The Wicked – Sonic Scriptures Of The End Of Times / Songs To Have Your Nightmares With
Spinefarm Records 2004
Mensen ga er maar even goed voor zitten, want allejezus wat een complexe release ga ik hier voor u beschrijven. Complex alleen al als je naar de titels van dit album kijkt.
“Sonic Scriptures Of The End Of Times / Songs To Have Your Nightmares With” heet dit album en is gemaakt door een band genaamd The Wicked. Een zeer obscure band aangezien er niet of nauwelijks
informatie over deze band is te vinden. De band zal denk ik wel uit finland komen daar deze cd via Spinefarm mijn deurmat heeft bereikt. U moet een brede smaak en een open mind bezitten wil u dit schijfje kunnen bekoren. Gelukkig bezit ik dit en wordt ik getrakteert op uiterst originele
experimentele black, death, industrial metal.
Ja dit is een release voor de doorbijters. De cd opent met een duister gesproken intro, loopt over in trance achtige synthesizer geluiden en mondt uit in een soort circus muziek om vervolgens los te barsten in heftige pompende death black metal met afgrijselijk duistere zwarte vocalen. Die nog het meest te vergelijken zijn met
Deinonychus. Een dikke laag synthesizers ligt onder de stampende riffs en af en toe komt het circus geluid terug inde vorm van dwarsfluiten, net alsof deze band in een grote circustent aan het spelen is en probeert het circus orkest te overstemmen. Klassieke koren doen zijn intrede en geven het geheel een Morgul sfeer. Oe wat is dit gaaf, afwisselend als een tierelier zonder van de hak op de tak te springen, bombastisch, origneel en vet.
Op deze plaat is het moeilijk om te weten wanneer je in een volgend nummer bent belandt dus laat ik deze schijf maar als geheel over me heen komen. Dit is bijzonder, zeer bijzonder. Na dit heftig pompende metal stuk, komt weer een dreigend mechanisch intermezzo, alwaar we als het ware in een film soundtrack zijn aanbeland. Filosofisch gesproken teksten en ambient achtige synthezisers doen de ronde, prachtig gemaakt. Duistere riffs doen hun intrede weer en een mechanisch
pompend ritme laat me op het puntje van mijn stoel balanceren. Heerlijk dat je op geen enkel moment weet waar de muziek naar toe gaat. Een heerlijk gevonden melodietje of riff waar je meer van zou willen horen komt maar 1 keer voorbij, vage samples uit horor films komen voorbij en arabische percussie sieren de muziek op. Dan weer een drum and bass breakbeat die magistraal overloopt in schitterend dubbelbass werk en zo weer overloopt in knallende riffs. Vocaal gezien wordt er eenn scala
aan stijlen neergezet, klaaglijk a la Deinonychus en Morgul, vet duistere grunts, fluisterpartijen en gesproken delen, een power metal zangstem en een black metal krijs en af en toe wat vrouwen vocalen. Soms doet de muziek me aan Red Harvest denken met name de industriele stukken.
Bombastisch wordt het als het koren register flink wordt opengetrokken, en hoogst interssant is dat als er een breakbeat onder gezet wordt. Dit is werkelijkwaar zo gaaf varierend en origineel dat ik alleen maar diep onder de indruk ben van dit werkje. “Unbirthday Song” zorgt voor een lugubere verrassing waarbij ik bijna van mijn stoel viel. Ik zal u niet verklappen wat het is dit moet u zelf voor het eerst horen, net als ik. Black metal hoor ik ook na een soort van filmische opname van een liquidatie. Knallende drums en Burzum-esque nihilistisch gitaarwerk maken indruk op mij.
Dit soort muziek wordt moeiteloos onderbroken door drum and bass geluiden zonder krampachtig of slecht gemixed aan te doen. Knap staaltje werk.
Het gaat te ver om alle nummers te bespreken, zeker ook omdat mijn cd speler moeite heeft met de nummering op de cd en er 3 nummers stilte op staan, Ik snap er geen zak van maar wat er op dit schijfje staat is hoogst interessant. Ik hoop dat ik genoeg verschillende onderdelen in deze muziek heb genoemd om u een klein beeld te geven waar The Wicked voor staat. Nu is het aan u om dit in mijn ogen juweeltje in uw platenzaak te gaan halen. Dit is een schitterend werkje voor als u eens echt een cd aandachtig wilt gaan beluisteren, geen cd dus die je zo maar even op zet. Voor mij een dikke 9 op de schaal van 10.
Tracklist:
- Epithimia Gia Athanasia
- Riddles Without Answers & Celestial Mechanics
- Phobos IV
- Point-Blank Avenue & Unbirthday Song – The Ultimate Ordeal
- To Kill A Friend
- H8 Universal
- Vaptisma Tis Gnosis
- Digital Satan
- Lex Praedatorius – Eaters Of The Weak
Links.
Ok dan, nog een paar karakteristieken: Shotguns als beat, Shansons a la Jacques Bruell, Electronische stukken waar zelfs Depeche Mode en Kraftwerk u tegen kunnen zeggen, koorwerk a la Carmina Burana, black metal al a de laatste Satyricon, een Drew Barrymore in Alien-achtig “They’re Here!!!”, Elend aandoende intermezzo’s en gaat u zo maar door….