Vulvodynia – Praenuntius Infiniti

Ik hou van brutal death metal. Ik hou zelfs van brutal deathcore. Ik hou zelfs van infantiel brutale deathcore en zelfs van übertechnical brutal vegan deathcore. Waking The Cadaver? Infant Annihilator? Acranius? Geef maar hier. Zelfs de frisse en viriele springveer deathcore die je via Unique Leader meer en meer tegenkomt kan ik op regelmatige basis zonder al te veel schaamte uit mijn speakers laten komen. Vulvodynia uit Zuid-Afrika is een naam die de laatste tijd vaak opduikt en dus voelde ik me verplicht deze vierde langspeler te aanvaarden. Ik dacht dat Vulvodynia een stad was in Oekraïne (geen idee hoe ik daar bij kom, help me asjeblieft), maar het is kutpijn uit Zuid-Afrika, één van de landen met de hoogste graad van verkrachtingen ter wereld (9.556 geregistreerde gevallen in de maanden juli, augustus en september 2021). Hoe fout.

Vulvodynia dus. Een prototype van moderne deathcore, waarin geprobeerd wordt om brutale death metal modules te koppelen aan een vorm van catchy gitaarmisbruik, technische foefjes en slam humor. Veel vingervlugge spielerei, veel brutale opsmuk omwille van de opsmuk, weinig inhoud en weinig slagkracht. Neem de veel te frivole en halfgare riffs weg, gooi de rikketikkende plastiekdrums op de vuilnisbelt en zet de soms best wel indrukwekkende vocalen van frontman Duncan Bentley (kennen we ook van
XavlegbmaofffassssitimiwoamndutroabcwapwaeiippohfffX) en zijn microfoongasten (Matti Way op het titelnummer is hij dé uitblinker) even apart en er schiet zo goed als niets over wat de moeite waard is om binnengelaten te worden in je gehoorgang. Behalve Oliver Rae Aleron (Archspire), die ook even meedoet. Die mag met eender wat eender waar binnenkomen, die geneest je zelfs van Vulvodynia.

Ik hoor u denken dat je dat dan maar niet moet doen. Goede redenering, ik geef het toe (bravo). Alleen moet je dan wel bestand zijn tegen de keyboardriedels van de Australische deerne Misstiq aka Ursula Kurasik. Niet dat die dame op zich geen talent heeft – ga gerust even surfen op de streams van haar YouTube-kanaal om daarvan overtuigd te worden – maar in combinatie met de oppervlakkig deathcore op Praenuntius Infiniti, die bijzonder basaal geassembleerd werd, is het niet meteen een meerwaarde. Integendeel. De bestaande kutirritatie groeit er alleen maar door en de weke slamper sleept zich gekunsteld naar het einde.

Geen idee waarom dit zoveel mensen aantrekt, het ontgaat mij. Misschien is het Maniac uit de clip? Misschien omdat het toch nog steeds om het grote Unique Leader gaat? Hoe dan ook is het allesbehalve een Infant Annihilator, deze creatie. Geen Waking the Cadaver, geen Acranius. Ik raad jullie allemaal aan om meteen, nu, de nieuwe clip van Ingested op te zoeken en je glimlach terug te krijgen.

Oja, Vojvodina, dat is het! In Servië, niet Oekraïne.

Score:

62/100

Label:

Unique Leader, 2021

Tracklisting:

1. Praenuntius Infiniti (intro)
2. The Shadowy Descent of Gaia
3. Eternal Wasteland of Galaxies
4. Praenuntius Ascends 05:21
5. Banquet of Enigmatic Horrors Pt 1: Terror
6. Banquet of Enigmatic Horrors Pt 2: Agony
7. Whispers of Calamity
8. The Seven Judges
9. Ravenous Revolution
10. A Cosmic Betrayal
11. The War Within
12. Forging The Deity Crusher
13. Funeral Ov The Gods
14. Deicidal Finality

Line-up:

  • Luke Haarhoff – Gitaar
  • Duncan Bentley – Keel
  • Kris Xenopoulos – Bas, Gitaar
  • Chris van der Walt – Bas
  • Thomas Hughes – Drums
  • Lwandile Prusent – Gitaar

Links: