Maansverduistering … wanneer de zon, de aarde en de maan op één lijn staan, en de aarde daarbij in het midden staat, valt er geen zonlicht meer op de maan. Er valt een duisternis over het hemellichaam, dat vervolgens een rode gloed krijgt. Helemaal donker wordt het weliswaar niet op de maan, maar de verduistering heeft toch iets mystieks en voor sommigen zelfs iets onheilspellends over zich. Zou het iets zijn waar het uit Los Angeles afkomstige The Dark Alamorté zich ook mee bezig heeft gehouden? Het heeft in elk geval een donker gevoel van een eclips niet alleen meegenomen in de titel van hun album, maar kleurt ook hun composities op hun debuutalbum as- en asgrauw in.
Het viertal schotelt je op Lunacrium Thepsis ambiante death metal met een zwartgeblakerd korstje voor. Dit wordt vervolgens ondergedompeld in atmosferische en symfonische elementen. Bedwelmende brutaliteit, kracht en intense dreiging, bedekt met een laagje verfijnde orkestratie, beheersen veelal het geluid (Antediluvian Revelation, Infernal Judgement, titelnummer Lunacrium Thepsis), waarbij het zo nu en dan veranderende tempo (het dreigende A Loathing Tomb, het slepende Ungiving Sorrow) en het inbouwen van een instrumentaal tussenspel halverwege het album (Inmergo Dominium) wat variatie aanbrengt. Wanneer melodieën zich vermengen met grauwe riffs, blastbeats en illustere keyboardlijnen, wordt een bedrukte, melancholische stemming gecreëerd. Deze sfeer wordt extra geïntensiveerd en nog meer benadrukt door de dreigende, schurende vocalen. Het vertaalt zich in vijftien omvangrijke, slepende composities. De totale speelduur van het album, 78 minuten, is een flinke lengte om het donkere, schrijnende verhaal van het album in te vertellen.
Lunacrium Thepsis is een interessant debuut van The Dark Alamorté, dat vol met interessante ideeën staat en waar men uitgebreid de tijd neemt het inktzwarte verhaal te delen. Maar in de kracht van het album ligt ook meteen een potentiële zwakte. De composities bevatten vaak hetzelfde karakter, kennen veelal een gelijke opbouw en blijven steken in hetzelfde tempo, waardoor het gevoel van herhaling en vervlakking op de loer ligt. Architect Ludwig Mies van der Rohe zei in 1947 al: “Less is more.” En dat principe was op Lunacrium Thepsis ook prima opgegaan.
Ondanks dat The Dark Alamorté op zijn debuut album op hoog niveau acteert, kan het haast niet anders dan dat zelfs de meest doorgewinterde liefhebber van atmosferische death metal het een uitdaging zal vinden de volledige lengte zijn aandacht erbij te houden. Of ben jij juist iemand volop uithoudingsvermogen, die zich laaft aan deze haast onuitputtelijke, duistere overvloed?
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
