Trivium – The Crusade
Roadrunner – 2006
De band rond metalbenjamin Matthew Heafy begint een behoorlijke naam te krijgen in de metalwereld. Hun vorige album Ascendancy werd toch vrij goed ontvangen
overal en ze mochten hierdoor zelfs in het voorprogramma van Metallica hun kunsten vertonen. Volgende week ligt de opvolger alweer in de winkels en de verwachtingen zijn
over het algemeen toch wel vrij hoog gespannen.
Ikzelf vond Ascendancy niet meer dan een aardige, typisch Amerikaanse metalplaat, die vooral door de vette productie nog goed overeind bleef.
Helemaal niet verkeerd dus dit Trivium, maar er wordt wel wat overdreven door deze band “the next big thing” te gaan noemen, iets wat door vele zines toch wel iets te gemakkelijk
uit de bijgeleverde biografie wordt gekopieerd. Zelfs de band zelf heeft het nogal hoog in zijn bol, iets wat wel bleek uit het
interview dat collega Mike vorig jaar met de band had.
“We willen de volgende Metallica worden” aldus bassist Paolo Gregoletto.
Nou, wat betreft dat laatste hebben ze op dit nieuwe album in ieder geval aardig hun best gedaan, want zo te horen heeft de heer Heafy voor de opnames heel wat
James Hetfield-hormonen geslikt. Niet alleen qua stemgeluid klinkt hij vaak zo, maar hij laat ook nog eens dezelfde manier van zingen horen.
Dit terwijl op Ascendancy toch veelvuldig de ruige strot werd gehanteerd, iets wat die plaat ook wat agressiever maakt dan dit nieuwe werkstuk.
Gelukkig is het muzikaal zeker geen Metallica-kloon,
anders was dit wel een erg makkelijke recensie geworden.
Waar de band op het vorige album nog klonk als een moderne Amerikaande metalband met de nodige oldschool
bay-area thrash invloeden, heeft de band dit op The Crusade helemaal omgedraaid. Nog steeds dezelfde invloeden, maar dit keer in verhouding veel meer oldschool
elementen die worden aangevuld met een moderne productie en melodieuze cleane refreinen. Denk klassieke bands als Metallica, Anthrax, Megadeth,
Iron Maiden en Testament met een fikse 21e eeuw-inslag. De nummers zijn op zich vrij simpel van opbouw en kennen allemaal hun eigen gitaarsolo.
Deze gitaarsolo’s bewijzen de enorme instrumentbeheersing van Heafy en consorten , maar wat mij betreft wordt er iets te vaak nogal patserig gesoleerd, iets wat niet altijd bij het betreffende
nummer past. Maar gelukkig staan daar ook prachtige melodieuze solo’s tegenover. Maar met de strakheid en professionaliteit van dit viertal is helemaal niks mis. De nummers
staan als een huis en er wordt fantastisch op los gemusiceerd.
Maar nogmaals, om Trivium nou de metalrevelatie van deze eeuw te gaan noemen, dat gaat me toch wel veel te ver. Daar missen ze sowieso al een echt eigen smoelwerk
voor, plus zijn alle nummers ook weer niet even sterk te noemen. Er staan namelijk wel degelijk nummers op die het ene oor in en het andere weer uit gaan. Maar gelukkig is er
nog genoeg te genieten om te kunnen spreken van een degelijk goede plaat. Nummers als het thrashy To the Rats, opener Ignition en het instrumentale,
zowaar ietwat experimentele titelnummer steken er toch wel iets bovenuit en halen het niveau van The Crusade
behoorlijk omhoog. Zowel liefhebbers van de genoemde invloeden als liefhebbers van de zogenaamde New Wave of American Heavy Metal kunnen met dit album wellicht
goed uit de voeten.
Tracklist:
- Ignition
- Detonation
- Entrance of the Conflagration
- Anthem (We Are the Fire)
- Unrepentant
- And Sadness Will Sear
- Becoming the Dragon
- To the Rats
- This World Can’t Tear Us Apart
- Tread the Floods
- Contempt Breeds Contamination
- The Rising
- The Crusade
Line-up:
- Matthew Heafy – vocals, guitars
- Travis Smith – drums
- Corey Beaulieu – guitars
- Paolo Gregoletto – bass
Links: