Ik heb deze band ooit live gezien, jaren geleden weliswaar… dat moet december 2012 geweest zijn, in Hoogeveen. Dat was zelfs nog voor de release van hun eerste langspeler Odium Humani Generis. Een snuifje nostalgie komt dan ook naar boven nu dat de nieuwe plaat Illustra Nos hier ter review ligt.
Dit Illustra Nos vind ik niet eenvoudig te verteren. Het is allemaal goed gebracht en de bandleden hebben hun instrumenten bijzonder goed onder controle, maar het ontbreekt aan overtuiging. Nummers als Gloria Mundi en Reverence spreken me wel aan maar er ontbreekt iets. Ik stel me ook de vraag waarom er een cello, trompet en trombone op deze release gebruikt moeten worden? Ja, we horen nu en dan wel eens gekke zaken passeren. Denk bijvoorbeeld maar aan de banjo op een van de releases van Taake. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat de kerels van Weltschmerz met deze gekkigheden niet overdrijven, het creëert daarentegen wel een speciale sfeer. Zeker in Reverence past de cello dan weer perfect… lastig… Ook na meerdere draaibeurten begrijp en voel ik de plaat niet helemaal.
Let wel, de productie is bovengemiddeld en geeft wel net die vettigheid mee die je nodig hebt. Jammer dat de bas te slap is ingemixt. Wil je toch een vergelijkende band horen om dit alles hierboven te kunnen plaatsen, dan duikt vaak de naam op van Den Saakaldte ten tijde van Ol, Morke og Depression uit 2007 of All Hail Pessimism uit 2009.
Het schilderij ‘Black painting I’ uit 2002, dat gebruikt wordt op de hoes, is wel bijzonder fascinerend. Deze is afkomstig van de Engelse kunstenares Cecily Brown. Ik zie wel niet direct de link met de muziek en de albumtitel wat me dan weer brengt bij het punt… ik ben niet helemaal mee met deze plaat.
Score:
70/100
Label:
Redefining Darkness Records, 2018.
Tracklisting:
- Until The Bitter End
- Ecce Homo
- Gloria Mundi
- Down The Maelstrom
- Reverence
- Threnody For Those Who Wander Under The Sun
Line-up:
- Valr – drum
- Hraesvelg – gitaar, bas
- Hreim – zang
Links: