Trevor Sewell – Calling Your Name
Eigen Beheer, 2012
Aangezien er nergens credits, een platenlabel of een line-up te vinden zijn moeten we aannemen dat Trevor Sewell naast de zang en gitaar ook de drums, staande bas, piano, orgel, trompetten ingespeeld heeft. Is dat niet zo, is hij een dikke egotripper. Ondanks z’n leeftijd (ik schat ‘m dik 50 jaar, maar nergens gegevens te vinden) heeft deze Britse bluesmuzikant nog niet te veel klaargespeeld. Hij speelde in een drietal bandjes waarvan het niet loont de namen te noemen omdat niemand ze kent en dit is pas z’n eerst soloalbum. En toch is hij drie keer genomineerd in de Hollywood Music And Media Awards, wat dat ook moge betekenen.
Trevor heeft een blueshart en laat dat vrijuit kloppen. Op ontspannen rockabilly baslijnen, soleert Trevor minutenlang puur op instinct op die typisch ertsende bluesgitaarsound. Als zanger is hij erg beperkt en moet hij hoorbaar moeite doen om z’n door whisky- en tabak geërodeerde stembanden aan te spreken. Alweer een typisch blueskenmerk. De mistroostige, ik-heb-tegenslag-en-ga-naar-een-rokerige-kroeg-whisky’s-heisen-blues zitten vol ingetogen negativiteit. Tijdens die teneergeslagen songs blaast een minikopersectie een sporadisch nootje mee en hier een daar verbreedt rustiek pianospel en even zelfs een orgel de arrangementen een beetje. Vooral ingetogen en zacht, af en toe iets beter geluimd als het de countrykant uitgaat en je met de vingers kan knippen en/of gansachtige nekbewegingen maken.
De speelstijl en klank doen enorm aan een Eric Clapton of BB King denken. Een Johnny Cash-achtige akoestische country-uitvoering krijg je met Condemned. Don’t Need Nobody is in de context van de plaat uitbundig, met zomers schallende koperblazers, orgels en iets wat op tempo gelijkt. Het schudt je – en dit is hoog nodig tegen de tijd dat je aan dat nummer zit – wakker. Laat ons duidelijk zijn: dit is voor metalfans vooral uitlachmuziek op een avondje onder vrienden. Al dat mistroostige gejengel op die rokerige bluesgitaar, dat hese gejammer en elastische gepulk aan die staande bas. Het zijn ook niet echt songs, als ‘ie er genoeg van krijgt fade hij gewoon z’n nog aan de gang zijnde solo uit en dat is dan een einde. Geef ons toch maar een staalharde grooveriff met een paar rammende basvellen. Of wat had je gedacht hier te lezen?
Tracklisting
- Where The Wild Ones Go
- Hate Me For A Reason
- Gone Too Soon
- Condemned
- Hundred Years
- Lost Something
- Don’t Need Nobody
- No Future
- Cryin’ Out Loud
Line-up:
- Trevor Sewell – Zang, elektrische gitaar, akoestische gitaar, piano, orgel, staande bas, drums, koperblazers
Links: