Unholdun – Fœhn

Geschreven door op 18-11-2024 om 21:20.

Föhn jij je haar wel eens? Ik? Ik heb het nooit gedaan. Zo een blaastoestel op je welige haardos, nee liever niet. Intussen is die welige haardos volledig verdwenen en is het enige föhnen het beluisteren van de debuutplaat van het Franse Unholdun, inderdaad, Fœhn. Klinkt allemaal nog al behoorlijk amusant deze inleiding. De muziek van dit ex-lid van het Franse extreme blackmetalgezelschap, Hyrgal, is dat natuurlijk allerminst. Alexis Chiambretto laat zich op de drumkruk bijzitten door Rémi Serafino. Niet moeilijk want die laatste heeft ook een verleden in Hyrgal.

De heren hebben al een EP uit maar die is mij en de redactie toch ontgaan vermoedelijk omdat ze in eigen beheer uitkwam. Dit eerste album komt via het Duitse Purity Through Fire Records. Een label dat vaak een neus heeft voor goede (melodische) black metal. Ik lees in de meegeleverde informatiebundel dat er ook linken vallen te maken, op muzikaal vlak dan wel te verstaan, met de Canadese, lees Quebecaanse, scene. Ik ben benieuwd.

Kijk je naar de titels van dit album dan lijkt het wel alsof de heer Chiambretto je mee wil nemen doorheen het landschap waarin hij is opgegroeid. Het is misschien ook meteen een verwijzing naar het verleden want in de muziek hoor je toch ook wel waar zijn voorliefde ligt. Een tokkelpartij die wordt ondersteund door een ijskoude wind brengt je meteen naar de het dal, naar een vallei. Het zal geen gemakkelijke trip worden, het wordt een helse klus je te bevrijden van de natuurelementen. De kouelijke gitaarthema’s doen er natuurlijk niet direct goed aan. Je voelt een blastbeat maar die komt niet. Eerst wordt er nog wat in de zompige drassige grond gestampt terwijl de heer Chiambretto de ene vocale lijn na de andere uitkotst. Maar die blast komt toch en hoe! Het geheel geluid van dit Unholdun leunt toch ook sterk aan bij Hyrgal, het is wel minder vunzig en er zit iets meer finesse in maar toch.

Messcherp en ijskoud blaast de wind vervolgens door de bossen die de vallei flankeren. Heerlijk hoe rudimentair het geluid op deze plaat is gehouden. Het geeft al de instrumenten de ruimte die ze nodig hebben om hun avontuurlijke doch smerige verhaal te vertellen. Luister naar die agressief ingespeelde drumpartijen in Fôrets. In datzelfde nummer zit er nog een verrassing verstopt, paganeske heldere zang, ook al duurt het maar luttele ogenblikken. Vermoedelijk zit er ergens die dikke bomen die het ondoordringbare woud vormen toch ook wel een spelonk verstopt die je toegang verschaft tot een grot. Dit Unholdun beschrijft je de weg er naar toe althans vrij direct en brutaal. Godsherejezussatanskinderen nog aan toe. Wat een strak spel leggen de twee heren hier toch op het grasveldje, zelden gehoord! Indrukwekkend.

Glaciers doet je van de top van de berg terug naar het diepe dal glijden, het is een nummer dat ook door zijn speelduur toch wat meer variatie brengt. Koud en kil is het zeker en dat blijft ook het devies voor de rest van de plaat. Eeuwige sneeuw sluit weer aan met de eerste nummers op de plaat terwijl Cimes de plaat wil laten eindigen met een piekmomentje.

Unholdun is de verderzetting van Hyrgal maar dan op geheel eigen wijze. De band kiest voor iets minder vunzigheid en iets meer kouelijkheid in hun composities, heerlijk! Aanschaffen die hap! Jaarlijstmateriaal!

Score:

90/100

Label:

Purity Through Fire Records, 2024

Tracklisting:

  1. Combes
  2. Fôrets
  3. Cavernes
  4. Glaciers
  5. Neiges Éternelles
  6. Cimes

Line-up:

  • Alexis Chiambretto – Zang, alle instrumenten
  • Rémi Serafino – Drum

Links: