Whitechapel brengt met Hymns in Dissonance zijn meest brute en duistere album tot nu toe uit. Volgens gitarist Alex Wade is het doel simpel: “Geen grenzen; er is niets liefs aan dit album, van de riffs tot de teksten en de algehele sfeer.” Dit is een behoorlijke stap weg van de introspectieve richting die werd ingezet vanaf Mark of the Blade en verder werd uitgediept in The Valley en Kin. Een progressieve ontwikkeling waarbij je je afvraagt of op de nieuwe plaat de zoektocht naar je innerlijke zelf nog verder wordt onderzocht en de muzikale stijl verweven wordt met de aangewakkerde emoties die je bij zo’n intrinsieke exploratie tegenkomt. Oftewel, wordt het nu allemaal wel erg zoetsappig voor Whitechapel-begrippen?
Nou, zoals al in de intro is beschreven: er is niets liefs aan dit album en ik kan zeggen dat dat klopt als een zwerende vinger. We gaan het snoeiharde verhaal dapper aan! Het album vertelt het verhaal van een cultist die volgelingen verzamelt en via duister gezang tijdens een van de hymnes een portaal wil openen. De titel Hymns in Dissonance heeft een bewuste tegenstelling in zich: hymnes staan normaal gesproken voor harmonie en melodie, terwijl dissonantie juist kwaad en spanning vertegenwoordigt. De nummers zelf symboliseren de zeven hoofdzonden, verdeeld over nummer drie tot en met tien waarvan de eerste twee tracks de introductie vormen. Hiermee zijn we tevens aanbeland bij wellicht het einde van de zoektocht van Phil Bozeman, waar hij uiteindelijk is aanbeland bij waar het allemaal mee is begonnen: het maken van keiharde duistere en agressieve metal. Nou, we kunnen er alleen maar blij mee zijn.
Tien nummers telt dit nieuwe plaatje en het geheel start met een bruut deathcorenummer genaamd Prisoner 666, dat met veel bombarie aanvangt. Het is ook terug naar de roots waarbij de brute deathcore van de eerste platen weer duidelijk terug te horen is. De beukende breaks en de bulderende zang doen oude tijden weer herleven. En naast het geweld hoor je toch ook heel fijne nuances en ragfijne melodieuze toevoegingen die het nummer naar een hoog niveau tillen.
Het titelnummer blaast van meet af aan de speakers uit en laat er geen twijfel over bestaan wat Whitechapel ons gaat bieden. Snakharde deathcore is het ook hier weer! Maar niet helemaal, want er wordt gewoon een geweldig stukje supersnelle hardcore ingegooid. Wat klinkt dat lekker zeg! Het transformeert de botte en lompe deathcore in een opgefokt circus waar je u tegen zegt. En daarmee is het nog niet over met de verwennerij want de solo’s die het nummer sieren klinken erg goed en passend. Wat een gigant van een nummer, zoveel wisselende muzikale ideeën zijn er in deze vijf minuten verweven. Snel, langzaam, pompend, vertellend en majestueus. Het zit er allemaal in.
Het instrumentale Ex Infirnis is een ritualistisch geheel waar de cultists te horen zijn die roepen om het eerdergenoemde portaal te openen.
Hate Cult Ritual is een hard en snel nummer waarbij ongenadig tekeer wordt gegaan. Meer death metal, Bloodbath-inspiratie?, dan deathcore en ik vind het goed hoor. Prima solo’s zijn er te horen en het ramt maar door en door met ook hier weer de hogere, bijna krijszang van Phil. Ook een lekker stampend gedeelte net over de helft van het nummer met bezwerende riffs.
Bedlam is een nummer zonder al teveel poespas en beukt lekker weg en zo vervolgen we met een subtiel intro in Mammoth God. Wat volgt, is bijna een puur deathmetalnummer en worden er naast een haast episch gevoel een paar verrekt lekkere riffs en solo’s op de mat gelegd. Ik ben helemaal niet vies van deathcore maar Whitechapel laat hier horen ook wel heel gave death metal te kunnen maken en mag dus best verder blijven experimenteren in die hoek.
En zo maken we ons op voor het slotstuk, Nothing is Coming for Any of Us, wat naar eigen zeggen het klapstuk van deze plaat moet worden. Het moet de luisteraar vangen en achterlaten met een gevoel van “wow”. Nou heb ik het gevoel van wow al vanaf nummertje één maar ik moet zeggen dat er een dappere poging gedaan wordt dit het beste nummer van de plaat te laten zijn. Alles komt hier samen, de bruutheid, de snelheid, maar vooral ook de melodieuze en vooral emotionele gitaarlijnen. Dit is een majestueus nummer, zonder twijfel, maar of het de beste is, durf ik niet te zeggen.
Zoals wellicht nu wel duidelijk, ik ben zeer onder de indruk van de nieuwe Whitechapel. Ik ben er ook bewust onbevangen ingestapt en heb niet weer de gehele discografie beluisterd eer ik aan deze recensie begon. Ik kan me namelijk voorstellen dat de fans die zijn aangehaakt tijdens de latere periode van Whitechapel, met Kin als slotstuk, zich een hoedje schrikken van deze plaat. Ook kan ik me voorstellen dat de fans van het eerste uur hun hart weer op kunnen halen, want ik kan wel stellen: er is geen enkele cleane zang te horen. We zullen zien wat het de band brengt de komende tijd.
Dit is een absolute topplaat die hier en daar op eindejaarslijstjes zal verschijnen. Tussen Lorna Shore, Signs of the Swarm, Slaughter to Prevail, Within Destruction en Shadow of Intent, die dit jaar nieuwe deathcoreplaatjes uitbrengen, mag Whitechapel absoluut niet ontbreken.
Score:
88/100
Label:
Metal Blade Records, 2025
Tracklisting:
- Prisoner 666
- Hymns in Dissonance
- Diabolic Slumber
- A Visceral Retch
- Ex Infernis
- Hate Cult Ritual
- The Abysmal Gospel
- Mammoth God
- Nothing Is Coming for Any of Us
Line-up:
- Phil Bozeman – Vocalen
- Ben Savage – Gitaar
- Alex Wade – Gitaar
- Zach Householder – Gitaar
- Gabe Crisp – Basgitaar
- Brandon Zackey – Drums
Links: