Tristwood, een naam die ik tien jaar geleden leerde kennen en meteen over te spreken was. Dystopia et Disturbia besprak ik toen, een industrial blackdeath album dat veeleer richting botte beukmetalen neigde genre The Amenta, Diabolicum en Iperyt dan Darkspace en andere atmosferische industrial black. Blij met mijn ‘vondst’ toen, nog steeds heb ik het album in desbetreffende map staan bij subtoppers. Tien jaar later is het tijd om album nummer vijf een draai te geven. Blackcrowned Majesty, het doet wat denken aan Horncrowned Majesty van Naglfar, maar verder dan het woordgebruik gaat de vergelijking niet op.
Waar ik op het D&D album nog zeer te spreken was over de furie en agressie van Tristwood, moet ik een pak credits terug nemen na het Blackcrowned Majesty album. Op alle vlak heeft de Oostenrijkse commune een stap terug gezet. De sound is hol ten eerste, het lijkt wel alsof de opnames daadwerkelijk in de Tiroolse bergen werd opgenomen. Zelfs het industriële gebeuren is onderhevig aan een inwendig leeg klinkende klank ‘kleur’. Bijzonder jammer. Daardoor klinkt het vocale gedeelte bijlange niet zo venijnig en bruut als voorheen het geval was en verliest de band terrein op zichzelf. Niet alleen dat, ook tijdens de programmering wist de band geen optimaal gebruik te maken van de tools die voorhanden waren, althans, dat denk ik. Net zoals bij bepaalde progressieve bands ben ik namelijk in dubio over het feit of hier nu wel of niet moedwillig met chaos gespeeld wordt, of dat het gewoon onkunde is. In ieder geval, het resultaat is dat er een wanorde van jewelste is binnenin de nummers, een wanorde waar je alleen mee wegkomt als je een war metal band met standing band of indien je grind en black/death wil combineren. Niet als industrial in je extreme metal verwerkt. Hoegenaamd niet.
Heel af en toe hoor je een stukje degelijk onderbouwde industrial death metal, zoals tijdens Her Wraith Through Stygonian Lands, waar Project Hate MCMXCIX-gewijs staccato gitaarwerk met een trancy ondersteuning en vrij catchy afwerking eventjes standhoudt. Eventjes, want globaal gezien is deze demo (het klinkt als een demo, ik kan niet anders besluiten) niet sterk genoeg om mij opgewonden te krijgen. Niet dat dat zo makkelijk is, maar hier is enige vorm van auditieve erectie heel erg veraf.
Score:
55/100
Label:
Eigen Beheer, 2020
Tracklisting:
1. Re-enthronement of the Damned
2. He Who Traversed a Greater Oblivion
3. A Blackcrowned Majesty
4. Her Wraith Through Stygonian Lands
5. The Hall of Rauthra’s Fate
6. Acherontic Deathcult
7. Bone Cathedral
8. Nightshade Eternal
Line-up:
Deimon – Keel, synth
HMG – Drums
Jegger – Keel, gitaar
Neru – Gitaar, synth
JD – Bas
Link: