Tides From Nebula – From Voodoo To Zen

Ook postrock geniet ten huize Alfvoet de nodige aandacht. In feite heeft het genre die zelf verdiend, menig maal kreeg ik op die manier gitaarmuziek op de playlist, in het bijzijn van andere mensen namelijk, om zodoende akelig laffe pop te kunnen weren. Niet alleen in het bijzijn van genodigden trouwens, ook tijdens amoureuze escapades werd postrock ingeroepen om het epische van het moment mee in de verf te zetten. Het Poolse viertal Tides From Nebula is één van de recurrente namen op die postrockplaylist, samen met een So I Watch You From Afar, Caspian en 65daysofstatic. Dit is het vijfde album van de Polen, die ik in 2013 nog voorbij hoorde komen met Eternal Movement.

Wat Tides From Nebula vooral wou laten weten voor aanvang van de luisterbeurten, is dat het langer dan ooit in de studio gezeten heeft en samen met Jacek Miłaszewski in de 4dB Ride alle details heel minutieus heeft kunnen verzilveren, iets wat voordien niet altijd het geval was. Daarom hebben ze ook gekozen voor een eerder elektronische bekleding van hun postrock, die inderdaad bol staat van de synthersizervelden. Vooral de intro’s en uitlopers van de nummers hebben een ferme toetsenbordinjectie meegekregen. Wederom een koerswijziging van de laatste platen, die soms een gedateerde orgelsound of minimalistische afwerking meekregen. From Voodoo To Zen is in vergelijking met vorig materiaal veel grootser klinkend, met muren van computermatig verkregen frequenties. Het heeft wel degelijk impact allemaal, en de epiek is groter dan ooit, maar het creatieve postrockgedeelte is afgenomen. Vreemd is dat natuurlijk niet, veel genregenoten (ook die in de intro) zijn geëvolueerd van bruine kroeg postrockbandje naar heuse stadionvullers, en dan schakel je even snel over naar elektronische ondersteuning als naar wit poeder. Dat laatste is in het geval van Tides From Nebula voor zover ik weet trouwens absoluut niet waar.

Omwille van de gitaaraspecten en de herinneringen prefereer ik nog steeds Earthshine van Tides From Nebula, dat niet zal overtroffen worden. Deze nieuwe is eerder aangename achtergrondvulling, postmuzak, hoorbaar geworden vermijding van ongemakkelijke stiltes. Zacht, lief en mooi, met hoog opgetrokken digitale draperieën dus. Wil je toch eens proberen, doe dan Dopamine (het nummer). Hier slaagt de band het meest in effect en inhoud te combineren.

Score:

74/100

Label:

Long Branch Records, 2019

Tracklisting:

  1. Ghost Horses
  2. The New Delta
  3. Dopamine
  4. Radionoize
  5. From Voodoo To Zen
  6. Nothing To Fear And Nothing To Doubt
  7. Eve White, Eve Black, Jane

Line-up:

  • Adam Waleszynski – Gitaar
  • Przemek Weglowski – Bas
  • Maciej Karbowski – Gitaar, Keyboard
  • Tomasz Stolowski – Drums

Links: