Vreid zal wel nooit loskomen van zijn geschiedenis. Dat hoeft ook niet. De band is immers duidelijk gesteld op zijn achtergrond en culturele erfgoed. Het tempo waarin nieuwe albums elkaar opvolgen is de afgelopen jaren teruggezakt naar één per drie jaar.
De melodieuze black ‘n roll van Vreid wist in het verleden al heel wat zielen te winnen. Ditmaal is de muzikale richting uitgebreider. Bassist Jarle Hváll Kvåle is verantwoordelijk voor het concept. Ditmaal een semi-autobiografisch verhaal over een hoofdpersoon genaamde ‘E’. Hij duidt het zelf als “een combinatie tussen fictie en werkelijkheid, misschien zelfs beide”. Geen idee wat dat betekent, maar het klinkt wel diepzinnig.
De typische leads die je bij zogenaamde sognametal verwacht vind je terug op Wolves of the Sea. De overvloedige toetsen in het liedje scheppen zowel atmosfeer als dramatiek. Dit is zoals Vreid op zijn best klinkt: met hoop en verlangen, met een been in het verleden en een been in het heden. Andere invloeden zijn ook terug te vinden, en dan met name melancholische rock. Een pad dat Satyricon recent ook bewandelde met een track als Phoenix. Datzelfde gevoel roept Vreid hier op wanneer er samenzang onder kalme drumritmes volgt op The Morning Red. Het is wel een wat traag en depressief lied, zonder echt op een ‘wow-factor’ uit te komen. Dit is subjectief, maar het komt op mij wat overgeanalyseerd over. Dazed and Reduced biedt ook een sterke nadruk op melancholische rock. Het drumwerk werkt vertragend. Dat is wellicht juist de bedoeling. De muziek is doordrenkt met depressie, weemoed en verlangen naar vroeger. De vocalen schommelen tussen cleane zang, screams en ietwat geforceerde gekke stemmetjes. Het past wel bij het tekstuele concept. De cleane vocalen liggen een beetje ver in de mix, en de zanglijnen zijn nogal eendimensionaal, voorzichtig en eentonig gebracht.
Into The Mountains bevat keyboardstukken die zijn opgenomen door Valfar. Het betrof hier de lay-out voor een nog te schrijven nummer, dat nu pas het daglicht ziet. Het verrast niet, want ook de riffs doen hier erg herkenbaar aan (Journey to the End). Vet om weer eens dat geluid terug te horen, in zo’n herkenbare vorm. De keyboards die rond 3:30 de kop opsteken doen een beetje ‘goofy’ aan. Daar had nog wel wat bewerking in gezeten, voordat het ook daadwerkelijk was uitgebracht. Nu lijkt het een beetje een soort rauwe onbewerkte versie die ertussen is gekwakt. Dat is het volgens mij ook, maar of het zo bedoeld is? Vraag het me af.
Uiteindelijk is dit regenachtige melancholische album best een kluif. De stap richting melancholische rock is gedurfd, maar vooral op het vocale aspect is de impact niet bovengemiddeld. Het idee is goed, maar ik ben niet helemaal verkocht door de uitvoering. Muzikaal zet de band een strak en solide werk neer, waar duidelijk aandacht in zit. De vloeiende overgangen en melodieuze leads zijn onderhoudend. De melancholische rock en black ‘n roll passen goed bij deze band, maar wellicht eens investeren in iemand die de cleane stukken met meer overtuiging kan brengen. Op het vlak van gedenkwaardigheid mis ik ook blijvende impact. Al met al een solide plaat, maar niet meer dan dat.
Score:
75/100
Label:
Season Of Mist, 2021
Tracklisting:
- Wild North West
- Wolves at Sea
- The Morning Red
- Shadows of Aurora
- Spikes of God
- Dazed and Reduced
- Into the Mountains
- Shadowland
Line-up:
- Jarle Hváll Kvåle – Basgitaar, keyboards, vocalen, gitaar
- Sture Dingsøyr – Vocalen, gitaar
- Jørn Holen – Drums
- Stian Bakketeig – Gitaar
Links: