Twee jaar na het niet al te vrolijk getitelde Misery Rites keren de Canadezen van WAKE terug aan het front met Devouring Ruin. Waar zanger Kyle op het vorige album vooral zijn aandrang tot zelfdestructie uitschreeuwde, is hij nu een stapje verder: hij blikt terug op alles dat hij daarbij achter zich heeft moeten laten en beseft dat hij van zichzelf verloren heeft. Dacht ik even lekker een ongecompliceerd grindcoreplaatje uit de Zware Lijst te trekken!
WAKE brengt genoemde zelfkastijding in gelaagde, afwisselende en soms striemend straffende muziek. De gitaristen schakelen met behulp van de flexibele ritmesectie gemakkelijk van atonale “hoog over” leads naar beukende riffs en de zang is al niet minder gevarieerd. De demonen van onze vriend Kyle nemen kennelijk vele vormen aan.
Oké, gelaagd en afwisselend dus, maar dat is toch niet zo uitzonderlijk in het zware genre? Eens, dus pakken we opener Dissolve and Release en het opvolgende Kana Tevoro (Kania! Kania!) er maar eens bij om duidelijk te maken dat WAKE toch heel wat verscheidener uit de hoek komt dan gebruikelijk. Het begint allemaal voorzichtig met een baspartijtje dat doet denken dat we een zwaar uurtje alt-rock voor de kiezen gaan krijgen. Langzaam worden echter de postregionen betreden die kennelijk redelijk in de buurt van Groot Brittannië (in de jaren ’80) liggen. Lang verblijven we daar echter niet, want een blackened hardcore schreeuw sleurt ons woest de extreme metalregionen in. Toch is de sfeer nog uiterst doomy en donker. Wel doorprikken technische gitaarloopjes deze duisternis steeds vaker en voel je bijna de spanning die zich opbouwt in drummer Josh Bueckert. Die wil los! Na een outro waarin elke lettergreep een woedeuitbarsting is, mag dat, want het drumwerk op de tweede track is van het begin aan een hoog tempo. Hier vinden grunt en hardcoreschreeuw elkaar in een grindcore “duet” dat naast de rappe drums steunt op gitaarpartijen die zonder moeite van licht dissonant naar etherisch melodieus schuiven. De wat dreinende passages met blackinvloeden in het nummer blijken tot tweemaal toe de opmaat te zijn voor een ziedende grindcorepassage (cue Josh Bueckert!).
Mouth of Abolition werd eerder al door Translation Loss Records naar voren geschoven als track die laat zien dat WAKE zijn “genre veranderende geluid” oprekt voorbij zijn eerdere releases. Altijd fijn wanneer een platenmaatschappij zo achter zijn releases gaat staan! In de praktijk betekent het echter vooral dat de song eerder melodieus dan agressief is. Gevoelige, bijna hypnotiserende leadpartijen kronkelen vol feedback om elkaar heen. Het is de brute zang die de kracht en zwaarte in het nummer legt. Ben Hutcherson (Khemmis, Glacial Tomb) overigens speelt het nummer met een majestueuze solo naar een fraai einde.
Het eerder genoemde Torchbearer dan is een monsterlijke track van meer dan tien minuten die sludgegewijs voortstappend en stevig feedbackend opbouwt naar snellere blackstukken, waarbij Kyle zijn diepe grunt zelfs verlaat voor een heuse black scream. Wanneer hij vervolgens terugvalt op zijn voornaamste en zwaarste wapen kan het contrast niet groter zijn. Ik weet dat het woord monumentaal aan erosie onderhevig is door overmatig gebruik, maar mij komt voor dat het woord voor een song als deze is uitgevonden. En horen we daar niet ineens een thrashriff?
Na de mix van stijlen van het langste nummer van de plaat zijn In the Lair of the Rat Kings en Monuments to Impiety uiterst gefocuste (moderne) grind-aanvallen, maar wel met een twist. Zo zijn daar de naar het atonale neigende gitaarpartijen in beide tracks, een open rockpassage in eerstgenoemde en weer zo’n kosmische gitaarlead in de tweede. Het zijn broodnodige hooks. Een plaat in dit genre die vijfenveertig minuten duurt, vraagt nu eenmaal veel van de luisteraar en het is fijn als die er dan ook iets voor terug krijgt. WAKE weet dit en houdt het tot het einde spannend met de intrigerende, wat moeilijk te plaatsen afsluiter. Ja, Bueckert steelt ook hier weer de show met hoge tempi, maar het gitaarwerk kan toch lastig als grindcore worden geduid. Er is veeleer sprake van (post-)black terwijl Kyle al de stemmen die hij op het album gebruikt over elkaar lijkt te leggen.
En zo noem ik, me concentrerend op de hoogtepunten van het album, toch bijna alle nummers. Het zegt genoeg: Devouring Ruin is een zeer sterke plaat. De enige kanttekening die je zou kunnen hebben is dat WAKE – wat de platenmaatschappij ook mag zeggen – soms net wat meer binnen de paden van het genre blijft dan bijvoorbeeld Full Of Hell. Dat neemt echter niet weg dat we dit jaar nog weinig platen hebben gehoord die qua intensiteit in de buurt komen.
Score:
85/100
Label:
Translation Loss Records, 2020
Tracklisting:
- Dissolve and Release
- Kana Tevoro (Kania! Kania!)
- This Abyssal Plain
- Elegy
- Mouth of Abolition
- Paean
- Torchbearer
- In the Lair of the Rat Kings
- Monuments to Impiety
- The Procession (Death March to Eternity)
Line-up:
- Rob LaChance – Gitaar
- Kyle Ball – Vocalen
- Arjun Gill – Gitaar
- Josh Bueckert – Drums
- Ryan Kennedy – Basgitaar
Links: