The Pirate Ship Quintet – Rope for No-Hopers
Denovali Records, 2012
Als recensent luister je nogal wat albums in een jaar, en de harde waarheid is simpelweg dat het merendeel het keihard probeert maar er uiteindelijk amper of niet in slaagt om zich boven het genre waar het uit komt te verheffen. Bij al te veel bands moet je als luisteraar met een beetje fantasie luisteren om het eigen karakter van een band te herkennen, en qua compositorische kwaliteiten zijn er maar weinig bands die het echt voor elkaar weten te krijgen dat hun muziek in je hoofd kruipt. En eigenlijk geldt dit in het bijzonder voor veel postrockbands, die zich vaak in pretentie verslikken en aan het goed uitwerken van de structuur van een nummer meestal al de handen vol hebben.
The Pirate Ship Quintet heeft hier geen last van. Ondanks een originele samenstelling (bovenop de reguliere metalinstrumenten een cello en trompet) heeft men een natuurlijk klinkende plaat weten te schrijven, waarop men doet denken aan de beste momenten van Cult of Luna, A Silver Mt. Zion en Fall of Efrafa, en ook veelvuldig refereert aan modern klassieke componisten als Philip Glass en Max Richter, dit alles zonder als een kopie van een van deze artiesten te klinken. De melancholieke sfeer kruipt al in de eerste minuten je kamer binnen en doet alle piratenmetalbandjes zich schamen voor hun themakeuze. De muzikanten beheersen hun instrumenten uitstekend, en dit geldt zeker niet slechts voor cellist Sandy, die al voor het London Symphony Orchestra speelde en momenteel deel uitmaakt van het National Orchestra of Wales, maar ook voor de gitaristen, de drummer en de trompetist. Het is altijd de kunst om een instrument de perfecte rol te geven in het eindproduct, en daar niet bovenuit te stijgen. The Pirate Ship Quintet is een van de zeldzame bands in dit genre die dit lukt, en die deze balans tussen instrumenten ook een plaat lang vol weet te houden. Eén mogelijk struikelpuntje is de zang, die kan wat mensen afschrikken, maar wat mij betreft mag de schreeuwer blijven. Net als bij het fantastische debuut van het muzikaal vergelijkbare Bloodiest (2011) heb ik hier geen flauw idee waar het tekstueel over gaat; de zang is vooral interessant als instrument en niet zozeer als middel om een boodschap over te brengen. En daar is helemaal niets mis mee.
Deze band heeft precies door wat haar kwaliteiten liggen, compositorisch en qua instrumentbeheersing, en werkt dat uit tot een eindproduct waar ieder individueel lid trots op mag zijn. Ook Magnus Lindberg (Cult of Luna) mag zich een klopje op de schouder geven voor een uitstekende, vooral een uitstekend bij de band passende productie, hoewel de bijpassende sound ook deels gecreëerd is door het door de band zorgvuldig uitkiezen van meer dan tien (!) verschillende opnamelocaties. Na een sterke EP in 2007 is het voor The Pirate Ship Quintet tijd om zichzelf kenbaar te maken, met dit album. Populariteit zou niet onverdiend zijn, ook niet voor deze geweldige platenmaatschappij overigens. De cd-uitvoering is al prachtig, maar Rope for No-Hopers verschijnt ook in extra dikke vinyl-verpakking in twee verschillende kleuren.
Tracklisting:
- You’re Next
- Horse Manifesto
- Dennis Many Times
- That Girl I Used To Live In
- Doldrums
Line-up:
- Terrence – Vocals
- Alex – Guitar
- Ziapour – Bass
- Jona – Drums
- Alphie – Guitar
- Moo – Trumpet
Links: