Mijn vriendin noemde me laatst een zuurpruim, toen ik een keer verzuchtte dat veel zaken vroeger beter waren. Ze wist eraan toe te voegen dat ik ook mijn ogen en oren open moet doen wat er op dit moment gaande is. Sorry, ik kan het niet laten, want ik ga het toch weer doen: sommige muziek werkte vroeger gewoon beter. Er zijn diverse stromingen die de tand des tijds lastig hebben doorstaan. Of dat aan mij of aan het het gebodene ligt, laat ik even in het midden. Ik neem als voorbeeld de groove metal in de jaren ’90, waar Pantera een patent op had. Uit het kielzog van de Texaanse grootheid kwamen veel bands voort die hetzelfde niveau probeerden te halen, maar daar (soms hopeloos) niet in slaagden. Ik heb honderden bands en platen gehoord waarbij het goedkeurend meeknikken was, maar nadat de nummers afgelopen waren kon ik geen een noot, riff of melodie meer voor de geest halen. Een goed voorbeeld was de band Pissing Razors. Die deden veel goed, aangename stem, goede groove, maar het bleef niet hangen.
En aan die band doet het Australische Where the Devil mij denken. Zelf meent de band ook invloeden van Hatebreed en Killswitch Engage te verwerken, maar laat je daar niet door foppen. Het is vooral groove metal wat de klok slaat. En dat is niet per se erg. Ik ben een – mits goed uitgevoerd – liefhebber van de stijl. De mannen uit het Australische Newcastle hebben in het afgelopen jaar diverse singles de wereld in geslingerd. Nu werd het blijkbaar tijd om deze singles te bundelen en op cd uit te brengen. En dat is ook meteen het nadeel: het klinkt niet als één geheel. Geluidstechnisch vooral. Zo knalt het nummer Moments of Tangency uit de speakers met een fijn geluid, maar op een nummer als Descending Death klinkt alles heel gecomprimeerd.
Afgezien van het geluid musiceren de heren goed. De basis bestaat vooral uit groove, maar af en toe zoekt de band de versnelling op en laat Where the Devil band horen er deftig op los te kunnen beuken. Zoals bij Descending Death en Beast, die de meeste hardcore-invloeden herbergen. De heren weten de juiste agressie en energie over te brengen, maar kunnen ook gas terugnemen om een nummer meer te laten ademen, zoals het goed gekozen, dreigende middenstuk in Beaten Down Broken Crown. Reaching is een ander voorbeeld, waarbij er uitgerekte schreeuwzang wordt gebruikt over een groovende midtempo basis. Dit nummer kent ook wat meer sfeervolle, melodieuze gitaarriffs.
Een nummer als Misery daarentegen, slaat de plank ietwat mis. Hier gaat de band wel erg opzichtig richting de nu-metal. In de zang klinkt ietwat te veel pathos door en de riffs zijn iets te archetypisch nu-metal. Het kent wel het meest catchy refrein van de plaat, maar goed, dat hoeft niet altijd een pre te zijn natuurlijk.
De nummers zijn hoorbaar met veel overgave en plezier ingespeeld. Iedereen hanteert zijn instrument goed. Met een hoofdrol voor de aangename schreeuwzang van zanger Bob. Hij schreeuwt verstaanbaar en kan zijn woorden goed rekken, wat bijdraagt aan groove die de rest van de band in hun nummers verwerken. Dit is ook muziek dat op een festival goed gedijt. Perfecte muziek om bier op te drinken. Er gaat een soort jeugdig enthousiasme uit van de muziek. Hopelijk opent deze EP wat deuren voor de band. Festivals of shows. Het is de heren gegund.
Label:
Eigen Beheer, 2022
Tracklisting:
- Moments of Tangency
- Reaching
- Misery
- Descending Death
- Beaten Down Broken Crown
- Beast
Line-up:
- Ben Pennifold – Zang
- Rob Carstein – Drums
- Ben Hosking – Gitaar
- Daniel Wilson – Gitaar
- Hamish Unahi – Basgitaar
Links: