijn/haar leven, mag ervaren wat ik heb ervaren sinds Omicida mij tot haar zanger heeft benoemd. Sinds ik als 13 jarig jochie idool was van alle grote namen als Ozzy, Vince Neil, David Lee Roth, James Hetfield, Dave Mustaine, Bruce Dickinson, etc., was het mijn droom om net als hen te wezen. Nu is die droom binnen bereik en dat kan iedereen overkomen, wat je doelen ook zijn.
Geef nooit op! Als je het gevoel hebt op te geven en stopt met zoeken kom je er achter dat je dichter bij je doel bent dan je gedacht had. Net als Columbus’ reis, was het het laatste stukje, net voor ze land bereikten, dat het meest moeilijke was. Geef dus nooit op en doe geen compromissen, wat voor obstakels het leven je ook voorschotelt. Cheers.
Links: