Wie aan black metal denkt, neigt er al gauw naar om naar onze noorderburen te wijzen. En voor een goede reden. Waar van origine de band Venom met de term ‘black metal’ kwam, hebben bands als Mayhem, Darkthrone, Emperor, Enslaved en vele anderen het genre verder gevormd. En ook Zweden speelde (en speelt) daar een grote rol in. Dus dan is mijn interesse toch gekieteld wanneer ik lees dat er een debuutalbum uitkomt van een Zweedse blackmetalband. Het gaat hier over Wolfcross en het album From The North. Dertien in een dozijn, of toch origineel?
Beginnend met So I Return moet ik bij de leadmelodie meteen denken aan Necrophobic en de stijl black metal die zij speelt (tevens komt Necrophobic ook uit Zweden). Dat is een gevoel dat mij de rest van het album niet meer los zal laten, maar daar later meer over. Bekijk ik de track objectief, dan is er genoeg zwart metaal om van te genieten. De riffs zijn rauw, de drums krachtig en de zang ijskil. Het tempo mag er heel even uit bij Old Sinner, dat haast begint als doom metal, maar dan toch weer overgaat in een mid-tempo banger. De basgitaar komt hier heerlijk door de mix heen, moet ik zeggen. Halverwege komen de blastbeats weer terug en grappig genoeg doet de zang van Vorgoth mij hier bij vlagen denken aan Shagrath van Dimmu Borgir. Elke keer als de track voorbij komt betrap ik mijzelf op die gedachtengang. Wat meer rechttoe, rechtaan black metal krijgt de luisteraar bij Enochian Key, tenminste… aan het begin. Al gauw neigt het toch weer naar de stijl van een zeker landgenoot.
Dan is het tijd voor mijn favoriet van deze plaat, vanwege een toch wel memorabele riff en zanglijn: Magna Mater Daemonum. Toegegeven, de titel bekt niet echt lekker, maar dit is echt zo’n track om bij te headbangen: bij het refrein de vuisten in de lucht pompen en bij de coupletten de moshpit induiken. Brute dood en verderf krijg je met Självmordspakt, alsook bij Possessed by Death. Met Svart Speed Metal voel ik zo af en toe een knipoog naar Venom, met name de aanpak en opbouw van de compositie. Best leuk gedaan! Dan een track waar ik continu het gevoel krijg dat dit een cover is, maar alles wijst er op dat dit een originele track is. Het refrein en de aanpak van de zang klinkt mij zo ontzettend bekend in de oren, maar ik kom er maar niet op waar ik dit eerder heb gehoord. Heel frustrerend. Zijn er lezers en luisteraars die begrijpen wat ik hiermee bedoel? Hekkensluiter en tevens de titeltrack doet nog even samenvatten wat we op dit album hebben gehoord.
Voor een debuutalbum en een band die pas meegaat sinds 2015, heeft Wolfcross het meer dan goed voor elkaar met From The North. Pakkende nummers, heerlijke agressie, fijne productie en al met al het recept voor goede black metal. Maar waar dan toch duidelijk nog wat verfijning nodig is, is bij een eigen identiteit creëren. Ik hoor ontzettend veel vergelijkenissen met landgenoot Necrophobic, maar dan (nog?) niet van hetzelfde niveau. Het gaat te ver om te zeggen dat dit weer dertien in een dozijn is, daar zijn de heren van Wolfcross oprecht te goed voor, maar er is zeker ruimte voor verbetering. Neemt niet weg dat dit voor een debuutalbum een knappe prestatie is!
Score:
74/100
Label:
Grind to Death Records, 2022
Tracklisting:
- So I Return
- Old Sinner
- Enochian Key
- Magna Mater Daemonum
- Självmordspakt
- Possessed by Death
- Helgd hägne grifterna
- Svart Speed Metal
- Heathen Heart
- From the North
Line-up:
- B. Vorgoth – Zang, basgitaar
- Galerius – Gitaar
- Anoth – Gitaar
- Nebirus – Drums
Links: