Treurwilg – An End To Rumination

Geschreven door op 20-02-2020 om 20:14.

Van de depressieve dieptes van Tilburg komt Treurwilg. Een zware twee-gitaren aanval van verdriet met spookachtige soundscapes en rommelende zang, voorbestemd om zelfs de gelukkigste ziel mee naar de Hel te slepen. Treurwilg is hier om je eraan te herinneren dat de wereld geen gelukzalige plek is.

De bovenstaande tekst werd niet door mij geschreven, maar staat als bio op de band zijn Spotify pagina te blinken. Fantastisch wanneer een band zichzelf gelijk weet te verkopen, want deze omschrijving dekt inderdaad de hele zwartgallige lading. Treurwilg moet je niet opleggen wanneer je kapot van liefdesverdriet in de zetel ligt te stinken. Het zal een vernietigende impact hebben op je ziel. Deze band heeft op dat moment de kracht om je volledig mee de duisternis in te sleuren.

 

Ik leerde Treurwilg pas recent kennen. Mijn goede vriend Spotify plaatste deze immers netjes op mijn persoonlijke Discover Weekly. Ik luisterde de laatste weken nogal veel naar andere Nederlandse blackened bands als Turia, Fluisteraars, Verwoed en Grafjammer. Dus het verbaast me niets dat deze weemoedige band nu ook op mijn pad werd gesmeten.

Hoewel de groep overduidelijk dweept met black metal, maakt ze op heerlijke manier gebruik van post-metal om schoonheid en destructie met elkaar te vermengen. Daar koppelt de band vervolgens een gitzwarte doom metal aan vast. Op deze manier verkrijgt Treurwilg een terneergeslagen, zwaarmoedige atmosfeer die je als luisteraar alle geloof in Disney-films lijkt te ontnemen. In het Treurwilg-universum worden 101 Dalmatiërs gevild en in een jas verwerkt, in deze dimensie eindigt de kleine zeemeermin op een bord in een visrestaurant. Het enige gelukzalige in deze wereld is de soundtrack want mijn God, wat is dit een heerlijke schijf zeg.

De volledige plaat telt slechts vijf nummers, maar ze zijn stuk voor stuk de moeite waard om op te leggen. Na een voorspelbare, zachte intro schopt The Fragility Of Mankind keihard je voordeur in en begint je reis naar de onderwereld. Vocalist Rens van Herpt klinkt als een donderwolk wanneer hij al grommend en spugend de ondergang van de mensheid bezingt. De sfeer zit er direct in. De song had me volledig mee, maar pas later merkte ik dat dit het minste nummer van het volledige album was. De tweede track Ruin And Misery overstijgt zijn voorganger namelijk onmiddellijk. Dit is funeral doom van de donkerste soort. Treurwilg klopt met dit uitvaartnummer ijskoud al je lichten uit.

Het is mooi om horen hoe deze band zijn tijd neemt om ieder nummer van de grond op te bouwen. Al ware iedere song een EP op zichzelf. Zo ook Myosotis, waarmee Treurwilg andermaal een aanval inzet op je communiezieltje. Het album blijft maar genadeloos op jou inhakken en lijkt je te willen achterlaten in een existentiële crisis. De hele plaat gaat trouwens de hele tijd crescendo want het laatste nummer heet Shallow Pools Of Grief is zonder twijfel het hoogtepunt van deze begrafenis. Luister vooral zelf, want deze krachtige treurnis werd uitgegeven als single. Hierboven vind je een link naar YouTube, alwaar deze song in al zijn verdoemenis en wanhoop te horen is.

Mijn collega Clemens Schaap voorspelde het drie jaar geleden reeds bij het verschijnen van de eerste plaat Departure: Treurwilg is een band om in de gaten te houden. We zouden beter allemaal wat beter naar Clemens gaan luisteren. Deze band verdient meer aandacht en liefde dan wat hij tot nu toe kreeg, misschien zou hij dan minder droevig klinken.

Score:

88/100

Label:

Eigen beheer, 2020

Tracklisting:

  1. The Fragility Of Mankind
  2. In Ruin And Misery
  3. Myosotis
  4. I
  5. Shallow Pools Of Grief

Line-up:

  • Rens van Herpt – Zang, gitaar
  • Stef Heesakkers – Gitaar
  • Colin Papen – Basgitaar
  • Mitchell Scheerder – Drums

Links: