The Disaster Area – Glasshearts

Geschreven door op 21-04-2021 om 19:48.

Populaire metalcore is een beetje zoals Bring Me The Horizon klonk voordat ze echt volledig popmuziek gingen maken. Nog steeds is het niet afschuwelijk wat die band maakt, maar de integriteit is ver te zoeken. Voor The Disaster Area geldt toch iets meer integriteit, hoewel ook hier de behoefte om populair te zijn duidelijk de stempel drukt. Wat wil je ook met een album dat geproduceerd is door Romesh Dodangoda, die Bring Me The Horizon op zijn duimpje kent.

De keyboards, de softe zang afgewisseld met schreeuwerige vocalen, en dan de keiharde hook in de refreinen: het is duidelijk dat deze band gemaakt is voor grote stadions vol tieners met hartenverdriet. En zeg nu eerlijk, we hebben allemaal wel eens behoefte aan de wat toegankelijkere varianten in de metalwereld, voordat we deze Parkway Drive lightversie gelijk in een hoekje duwen. Ik doe er even een foto van de zanger bij, dan weet u gelijk wat voor vlees we in de kuip hebben.

Glasshearts is het derde album van deze Duitsers. De bij vlagen wat vermoeiende cocktail van pop, alternative en metalcore dramatiseert en kabbelt voort. Het hele album is een aaneenschakeling van hoekige songs die zo vederzacht zijn neergezet dat echt metalen impact ontbreekt. Vaak is het gewoon te zoet, met de ontlading van metal, ingezet op niet overtuigende wijze. ‘Oh oh’-refreinen op Youth zijn bijvoorbeeld wel heel suikerspinachtig. Door het drukke drumwerk houdt de muziek een licht chaotische ondertoon. Ondanks de poging om indruk te maken met de wat puberaal klinkende screams is het uiteindelijk de saaiheid die overheerst. Als kers op de taart komt nog een popnummer genaamd Happy Pills. ‘All that I wa – ant is Happy Pills’. Het is teveel van het goede, waar het album juist een stevigere beet nodig heeft, in plaats van nog meer suikerspin.

Dat is dan ook gelijk de conclusie. Dit is een toch vrij saaie plaat met heel veel voorzichtige keuzes. Een band die niet openlijk durft te experimenteren, en daardoor hetzelfde doet wat Bring Me The Horizon een paar jaar geleden deed. Het grootste probleem van Glasshearts is echter dat het nergens écht gedenkwaardig wordt, en alle liedjes min of meer hetzelfde klinken. Het voelt aan als een videospel dat je in één ruk uitspeelt: het is gewoon te makkelijk en te knuffelig om een blijvende impact te maken. The Disaster Area gaat met dit album geen fans verliezen, maar het is ook niet goed genoeg om te groeien.

Score:

70/100

Label:

Redfield Records, 2021

Tracklisting:

1. Glasshearts
2. Blackout
3. Bruised & Broken
4. Youth
5. Misery
6. Exile
7. Nothing
8. Happy Pills
9. Baptized
10. Glasshearts (Acoustic)
11. Glasshearts (2020) feat. Nico Sallach
of Eskimo Callboy

Line-up:

  • Alexander Maidl (LAEX)- Zang
  • Franz Apfelbeck – Zang, gitaar
  • Alexander Kisslinger – Gitaar
  • Markus Schmidt – Basgitaar
  • Christopher Zillinger – Drums

Links: