Tyrant Eyes – The Sound of Persistance
Eigen Beheer, 2011
Na drie kwartier naar The Sound of Persistance geluisterd te hebben moet ik bekennen dat me niet volledig duidelijk is wat Tyrant Eyes hier precies probeert te doen. Muzikaal zit de band ergens tussen gothic rock en metal in, met een plukje thrash en death, gewoon omdat het kan. De band weet niet wat voor stijl er gespeeld moet worden, en dat leidt tot een zeer gefragmenteerd en onevenwichtig werkje wat gewoon niet lekker in elkaar zit. Er is echter één reddende factor op The Sounds of Persistance: de vocalen worden verzorgd door koekiemonster.
Serieus? Ja, ik denk het wel. Claudius Bormuth braakt de zanglijnen uit, brult en tiert dat het een lieve lust is en klinkt daarbij constant als koekiemonster, wat, als je het eenmaal doorhebt, enorm op de lachspieren werkt, zeker als je enigszins visueel ingesteld bent. Gevolg is dat The Sound of Persistance als één grote grap klinkt, en overkomt als het beste (en enige) metalalbum wat de studio van Jim Henson heeft voortgebracht. Goed op feesten en partijen, maar uiteraard met de beste wil van de wereld niet serieus te nemen. Prima, dat geluid van volharding, maar houd er maar mee op, heren.
Tracklisting:
- Another Ray Of Light
- Beginning Of The End
- No Way No Limit
- Gravitation
- Infraction
- Ingratitude
- Physicalli Alive
- Born Criminal
- Green Tiny Monsters
- Friendship
Line-up:
- Claudius Bormuth – zang
- Marcus Amend – gitaar
- Jürgen Bormuth – keyboards
- Max Lassmann – bas
- Sascha Tilger – drums
Links: